Enerzijds - Anderzijds

Als wij zeggen te leven in een tijd van verwarring der geesten, dan is dat bepaald niet origineel. Echter is het daarom1 niet minder juist! Deze verwarring demonstreert zich niet het minst op kerkelijk terrein en met name denken wij dan aan hetgeen gezegd en geschreven wordt met betrekking tot de verhouding Rome-Reformatie. Zowel van roomse als van protestantse zijde plegen velen te argumenteren in de stijl van „enerzijds - anderzijds", met als gevolg, dat men in het warnet van positieve en negatieve factoren nauwelijks enige vastheid van lijn kan ontwaren. Laat staan dat men tot enige duidelijke conclusie komen kan.
Wij wijzen in dit verband slechts op een woord als „oecumene", dat al naar gelang van welke zijde het wordt gebezigd, met wel geheel verschillende inhoud is geladen. Wij kunnen ook wijzen op de publicatie van een befaamd R.K. theoloog over de leer der rechtvaardigmaking, die „enerzijds" overeenkomt met hetgeen daarover van reformatorische zijde gezegd is in b.v. de Heidelbergse Catechismus (Zondag 23 en 24), doch „anderzijds" vast wil houden aan de uitspraken van het Concilie van Trente. Terwijl toch de uitspraken van Trente uitdrukkelijk vervloeken een ieder die de reformatorisch-bijbelse leer belijdt van de rechtvaardiging door het geloof alleen en van de totale onvolkomenheid van alle goede werken.
Zo ook kennen wij van zekere protestantse zijde maar al te goed de stelling „enerzijds" dat de kloof tussen het belijden der Reformatie en het R.K. dogma veel dieper is dan vele theologen voor waar willen houden, waarbij men dan echter „anderzijds" zich haast te verklaren, dat Gods Geest in deze R.K. kerk werkzaam is en dat daarin een hoopvol perspectief is voor de bekering van de Roomse kerk tot haar Bijbelse grondslag. Blijkbaar niet bemerkende, dat men op deze wijze geen logische conclusie trekt uit de voortschrijdende afwijking bij Rome van de in de H. Schrift geopenbaarde weg ter zaligheid, doch zich veeleer overgeeft aan waarzeggerij op grond van hetgeen wij als' mensen gaarne zouden zien. Wij gaan dan nog maar voorbij aan de vraag, of men zodoende recht doet aan de belijdenis van God de Heilige Geest die Heere is en levend maakt en (inderdaad!) ook werkt in de R.K. kerk, maar dan uitleidend uit het roomse diensthuis van menselijke inzettingen, tradities en dwalingen.'
Eveneens kunnen wij in het verband van dit artikel slechts aanstippen, dat men dusdoende ook veronachtzaamt de plicht onze naaste (óók de R.K. naaste) op te roepen tot bekering. Het is wel ten zeerste nodig, dat wij als pro- 9 testanten afstand doen van het geredeneer in de stijl van „enerzijds-anderzijds" en dat wij daarentegen een duidelijk geluid hebben te doen horen. Dit zowel ter wille van diegenen onder ons die veelal niet meer beseffen, wat ons van Rome gescheiden houdt, als ook ter wille van de velen in de R.K. kerk die gevoelen niet te kunnen volstaan met hetgeen hen als „katholieke vroomheidsbeleving" wordt voorgezet. Zo ooit, dan nu geldt de eis, dat wij onverkort hebben te getuigen van de oude Evangelische waarheden: alleen door geloof — alleen door genade — alleen door het Woord. Opdat de H. Geest ons allen (ook hen die nog leven in de duisternis van Romfc's kerk) leide — uitleide — op de rechte wegen des Heeren, waar, naar het woord van Hosea 13, rechtvaardigen wandelen, maar overtreders vallen.

Overgenomen uit: „De Kruisbanier" d.d. 1-6-1963.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen