KLEINE KRONIEK

Een zuchtende schepping

Er gaan vele rampen en onheilen over deze wereld. Vorig jaar werden we geschokt* door de beelden en verhalen over de hongersnood in Afrika. Kort geleden was het ineens weer die afschuwelijke aardbevingsramp in Mexico. In zijn rubriek 'Nader bekeken' in 'De Wekker" van 4 oktober gaat dhr. D. Koole nader in op deze ramp. Hij doet dat in het licht van Jezus' woorden uit Mattheüs 24, de reden over de laatste dagen. Hij schrijft dat berekeningen van seismologen uitwijzen dat er in de laatste drie eeuwen ongeveer 3y2 miljoen mensen zijn omgekomen bij aardbevingen, waarbij niet in rekening is gebracht het aantal van 850.000 mensen die in .1556 bij een aardbeving in China moeten zijn omgekomen. De 70-er jaren springen er wat betreft de recente geschiedenis wel heel nadrukkelijk uit. Managus (1972), China (1976) en Guatamala (1976), Italië (1976). Het jaar 1976 is te boek gesteld als het jaar van veelvuldige bevingen van de aarde vooral in dichtbevolkte gebieden.

De heer D. Koole schrijft dan verder als volgt:

Ter waarschuwing en bemoediging

„Tegenover Zijn discipelen en over hun hoofden heen, aan het adres van Zijn gemeente van alle eeuwen, heeft Christus dit verwoestende natuurverschijnsel een plaats gegeven in de rij van tekenen, die aan Zijn terugkomst vooraf zouden gaan.

Bij het uitspreken van Zijn rede over de laatste dingen heeft de Heiland ook de ontwikkelingen en gebeurtenissn van onze tijd binnen Zijn profetische waarneming gehad. Jezus noemde dingen, die in de geschiedenis van mens en wereld steeds duidelijker hun bevestiging hebben gekregen, in onze tijd al zeer duidelijk. Oorlogen, botsingen tussen volken en groepen van mensen, hongersnoden, wetsverachting, verkilling van de onderlinge menselijke verhoudingen, pseudo-christussen en aardbevingen, het lag allemaal nog niet zo sterk binnen de kennis, en ervaringshorizon van de mensen uit de tijd, waarin Jezus het voor toen en later ter waarschuwing liet optekenen. Hij overzag en voorzag echter de gang der dingen in de toekomst tot waar de Vader het Hem liet zien en Hij gaf het voor de periode tussen Zijn hemelvaart en terugkomst door aan Zijn gemeente, ter bemoediging en ter waarschuwing.

Gericht van God?

Nu de indrukken van het diepe leed en de grote materiële schade van onze medemensen in Mexico uit ons aandachtsveld langzaam wegtrekken, is het goed even stil te staan bij de vraag hoe wij als gemeente van Christus vandaag op intensieve gebeurtenissen als deze reageren.

Met alle mensen waren en zijn ^k wij vervuld van diep medelijden met allen die om geliefden treuren of die zelf blijvend letsel opliepen. Geen christen die enigermate met goederen is bedeeld of hij of zij zal een storting op giro 777 hebben gedaan of via deputaten hulpverlening hulp hebben geboden. Er is ook gebeden, om redding voor nog levenden onder het puin, om troost voor nabestaanden, waaronder de vader die zeven kinderen verloor.

In sommige samenkomsten van de gemeente is de voorbede voor de getroffenen ingezet met de constatering dat ook door deze verschrikkelijke gebeurtenis weer is bevestigd dat Gods gerichten over de aarde gaan en dat nietige stervelingen nergens zijn als God in het natuurgeweld Zijn stem laat horen.

Ergens in de randstad had een jongere het met deze inzet van de voorbede maar moeilijk gehad. Aardbevingen een gericht van God? God zou het initiatief tot zo'n catastrofen nemen om zich vervolgens gebeden om verzachting van de gevolgen te laten welgevallen? Ondenkbaar! Er kan toch maar moeilijk van een oordeel van Godswegen worden gesproken als aardbevingen alleen voorkomen op plaatsen met kruiende aardschollen en alleen mensen treffen die hun plaats onder de zon op de breuklijnen in de aardkorst kregen? Bovendien is de mens al vrij ver gevorderd om zich tegen deze gebeurtenissen in te dekken door toepassing van verbeterde funderingstechnieken, die tegen een kracht van 7 a 8 op de schaal van Richter bestand zijn. 't Had in Mexico allemaal niet zo hoeven verlopen als malafide bouwmagnaten destijds bij de bouw van de (ingestorte) flats met de funderingstechnieken niet zo de hand hadden gelicht. Wie spreekt daar van een oordeel Gods? Beter is te spreken van het raadsel van de schepping.

Gedachten als deze zijn niet onbegrijpelijk. Verkeert de gemeente van Christus niet dikwijls in spanning rond de vraag naar het oordeel van God in turbulente gebeurtenissen, waarbij soms duizenden in één of enkele ogenblikken het leven laten? Onze tijd, met veel nadruk op de individuele verantwoordelijkheid van de mens, zou zich nog een oordeel van God kunnen voorstellen in de geest van Jeremia 31 : 30: Ieder zal om zijn eigen ongerechtigheid sterven", maar niet een gericht waarbij tien-of honderdduizenden tegelijk omkomen, wier meerdere kwaad ten opzichte van het onze alleen hierin bestaat, dat zij geboren werden en opgroeiden op de meest kwetsbare plaatsen van de aarde.

Als kerk van Christus zullen we in deze tijd, waarin het God behaagde ons in veel dingen (de natuurwetenschappelijke niet in de laatste plaats) dieper inzicht te geven, voorzichtig willen en moeten zijn met de hantering van het begrip „oordeel Gods". Weliswaar staat in Jesaja 45 te lezen: „Ik ben de Heere en er is geen ander, die het heil bewerkt en het onheil schept", maar wij mogen er voor behoed worden aan de term „oordeel Gods" een invulling te geven die maar al te gemakkelijk: aan ons klein-menselijk denken ontspruit.

Maar hoe dan zal de gemeente in haar bezinning gebeurtenissen als deze verwerken?

Het zuchten van de schepping

In alle rampen en onheilen die over mens en wereld gaan, wordt de gemeente van Christus op schokkende en indringende wijze te binnen gebracht hoe ver sterkkend de gevolgen van de breuk met God aan het begin van onze geschiedenis zijn geweest. De ganse schepping in al haar delen zucht en is in l)arensnood. Het besef van de verstrekkendheid van de gevolgen van onze val in zonde, zal bij gebeurtenissen als deze de gemeente verdiepen in ootmoed tegenover God; het zal in echte solidariteit de betrokkenheid vergroten bij allen in deze wereld, die op bijzondere wijze met de gebrokenheid van de schepping te maken krijgen en het zal haar — als het goed is — temeer verlangend doen uitzien naar het moment waarop op deze stip in een mateloos groot heelal, het teken van de Zoon des mensen aan de hemel zal worden gezien; naar het moment waarop God de belofte van een nieuwe hemel en een nieuwe aarde in vervulling zal laten gaan en alle tranen van de ogen zullen worden afgewist.

Kent ons persoonlijk leven en kent het leven van de gemeente als geheel, het zuchten en het bidden om deze vervulling? In het zuchten van de schepping, bijna zouden we zeggen in haar kreunen, is dat gebed in zekere zin ook te horen.

Zouden wij rampen die mens en wereld ondergaan, niet in deze zin als gericht moeten en mogen zien dat zij ons bedoelen aan te scherpen in opmerkzaamheid?

Jezus heeft ze ons voorzegd, niet om er even heftig door te worden beroerd, maar om de door Hem aangeduide gebeurtenissen en verschijnselen als even zovele voortekenen van Zijn tweede verschijning te registreren. Zie, Ik kom spoedig. Waakt!

Als we eerlijk zijn, zullen we moeten zeggen dat de spanning van deze verwachting slechts aan de buitenkant van ons geloofsleven zwak voelbaar is, zo zij er in deze tijd al niet helemaal uit verdwenen is. En dat, terwijl de signalen talrijk zijn."

Tot zover het citaat uit 'De Wekker'.

Inderdaad moeten we onze woorden terzake 'oordelen Gods' bij rampen als de onderhavige voorzichtig en kies hanteren. In elk geval duidelijk maken dat Mexicanen niet slechter zijn dan orthodoxe vromen in Nederland. Als het om 'oordeel' gaat kon het goddeloze Nederland weieens meer aan de beurt zijn dan het nu lijkt. Wat hebben wij kerkelijk en maatschappelijk van Gods inzettingen gemaakt? Beter is inderdaad stil te staan bij de aangehaalde woorden uit Romeinen 8 over het zuchten van de ganse schepping. Gelovigen kennen óók hun zuchten. Maar dan een zuchten van verlangen naar de volkomenheid, naar de volmaaktheid, naar de heerlijkheid. En of die verwachting wel zo levend is, is een vraag die na een ramp als die van enkele weken geleden best weieens ernstig overdacht mag worden. Dan gaat de waarschuwende vinger niet in de richting van anderen, maar is die vinger op onszelf gericht.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen