Door woord en daad

Paulus is op weg naar Rome. Al jaren lang had hij begeerd in de hoofdstad van het machtige Romeinse Rijk het Evangelie van Christus, de Heere en Heiland te stellen tegenover de cultus van de Keizer, die zich ook Heiland noemde maar het niet was. Deze wens wordt nu eindelijk vervuld, maar Paulus is een gevangene, al twee jaar lang. Deze jaren zijn voor de apostel een beproeving geweest. Op de jaren van reizen en werken volgden twee jaar van opsluiting en niets-doen. Toch is Paulus stil geweest.

De meester bepaalt toch het werk van Zijn knecht. Wonder zijn de wegen des Heeren ? Er zijn tijden van een snelle voortgang van het Evangelie en er zijn tijden van vertraging. Maar Paulus kwam te Rome, al was het anders dan hij gehoopt en verwacht had. Hij kwam er door een storm heen na dagen van bange vrees. Wat moest er in zulk noodweer van dit schip en de bemanning worden? Het kwam zelfs zover dat hen alle hoop van behouden te worden werd benomen. Dagen hebben ze al niet gegeten, hoe zou het ook!

Dan komt Paulus naar voren en hij spreekt zijn medereizigers toe, die, naar we vermoeden kunnen, vrijwel allen heidenen waren. In die toespraak horen we een stuk zendingswerk van Paulus en we luisteren nieuwsgierig toe om van hem voor ons werk te leren.

Het eerste wat we lezen is dat hij de bevelvoerders van het schip voor ogen houdt dat ze naar hem hadden moeten luisteren, dan was hen veel leed bespaard gebleven. Paulus is eerlijk, fouten zijn fouten, maar dat zet bij hem geen kwaad bloed. Hij verwijt niets en is niet bitter, hij stelt zich niet mijlen boven zijn reisgenoten. Neen, hij staat met en bij hen in hun en zijn nood. Is hij, Paulus, beter en anders? Hij weet zich met zijn medemensen één. Dat is voor het zendingswerk wel een belangrijke zaak: solidariteit. Wie zich verheft en anderen iets gaat verwijten, is ongeschikt voor de zending.

Paulus is niet bitter. Hij wekt de mannen op goedsmoeds te zijn. Hij tracht ze in de nood te bemoedigen, hij probeert de wanhoop door goede moed te overwinnen. Maar is er reden om met de dood voor ogen nog moed te hebben? Is er goede grond voor, is er gegronde hoop? Lees eens wat Paulus gezegd heeft: er zal geen verlies geschieden van iemands leven onder u maar alleen van het schip. De apostel ziet dus de uitkomst uit de nood: ze zullen allen leven! Waarom toch? Is dat fantasie om maar een beetje moed in te praten? Neen, de reden van zijn moed ligt niet in de apostel, in een mens, in een bekeerd mens, maar in de Heere alleen. Wat hebben anderen aan geloof dat wij gemaakt hebben? Wat hebben de heidenen aan de moed, die toch maar van een mens komt en beschaamt? Niets. Paulus heeft een andere grond, een goede hoop, een onwankelbaar getuigenis, n.1. het Woord des Heeren. Want deze zelfde nacht heeft bij mij gestaan een Engel Gods.

We zien dat de Heere Paulus komt te sterken in het uiterste moment en niet eerder. De rechtvaardige zal door het geloof leven! Maar de Heere komt Paulus in zijn geloofsoefeningen te sterken. De Engel gaat niet voorop, die komt later, na de geloofswerkzaamheden. Laten we deze orde Gods nooit omkeren, want dan zal de Heere blijven zwijgen. Hij spreekt gewis tot elk die voor Hem leeft.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen