Gwyneth Wentink, elf jaar, wilde al een harp toen ze vier was

Al op jonge leeftijd werden de kinderen Wentink door hun ouders meegenomen naar concerten. Gwyneth was vier jaar toen ze een harp zag bij een concert. Ze was helemaal weg van „dat grote ding". Vader Wentink: „Ik dacht dat ze de cello bedoelde en vond dat wel aardig, want ik speel zelf trombone. Maar nee, het ging om een nog groter instrument: de harp." Een jaar lang vroeg het kleutertje steeds weer aan haar ouders (beiden muziekdocent) wanneer ze nou een harp kreeg. Toen gingen de ouders overstag en besloten dan maar zo'n ding te huren en een lerares te zoeken. Eens kijken hoe dat beviel, „'t Was al gauw duidelijk dat ze boven gemiddeld was", herinnert mevrouw Wentink, pianolerares, zich. Er werd een harpje gekocht, een Keltische. „De lerares kon de muziek niet aangesleept krijgen; ze kon eerder noten dan letters lezen." Gwyneth, nu leerling van groep 8, weet van die tijd niet zo veel meer. Wel dat de lerares elke noot een kleur gaf, omdat Gwyneth nog niet kon lezen. „De C was rood." De snaren van de harp hebben ook verschillende kleuren, dus dat was te combineren. De Keltische harp moest na enige tijd op pootjes worden gezet, omdat Gwyneth groeide.

Blaren
Later volgden hogere pootjes, een grotere harp en nu heeft ze -ze is lang voor haar leeftijdeen 'volwassen' harp, een concertharp. In bruikleen van de Stichting Nationaal Muziekinstrumenten Fonds. Het is een zogenaamde dubbele pedaalharp; tijdens het spelen wordt er dan ook niet alleen met de vingers gewerkt. De zeven pedalen kunnen in drie standen staan, waarmee de snaren verlengd of verkort worden, zodat de toon lager of hoger wordt. Het kleine harpje staat nog in de kamer als herinnering. Op vakanties gaat het (vanwege z'n handige formaat) mee: „Je moet elke dag oefenen, anders krijg je, als je het twee weken niet hebt gedaan, blaren op je vingers als je weer begint", verklaart Gwyneth. Er moet behoorlijk aan de stevige snaren worden getrokken! Dat gebeurt overigens met vier vingers („de pink is niet sterk genoeg") en als Gwyneth achter de piano zit, speelt ze ook met vier vingers. Tot verbazing van haar moeder.

Jong talent
Was het moeilijk de harp te leren bespelen? „Nee, ik vond het léuk", verklaart Gwyneth bijna verbaasd. „Ik kreeg één keer in de week een halfuur les, maar ik zat elke dag achter de harp." Dat laatste is nu nog het geval. Gedurende twee jaar kreeg ze thuis harples. Toen ging ze voor verdere technische en muzikale ontwikkeling op les bij Erica Waardenburg in Baarn, hoofdvakdocente aan het Utrechtse conservatorium. Elke zaterdag reed moeder Wentink met haar dochtertje van Gorinchem naar Baarn. Dat is een hele opgave, „maar dat doe je graag als je ziet dat ze zo enthousiast is en het zo goed gaat." Momenteel gaat Gwyneth op maandagmorgen en op vrijdag naar Utrecht. Aan het conservatorium daar krijgt ze les van mevrouw Waardenburg; de theorielessen (harmonieleer e.d.) volgt ze in een klasje "jong talent". Op vrijdag krijgt ze ook groepsles met conservatoriumstudenten. De basisschool wordt op die dagen verzuimd, maar Gwyneths rapport ziet er prima uit. Ze hoopt na de basisschool het gymnasium te bezoeken. „Ik heb nu naast de harpstudie best tijd voor allerlei dingen", zegt ze, „maar straks?!"

David
De harp is een oud instrument:
David speelde er al op. Het is de vraag of dat exact zo'n instrument was als nu in de Gorinchemse huiskamer staat. Meneer Wentink vermoedt dat het wel veel gescheeld zal hebben: „Je had toen wel andere toonsoorten en de harp was veel kleiner. Hij zou wel een Uvorm, boog- of boekvorm gehad kunnen hebben, en rustgevend is het geluid ook nu nog. Als David speelde werd Saul immers rustig? Nou, Gwyneths spel werkt ook ontspannend." Lachend valt mevrouw Wentink in: „Onze hond gaat altijd vlak bij Gwyneth liggen als ze speelt, bijna onder de harp! Toen ze eens op een houten vloer speelde, voelde ik de trillingen en misschien voelt de hond ook zoiets. Al is het hier dan een betonnen vloer." Een broer van Gwyneth speelt piano en wil ook wel dat de hond bij hem komt liggen als hij speelt, maar het beest vlucht dan juist de kamer uit. Daarmee lijkt hij op Gwyneth, die als kind de vingers in de oren stopte bij pianospel: te hard.

Dieren
Studeren doet de jeugdige harpiste tussen de middag en 's avonds na het eten. Na schooltijd is ze altijd met vriendinnen op pad, vaak naar een paard ergens in een wei. Gwyneth is dol op dieren en toont zich daarmee een kind als elk ander. Je ziet ook niets bijzonders aan het ietwat verlegen schoolmeisje met een beertje op haar lange paardestaart. Moeder Wentink ergert zich wel eens aan mensen die medelijdend vragen: „Komt ze wel aan spelen toe?!" De klasgenoten weten natuurlijk dat Gwyneth harp speelt. De reacties zijn positief: „Ze vinden het leuk." Jaloers omdat ze op maandagmorgen en vrijdag verzuimt zijn ze niet: „Ze weten dat ik dan studeer, ik speel niet op straat." Dat ze vaak concerten geeft, weten de leeftijdgenootjes echter nauwelijks, vertelt mevrouw Wentink. „'t Is voor haar zo gewoon, ze zegt daar nooit veel over. Alleen haar beste vriendin, die weet ervan. Dat ze voor de Koningin moest spelen, dat wisten ze wel." „Maar ze geloofden het eerst niet", vult Gwyneth aan.

Geknapte snaren
Zelf is ze inmiddels aan de concerten gewend; ze weet beslist niet hoeveel ze er gegeven heeft. Solo, of met fluit, met viool of met een orkest. Vooral december was natuurlijk erg druk, maar voor mei staan er ook acht genoteeerd, krijg ik terloops te horen. De voorbereidingen voor een concert kosten de harpiste niet veel extra tijd. „Ik studeer elke dag en dan speel ik gewoon de stukken die ik op het concert moet spelen." Wat ze speelt wordt in overleg met de lerares vastgesteld, tenzij ze met een orkest speelt. Dan is vaak al bepaald wat er uitgevoerd wordt. Naar een concert neemt ze altijd reservesnaren mee, want er kan er maar zo eentje knappen. Onlangs nog. Gelukkig gebeurde het net in de pauze, die toen wat verlengd werd, omdat de harpiste eerst een nieuwe snaar in haar instrument moest zetten. In het museum „Van Speeldoos tot Pierement" knapte een snaar toen ze net begonnen was. Het ene concert lokt vaak het andere uit; dirigenten maken soms in de pauze al afspraken voor andere uitvoeringen. Na een uitzending van het EOprogramma "Jong geleerd" waarin ook Gwyneth speelde, werd ze gevraagd om op te treden met een kinderkoor. Dat is natuurlijk heel andere muziek dan die ze meestal speelt. „O, maar ik krijg die stukken voor die tijd", relativeert het jonge talent, „en die liederen zijn erg makkelijk." De ouders waken ervoor dat Gwyneth niet te veel op pad is. „Als het te ver is, ofte kort dag, of het wordt te veel; dan zeggen we nee."

Masterclass
Een bos bloemen, een boeken-, cadeau- of muziekbon zijn meestal de beloningen die ze voor haar spel krijgt. En naamsbekendheid natuurlijk. „Toen ze klein was, kreeg ze wel 's knuffeldieren", weet mevrouw Wentink nog. Vorig jaar zomer was de jonge harpiste in de gelegenheid deel te nemen aan een "masterclass" in Hongarije. (De Wentinks hebben familie in Hongarije). In zo'n class geeft een master, in dit geval een bekende harpist, les aan een groepje 'liefhebbers'. Elke dag kregen de leerlingen (uit verschillende landen) les van "de meester". De tien dagen durende cursus werd afgesloten met een concert. Gwyneth was de jongste deelnemer en tevens de enige uit Nederland. Ook dit jaar doet ze mee aan een masterclass, nu in eigen land.

Alleen harp
Een lievelingsstuk of lievelingscomponist heeft Gwyneth niet. Ze vindt alles wel mooi. „Alleen", bedenkt ze dan, „moderne muziek, daar ben ik niet zo dol op." Dat is wel heel begrijpelijk. Op de cd's die Gwyneth bezit zijn geen popidolen te horen, uitsluitend harpmuziek. Vaak beluistert ze dezelfde cd, „maar als je shuffle play doet is de volgorde toch elke keer anders. En stukken die ik zelf speel, beluister ik ook vaak." Haar grote voorbeelden zijn de Engelse harpiste Susan Drake en de Italiaanse Susanna Mildonian. Na het gymnasium wil ze naar het conservatorium. Maar is dat nog nodig nu ze daar al geregeld naartoe gaat? „Wij denken van niet", aarzelen de ouders, „maar dat is afwachten." En dan, na het conservatorium? „Verder studeren", antwoordt Gwyneth meteen. Op de vraag of je nooit uitgestudeerd raakt kijkt ze haar moeder vragend aan. „Ik weet het niet... nou ja... dan ga ik concerten geven!" „Haar hele leven is harp", glimlacht mevrouw Wentink. „Ik zeg wel eens: jouw hart is ook een harp!"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen