ONTMOETINGEN

In een vertwijfeld telefoongesprek vertelde een oude mevrouw dat ze nog slechts twee weken te leven heeft (inmiddels is er daar al weer één van voorbij). "Ik weet niet of ik echt bekeerd ben", was haar vreselijke noodkreet. "Ik weet niet of ik wel in de hemel zal komen. Ik heb niet genoeg besef van mijn zonden, ik denk dat ik God niet echt lief heb. Ik denk dat ik teveel gezondigd heb."

Dikke tranen huilend kwam een enkele week geleden een man van vierentachtig jaar de zaal uit lopen. "Mijn heer nu weet ik zeker dat ik onbekeerd ben! Ik heb er al jaren aan getwijfeld of ik wel echt de Heere liefheb, maar nu weet ik zeker dat het niets is met me." Dikke tranen rolden over zijn oude verweerde wangen. Zijn handen wrongen zich in twijfel ineen.

Beide mensen behoren tot een reformatorische kerk.

Toen ik op een Bijbelstudie-avond in Tilburg de zekerheid van het heil besprak, de zekerheid die er is voor allen die in Christus geloven, nam een man van rond de vijftig het woord.

Heel overtuigd zei hij: "Mijnheer u kunt me nog veel meer vertellen, er bestaat zolang je leeft geen zekerheid. Op z'n hoogst kun je bij je sterven iets van licht zien of iets van een engel waardoor je weet dat je misschien wel 'binnen' mag komen." Deze man was rooms-katholiek.

De ene zondag was er boop onder de fredi king, de andere keer stond je radeloos buiten.

Twijfel als leider van je leven…

Ik heb het zelf ook gekend in mijn leven, de gedachte dat je niet verder zou kunnen komen dan 'hopen en vrezen'. En dan misschien aan het eind van je leven een klein beetje meer hoop, waardoor de nabestaanden mochten hopen dat je 'goed weg was'.

Ik heb het met zoveel anderen gekend: "de ene zondag was er hoop onder de prediking, de andere keer stond je radeloos buiten; 'ik heb niks'. Onder de ene preek schepte je moed want je had weer eens echt gevoeld 'hoe ellendig je bent.' Na een andere preek was je maar moedeloos, want onder de preek had je het gevoel gehad dat je 'de Heere Jezus lief had'. En dat kan toch niet voor mij…!? "

"Er zijn mensen die denken zomaar dat ze een kind van God zijn." "Tegenwoordig nemen ze zomaar aan dat ze er bij horen." "Die protestanten doen maar net alsof er geen vagevuur meer is en of je zomaar in de hemel kunt komen."

Begrijpt u?

Twijfel wil wel. Twijfel houdt mensen zoet. Twijfel lijkt op geloof. Twijfel wordt soms tot geloof verheven. Twijfel is in veel harten de leider van het leven. Twijfel is een roomse kwaal, maar twijfel is ook een reformatorische kwaal. Twijfel ontstaat en groeit, mede door de inhoud van de prediking en het omgaan met de prediking.

Twijfel ontstaat evengoed door traditionele gebruiken.

Twijfel kan een karaktertrek zijn, maar twijfel kan ook aangekweekt worden. Zij groeit het best waar de traditie het leven beheerst en de dogma's bepalend zijn voor het geloofsleven, daar waar het Evangelie niet onbewimpeld wordt gepredikt, en waar het "heil in Christus" niet onverbloemd aan de mensen wordt verkondigd.

Rooms of reformatorisch….

Toen de oude Marie tegenover ons overleden was, heb ik de uitvaartmis bijgewoond. Marie was rijk. Marie kwam nooit in de kerk, maar nu lag Marie opgebaard naast het altaar.

De pastoor had de dienst geleid en gesproken over de zaligheid die Marie nu heeft. Toen ging hij bij de kist staan en keek naar het hoofdeinde en sprak Marie aan: "Marie, jij bent nu al daar waar wij allemaal nog naar zoeken, wil je ook eens aan ons denken ?" Daarna ging de man weer achter zijn lessenaar staan en bad of de engelen Marie wilden binnendragen in de eeuwige vreugde en of God haar ziel wilde gedenken.

Twizjel is eits totall anders dan strijd.

In het vuur van de meeslepende preek zei de dominee: "Geliefde gemeente, God is zo onbegrijpelijk en Jezus is zo verborgen, bedrieg u toch niet voor de eeuwigheid."

Het laatste zinnetje van de catechisatieles was: "Och kinderen mocht het nog eens gebeuren in je leven. Het zijn er maar enkele die zalig worden "

Wat het niet is…..

Twijfel is iets totaal anders dan strijd. Velen vergissen zich hierin en maken de fout twijfel aan te zien voor geloofsstrijd.

Een normaal geestelijk leven kent altijd hoogten en diepten. "Levend water staat niet stil."

Twijfel is iets heel anders. Het is niet normaal voor het geestelijk leven. Al kan best de vertwijfeling ons eens de keel dicht knijpen en al is het ook beslist waar dat elk kind van God de twijfels kent. Toch blijft staan dat de twijfel niet bij het geloofsleven behoort maar veel meer bij de aanvallen van de duivel. Als voorbeeld zou je kunnen denken aan ziekten, ledereen is wel eens ziek, toch zal niemand zeggen dat ziekten normaal zijn voor het lichaam.

Twijfel is beslist niet een fase in het groeiproces van het geloof. Het hoort niet bij de ontwikkeling van het geloof. Het is absoluut niet noodzakelijk voor de groei van het geloof.

Het is niet "geestelijk" om vanuit de twijfe| te spre. ken, hoe mooi het soms ook klinken kan. Het is niet waar dat de twijfel een teken is van "echt geloven".

Twijfel is "opbouwend" voor het geloof. Twijfel is niet tot eer van God of tot verheerlijking van de naam van de Heiland.

Wat het is.....

Twijfel is een gemis aan vastheid, een gemis aan beslistheid en zekerheid. Het is ook een eigenschap van onze tijd. Je zou bijna zeggen dat het een karaktertrek van onze tijd is. Het lijkt vaak alsof er geen zekerheid mag zijn. Ik denk dat onder andere de leer van de evolutie ook mee één van de grote oorzaken is waardoor de twijfel meer is gaan heersen over de mens. Zij doet zich gelden op allerlei terreinen van het leven. Twijfel hoe het moet met het milieu. Twijfel over de toekomst van de aarde, met zoveel mensen erop. Twijfel over de energievoorziening voor de komende eeuwen, twijfel of de hoeveelheid water die er tot onze beschikking is, wel voldoende zal zijn. Twijfel of de atoomcentrales wel goed beveiligd zijn… enzovoort.. Maar het ergste is dat twijfel zo'n grote invloed heeft op het terrein van het geloof. Hier zou de twijfel volkomen uitgesloten moeten zijn. Juist het terrein van het geloof is het enige terrein waar absolute zekerheid nodig is en ook mogelijk is.

Het wezen van de twijfel is hoogmoed. Nooit gedacht misschien? Toch is het zo! Het heeft te maken met het niet willen overgeven, niet willen onderwerpen aan het Woord van God als het allesbeslissende Godswoord, dat ons de zekerheden van ons bestaan aanwijst. OP ALLE TERREINEN van het leven. Denk hierbij slechts aan het gebeuren in het Paradijs (Gen. 3); God had gezegd: "Niet eten van de boom van kennis van goed en kwaad." De duivel zei: "Wel eten, wat God zegt is niet waar." En de mens verwerpt in beter weten en hoogmoed het Woord van God en gelooft in de twijfel die gezaaid wordt in het hart.

Als we ons in dit artikel beperken tot het terrein van het geloofsleven, dan is er veel te zeggen over twijfel. De twijfel schokt het waarheidsgevoel, ondermijnt de fundamenten van ons geloof, brengt de zielerust uit het evenwicht.

Twijfel is zonde zeer zeker het toegeven aan de twijfel of het voeden er van.

De Bijbel en de twijfel

In de Bijbel zijn zomaar wat teksten te noemen die ons uitdrukkelijk het verkeerde van de twijfel aanwijzen. Ik wil u er zomaar enkele noemen uit het Nieuwe Testament:

Maar dat hij [ze] begere in geloof, niet twijfelende; want die twijfelt, is een baar der zee gelijk, die van de wind gedreven en op- en nedergeworpen wordt (Jakobus 1:6).

Die in Hem gelooft, wordt niet veroordeeld, maar die niet gelooft, is airede veroordeeld, dewijl hij niet heeft geloofd in de Naam des eniggeboren Zoons van God (Joh.3:18).

Daarna is Hij geopenbaard aan de elven, daar zij aanzaten, en verweet [hun] hun ongelovigheid en hardigheid des harten, omdat zij niet geloofd hadden degenen, die Hem gezien hadden, nadat Hij opgestaan was (Mare. 16:14). En Thomas antwoordde en zeide tot Hem: Mijn Heere en mijn God! (Joh.20:28)

De twijfel kan in het Woord van God geen voldoende halen! Let vooral eens op het harde woord 'verweet hun hun ongelovigheid'in Marcus 16. Twijfel is zonde!

Het blijkt ook uit bovenstaande stukjes heel duidelijk dat de twijfel twee dingen doet: zij tracht afstand te scheppen tussen de mens en God, en aan de andere kant brengt ze verwarring in de ziel. Beide zijn zeer ongezond voor het geloofsleven. Dat hebben allen die de Heere Jezus liefgekregen hebben al ondervonden. Twijfel is voor de ongelovigen een goede gast. Het ongeloof groeit onder de handen van de twijfel. Bij de gelovigen verwekt de twijfel een diepe smart.

Als bij Thomas de twijfel verbroken wordt door het liefdewoord van de Heiland dan verdwijnen de twijfels als sneeuw voor de zon. Dan wordt hij verlost uit de banden van angst en nood. Dan behoeft hij niet meer te zwerven door de straten van Jeruzalem. Dan heeft niet meer langer iedereen het mis, maar dan richt zijn hart zich weer op zijn Zaligmaker.

Twijfel in de praktijk….

Ik wil in dit stukje weinig of geen aandacht geven aan de 'opgelegde' twijfel. Deze vorm van twijfel komen we vooral tegen bij jonge mensen. In hun hart hebben ze duizend vragen en naar buiten toe treden ze op met een air en een ijskoude onverschilligheid, die menig ouder het hart ineen deed krimpen....

De 'objectieve' twijfel, twijfel ten opzichte van het Woord van God en de waarheden die daarop gebaseerd zijn, komt vooral vaak voor als mensen in een besloten kring opgegroeid zijn en alles wat hen gezegd werd zomaar aannamen zonder te weten waarom. Als deze mensen gaan studeren of in een heel andere omgeving moeten gaan werken, komen vaak de twijfels als vloedgolven op hen af. Vooral in het jonge leven is dat soms heel zwaar en roept het soms hevige nood op in de ziel. Het is zo 'wetenschappelijk' wat ze horen….en het kan toch haast niet dat wij alleen maar gelijk hebben ?

Ook het lezen van bepaalde boeken en het zien van bepaalde televisie-programma's kan heel sterk de twijfels doen rijzen in het hart.

Voor deze twijfel is de één veel meer vatbaar dan de ander. Dit heeft ook met het karakter te maken en met onze omgang met de Bijbel. Natuurlijk moeten we hierbij uitdrukkelijk rekenen met het 'verleidingswerk' van de duivel. Hij zal niet rusten met zijn pijlen af te vuren op ons hart om ons geheel los te weken van God en Zijn dienst.

De 'subjectieve' twijfel, is de twijfel aan eigen genadestaat. De vertwijfelende worsteling 'zou ik eigenlijk wel een kind van God zijn….?' De objectieve twijfel komt veel meer voor dan de subjectieve, al vraag ik me in alle gemoede af onder welke twijfel meer geleden wordt.....

Onstaat de objectieve twijfel meestal buiten de kerk en door omstandigheden van buiten af, de subjectieve twijfel ontstaat juist in de kerk. Zij is vaak een gevolg van de wijze van denken, de dogma's en vooral ook een gevolg van een bepaalde prediking. In de Rooms-Katholieke Kerk is de leer van het vagevuur voor velen een absolute twijfelzaaier geweest. Wie weet nu ooit of je uit het vagevuur kunt komen? Kan God zo wreed zijn dat Hij iemand in het vagevuur werpt? God is toch liefde. Ook de leer van de biecht heeft veel twijfels gezaaid; kan een priester beslissen of mijn zonden vergeven zijn, of kan dat nou eigenlijk niet.

Onder deze en veel andere begrippen schiet er voor een mensenhart niet veel meer over dan 'hopen - dat - het - meevalt.' Vastheid kan er gewoon niet zijn. Laten we vooral niet denken dat in protestantse kringen geen twijfel kan ontstaan in de kerk. De prediking speelt hierin een heel grote rol. Als de verkondiging zich vooral richt op het gevoel dan ontstaat heel gemakkelijk de twijfel met al zijn vragen. Dan wordt het geloofsleven een gewroet in zichzelf, een zoeken naar iets goeds in jezelf in plaats van een vluchten naar de Zaligmaker, naar Jezus Christus.

Zowel in de bevindelijke kringen van het protestantisme als in de evangelische kringen kan de nadruk zo heel sterk op het gevoel komen te liggen. Bij de eerste op het punt 'ben ik wel een kind van God, wat ken ik er van in mijn ziel?' Bij de ander is er juichend en bruisend samenzijn dat het hart meesleept….maar thuis is er weer de kilheid van mijn eigen hart. Dit heeft ook velen in vertwijfeling doen afvragen: 'wat is dat nou geweest, ben ik toch niet gelovig, was het maar een opwelling, een gevoelszaak?'

Zeer geraffineerd gebruikt hij allerlei onderdelen van het christelijk geloof om de mens juist daardoor weg van Christus te krijgen.

Twijfel in de hand van de duivel….

Worden in de heidenwereld de mensen door de duivel zoet gehouden met allerlei afgoden en vele soorten bijgeloof…. in de moderne wereld worden zij door hem zoet gehouden met de verrukkelijke gedachte dat ze vrij zijn. Niet behoeven te leven als die saaie kerkmensen. Moge hij de moderne mens wijs maken dat alle taboes verdwenen zijn, dat alles mag en kan…. In de christelijke gemeente heeft hij de twijfel als een wapen waarmee hij inspeelt in de harten van de mensen die bij het Woord willen leven.

Zeer geraffineerd gebruikt hij allerlei onderdelen van het christelijk geloof om de mens juist daardoor weg van Christus te krijgen.

Vaak is er gegrepen naar een boek waarin weerleggingen tegen twijfels staan. Of naar een boek dat probeert te bewijzen dat God bestaat enzovoort, enzovoort. Maar vaak werkte dat net andersom. Het is alsof de duivel er naast gaat staan zoals hij in het paradijs naast Adam en Eva kwam staan om zijn twijfels in het hart te zaaien. Vooral voor jonge mensen is het heel belangrijk te beseffen hoe sluw en geslepen de mensenmoorder is om je ziel te vangen. Juist ook langs de weg van het zaaien van twijfels in je hart.

Zie de twijfel toch vooral als een wapen dat de satan tegen jezelf richt!

Genezing van twijfel….

Ik wil het hier heel uitdrukkelijk neerschrijven: 'twijfel is zonde!"

Nee, het is geen zonde als de twijfel op je af komt…natuurlijk niet! Maar het is zonde als je aan de twijfel toegeeft. Op welke wijze dan ook.

Als de twijfel in je boven komt moet hij bestreden worden…met alle kracht die in je is, maar vooral met het Woord van God.

Twijfel zit niet in het verstand, maar in het hart. Daarom kun je twijfel niet door een ander weg laten redeneren. Iemand kan alleen echt tot een hulp zijn door je naar de Heere Jezus te brengen. Dat zien we als een heel mooi voorbeeld in de Bijbel staan.

Johannes 1:

46 Filippus nu vond Nathanaël en zeide tot hem: Wij hebben [Degene] gevonden, van Welke Mozes in de Wet geschreven heeft, en de Profeten, [namelijk] Jezus, de zoon van Jozef, van Nazareth.

47 En Nathanaël zeide tot hem: Kan uit Nazareth iets goeds zijn? Filippus zeide tot hem: Kom en zie.

Nathanaël twijfelt aan de waarde van de Heiland, uit Nazareth is nog nooit iets goeds voortgekomen. Daar wil hij zich voorlopig maar aan houden.

Filippus gaat niet ten strijde tegen de twijfel bij Nathanaël, maar neemt hem vriendelijk mee naar Jezus. Alleen als de twijfelaar zich stelt onder de macht van de Heere Jezus en gehoorzaam buigt voor het onbegrepen Woord van God, zal hij of zij genezen van deze vreselijke ziekte. Let eens op het volgende voorval in de Evangeliën;

Markus 9:

24 En terstond de vader des kinds, roepende met tranen, zeide: Ik geloof, Heere! kom mijn ongelovigheid te hulp.

25 En Jezus ziende, dat de schare gezamenlijk toeliep, bestrafte de onreine geest, zeggende tot hem: Gij stomme en dove geest! Ik beveel u, ga uit van hem en kom niet meer in hem.

Deze man twijfelt aan zijn eigen geloof, daarom roept hij de Heiland te hulp. Aan Hem twijfelt hij niet. Bij Hem is genezing van de twijfel…ook vandaag nog. Bij Hem alleen moet u zijn, moet jij zijn. Hij heeft alle medicijnen die nodig zijn om alle twijfels, tot de laatste toe, weg te nemen.

Goede, christelijke lectuur kan hierbij een middel zijn. Ook de omgang met gevestigde en gevormde christenen is heel belangrijk. En waar veel mensen niet aan denken: "het lied" en bovenal het Woord van God!

Alletwigfel mag u onmiddellijk bij de Heere Jezus neerleggen.

Hij wil Zich over twigfelaars ontfermen.

Wij hebben te doen met een Almachtig en getrouw God…daarom kan er voor de christen nooit een geldige reden tot twijfel aanwezig zijn. Alle twijfel mag u onmiddellijk bij de Heere Jezus neerleggen. Hij wil Zich over twijfelaars ontfermen. Denk maar aan Zijn discipel Thomas.

Wat een storm heeft hij over zijn hoofd gehad. Maar alle weglopen heeft hem geen rust gebracht. Hij kwam er niet uit. Maar nu is hij toch bij de Heere Jezus terecht gekomen.

Wat rijk wordt dan zijn belijdenis: "Mijn Heere en mijn God!"

Daar verbreekt Thomas' twijfel en daar groeit het geloof en het bloeit op aan de voeten van de Heere Jezus.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen