DE TONG

Als Christus ons, evenals aan de beide Emmaüsgangers, de vraag zou stellen: „Wat redenen zijn dit, die gij, wandelende, onder elkander verhandeld? " wat zou Hij van velen een droevig antwoord ontvangen. De ene mens spot, een ander vloekt, een derde schimpt op Gods volk. Wie kan de ongerechtigheden der tong noemen? De apostel zegt: „Zij is een wereld der ongerechtigheid." En als er nu een wereld van ongerechtigheid is in één lid, wie kan dan de ongerechtigheden noemen van al de leden. Als Paulus de natuurlijke mens tekent, staat hij langer stil bij de spraakorganen, dan bij al de andere: „Hun keel is een geopend graf; met hun tongen plegen zij bedrog; slangenvenijn is onder hun lippen; welker mond vol is van vervloeking en bitterheid."

Maar de Geest Gods vergelijkt de tong bij een boom: „De medicijn der tong is een boom des levens." En de woorden zijn de vruchten van de boom. Sommige bomen dragen kostelijke vruchten. „Een rede, op zijn pas gesproken, is als gouden appelen in zilveren gebeelde schalen."

Andere bomen dragen kwade vruchten, wijndruiven

van Sodom, bezieën van Gomorra. Hierin zijn twee soorten:1. Verwelkte, uitgedroogde vruchten; ik bedoel: jdele, onnuttige woorden. 2. Rotte en bedorven vruchten; goddeloze vloeken en de ontheiliging van de heilige Name Gods. IJdele woorden. Dat is dat nutteloze gewauwel, dat in 't minst niet is tot ere Gods. Dit is een kwaad, dat velen niet eens meer als zonde beschouwen. Toch is het een ernstiger zonde dan velen denken. Lichtzinnige woorden wegen zwaar in Gods weegschaal.

God gaf de mens de spraak om de Schepper te prijzen voor al Zijn heerlijke en wonderlijke werken. Maar nu zijn de spraakorganen de onderdanen van Satan en de wellusten en worden gebruikt tot oneer van God.

Het gebruiken van ijdele woorden is een zondig verkwisten van onze kostbare tijd. Denk u eens in: onze levenstijd is maar een ogenblik bij de eeuwigheid vergeleken. Wat zouden de verdoemden in de hel nog één uur leven op aarde waarderen. Wat een zonde is het toch om onze tijd te verkwisten met zot geklap.

Het spreken van lichtzinnige taal is een zonde, welke weinigen zich zo bewust zijn, als zij andere zonden zich bewust zijn: daarom is zij des te gevaarlijker. Zij wordt gedachtenloos bedreven, dikwijls zelfs zonder enig verwijt van het geweten.

Andere zonden, zoals moord, overspel, diefstal, daar schrikt het geweten nog voor terug. Maar nu het gebruik van ijdele woorden; duizenden worden er dagelijks gebruikt en bijna niemand let er op. Zij worden gemakkelijk gebruikt en even vlug weer vergeten. Ook hebben zij een schadelijke invloed op anderen. Hoe lang blijft een ijdel woord of een spotternij in de gedachten hangen. Daardoor doet ge andere mensen nog zondigen, wanneer ge zelf reeds lang tot stof vergaan zijt. Vele van Gods knechten, die nu reeds Boven zijn, hebben „gezegden" achtergelaten, waardoor duizenden zielen getroost zijn en God op aarde nog verheerlijkt wordt; zo blijft de zouteloze taal echter in de gedachten van anderen, waardoor God onteert wordt tot in vele geslachten.

Het Woord van God wijst ons een uitnemende weg aan: „Uw woord zij allen tijd in aangenaamheid, met zout besprengd, opdat gij moogt weten, hoe gij een iegelijk moet antwoorden."

O, indien het zout van Gods genade in de bron geworpen mocht worden, de stromen uit het hart zouden smakelijk en aangenaam zijn als de wateren van Mara, toen zij gezond waren.

Uit: „The Friendly Companion" Iets verkort.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen