MENSENKENNIS

Hoe krijg je mensenkennis? Voor een gedeelte hangt dat samen met je eigen levenshouding. Een egocentrisch (naar zichzelf gekeerd) mens zal maar heel moeilijk tot kennis van anderen komen. Hij heeft het te druk met zichzelf. Het ontgaat hem, wanneer er vlak bij hem een mens in nood is. Hij merkt het niet, wanneer hij met zijn grofheid anderen wonden, misschien zelfs onherstelbare wonden, toebrengt.

Het beste middel om mensenkennis te verwerven is de liefde. Dan sta je open voor de ander, dan luister je waarachtig naar hem en weet jezelf te vergeten. Door de liefde verplaats je jezelf in de ander en ziet dus wat er in hem omgaat.

De waarachtige liefde is een afstraling van Gods liefde in Jezus Christus. Zulk een liefde is barmhartig, begrijpend, vergevend, mild. We kennen dan de ander zoals God ons kent, in een houding van geduld en niet-toerekenen van het kwade. Een ander middel, zij het ondergeschikt, is de zelfkennis. Wanneer je jezelf eerlijk in de ogen kijkt, dan zie je in jezelf „de" mens. Zelfkennis is dan tegelijk kennis van de anderen. Je weet dan van jezelf, hoe pijnlijk het is om vernederd te worden, om vergeten of misschien zelfs veracht te worden. Je weet dan hoe je opgloeit onder een woord van sympathie en waardering; hoe goed het je doet, als anderen echt met je meeleven. Je kent dan ook de menselijke zwakheden, de verzoekingen, waaraan wij allen blootstaan; en dat maakt je nooit hard in een oordeel over anderen. Ergens weet je dan: het had mij ook kunnen overkomen, als de Heere mij niet had beschermd.

Mensenkennis leer je ook aan door de ervaring, wanneer je die ervaring althans voor Gods aangezicht verwerkt. Oude, gelovige mensen kunnen vaak zulk een diepe levenswijsheid uitstralen, een wijsheid die gerijpt is door veel lijden, strijden en tegenslag heen, een wijsheid die gebaseerd is op zelfkennis en vandaaruit op mensenkennis.

Binnen deze mensenkennis die gegroeid is uit gelovige verwerking van levenservaring, is er nog de speciale gave van de „onderscheidingen der geesten" (1 Kor. 12:10). Enigszins heeft iedere gelovige deze gave, want ze is immers, zoals de andere gaven, een „openbaring van de Geest" (1 Kor. 12:7). Wanneer de Heilige Geest in ons woont — en Hij woont in de harten van alle gelovigen —, dan openbaart die Geest Zich natuurlijk ook, tenzij we Hem bedroeven en uitblussen.

Maar blijkbaar openbaart die Geest Zich bij sommigen sterker dan bij anderen op een bepaald gebied. Vandaar de verschillende gaven van de Heilige Geest, die Paulus in zijn brieven opsomt.

En één van die bijzondere gaven is dan de gave van de onderscheiding der geesten. Zulke mensen hebben a.h.w. een sterke gevoeligheid in de toppen van hun geestelijke vingers. Door middel van de Geest die in hen woont, bespeuren zij vrij snel of iemand die zich als gelovige voordoet, leeft uit de Heilige Geest of uit zijn vleselijke, menselijke geest.

Laten we bidden om die gave van de Heilige Geest, want die heeft de Gemeente zeer sterk nodig in deze verwarde tijd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen