Bidt zonder ophouden

De vermaning: “Bidt zonder ophouden” is zeer gepast. Wij, zondige mensen, zijn biddeloze mensen die onze onbekwaamheid om de Heere te dienen niet beseffen.

Van nature hebben we geen smaak in de dingen Gods en menen we onszelf we te kunnen redden. Wat is ons verstand toch verduisterd! Wij - die bij de waarheid van jongsaf zijn opgevoed -weten dat Christus uitsprak: “Zonder Mij kunt gij niets doen” en toch blijkt het in ons leven dat wij de Heere niet nodig hebben, hoewel we Hem met onze mond vragen om Zijn hulp en bijstand. Zo is het met ons kerkmensen als wij nog voor eigen rekening leven. Vreselijke toestand!

Als we de Heere door genade mogen dienen, is de vermaning: “Bidt zonder ophouden” evenmin overbodig. Dat blijkt zonneklaar als we met aandacht de Heilige Schrift lezen. Hoevele malen worden de gelovigen door de Heere niet aangespoord om te bidden!

Zo staat - om maar één voorbeeld te noemen - in Psalm 27: Gij zegt: Zoek Mijn aangezicht; ik zoek Uw aangezicht, o HEERE!

U zegt: “Wat is de reden dat gelovigen zo dikwijls opgeroepen worden om te bidden?” Hierop zijn verscheidene antwoorden te geven. Niets is zo onmisbaar als het gebed. Wij allen - of we de Heere dienen of niet - zijn afhankelijke mensen. Als we dat recht beseffen, kunnen we het niet nalaten om de Heere van harte aan te roepen. Hij, de Schepper van ons leven, is de Almachtige God, waarvan wij geheel afhankelijk zijn. Zonder Zijn Wil kunnen wij ons roeren noch bewegen. In het gebed vergunt de Heere het Zijn kinderen bij tijden een levendig gevoel en een klaar besef te geven van hun machteloosheid om zichzelf op te heffen uit het moeras van de zonde.

Gelet op de aanhoudende aanvallen van de satan is het gebed tot God zeer van node. We kunnen niet één ogenblik staande blijven. In eigen kracht vermogen wij niet één pijl van de satan af te weren. Gelukkig heeft de Heere het gebed gegeven. En dat gebed is één van de heerlijkste middelen om in de geestelijke strijd staande te blijven. Toegeruste christenen die de gehele wapenrusting Gods aan hebben getrokken, mogen en moeten niet agressief de vijand te lijf gaan. Van hen wordt gevraagd voortdurend, aanhoudend te bidden! (zie Ef. 6:13-18). Nog een reden tot aansporing tot het gebed is, dat het gebed de ademhaling van de ziel is. Een christen zonder gebed is met zichzelf in tegenspraak. Als wij verhongeren, komt dat omdat wij onze mond gesloten houden. God zou veel milder met ons handelen, als wij maar niet zo nauw van hart waren. Laten we het woord uit Psalm 81:1lb ter harte nemen: “Doe uw mond wijd open en Ik zal hem vervullen”.

Wellicht zegt u: “Ik ben zo zwak in het geloof, in de hoop, in het gebed”! O weet dan dat u niet alleen staat. Alle gelovigen zijn in zichzelf zwakke mensen. Daarom is het zo bemoedigend dat Paulus schrijft: “En desgelijks komt ook de Geest onze zwakheden te hulp”. Wulfert Floor merkt op: “Evenals een schoolmeester de hand van het kind vasthoudt om in het schrijven de pen te besturen, zo leert de Geest ons om onze smeekschriften op te stellen, die wij naar het hof des hemels moeten opzenden. Wij weten niet wat wij bidden zullen gelijk het behoort; ons gebed is doorgaans zeer armoedig, maar de Geest helpt ons, Hij geeft ons indrukken van Gods hoogheid, maar tevens ook van Gods macht en goedheid, als een gebed verhorend God, bij wien wij niet tevergeefs zullen aankloppen”.

Nog een reden om te bidden is, dat een christen in het gebed hemelse ontdekkingen van Christus krijgt. Hij mag de weergaloze schoonheid van Christus bewonderen. Wat leert hij zo de Heere te prijzen. Zijn gebed wordt vermengd met dank- en lofzegging. “Heere, wat bent U goed voor mij, dat U Christus aan mij openbaart. Een stroom van vreugde vloeit uit U, o dierbare Fontein. Ik ontvang kracht om in de verzoekingen staande te blijven en de afgoden te doden”. Kent u die gezegende invloed en kracht van het gebed?

Wat is het dus nodig om aanhoudend, voortdurend te bidden. Laten we daar thans de nadruk op leggen. Paulus -door de Heilige Geest geleid - spoort krachtig aan tot een aanhoudend gebed. “Bidt zonder ophouden”. Er is een innerlijke verband tussen de drie vermaningen. “Verblijdt u te allen tijd. Bidt zonder ophouden. Dankt God in alles; want dit is de wil van God in Christus Jezus over u”. De mensen in Thessalonika waren geen vreemdelingen van de onuitsprekelijke vreugde. Ze hadden het Woord aangenomen in vele verdrukkingen, met blijdschap des Heiligen Geestes. (zie 1 Thess. 1:16). Ze waren navolgers van Paulus en wat meer is van de Heere geworden. Ze hadden het Woord aangenomen. Wellicht denkt u dat dit gebeurde in een tijd dat het hen voor de wind ging. Nee zo was het niet. Integendeel! De verdrukkingen waren hun deel. En toch in die verdrukkingen kenden zij de blijdschap van het geloof die door de Heilige Geest gewerkt was. Daarin verheugt Paulus zich zeer. Hij weet dat ze door God verkoren zijn. Paulus heeft gemerkt dat het Woord van God een geweldige uitwerking had. Zijn evangelie was niet alleen in woorden geweest. Nee, het evangelie is gekomen in kracht. Ze lieten het niet bij het oude. Ze hebben zich van de afgoden bekeerd om de levende en waarachtige God te dienen.

Wel was er, menselijkerwijs gesproken, een gevaar namelijk dat de Thes-salonicenzen hun vreugde en blijdschap zouden verliezen. De vervolging en verdrukking houdt aan en de innerlijke verwarring in de gemeente neemt toe. De apostel maant om elkaar hartelijk lief te hebben en geduldig de wederkomst van Christus te verwachten. Misschien was het de druk van de vervolgingen die hen te vuriger naar de komst van de Heere deed verlangen.

Nogmaals, er dreigde het gevaar om teleurgesteld bij de pakken neer te gaan zitten. Vandaar dat Paulus aanspoort om te allen tijd zich te verblijden. Ook in moeilijke omstandigheden geldt die plicht. O wat is het ook vandaag nodig om in tegenspoed zich te bedwingen en niet aan de droefheid zich geheel over te geven. In het kerkelijke en in het persoonlijke leven is er veel wat ons temeerdrukt. Wat een tegenstand is er tegen het werk van de Heere. De Heere wil echter niet dat wij ons gaan beklagen. Tot hen die deze moeiten, zorgen en angsten kwellen, komt de vermaning. “Verblijdt u te allen tijd”. Laat de vreze u niet overvallen. Let op Gods hand in dit alles. Alleen de onderwerping aan Hem geeft u rust.

En omdat dikwijls de gelovigen - want over hen gaat het - zich afvragen of God zorg hen draagt, zo geeft Paulus er een remedie bij. “Bidt zonder ophouden”. Werpt al uw zorgen in Gods schoot. Stort voor Hem uit uw ganse hart. Dat geschiedt wanneer wij ernstig en aanhoudend de Heere in alle omstandigheden en bij elke gelegenheid aanroepen. O hoezeer is de oefening in de gebeden in onze dagen verflauwd. Velen zijn helaas niet meer gewend de Heere voortdurend te smeken of Hij in alle omstandigheden wil helpen. Ja er zijn er wel die dit beoefenen, maar het aantal dat dit afhankelijke leven beoefent, neemt eerder af dan toe!

Anna, de profetes, was zo’n godzalige vrouw. Zij week niet uit de tempel, met vasten en bidden, God dienende nacht en dag. Het is onze bede dat de Heere ons allen op de knieën brengt. Als er staat: “Bidt zonder ophouden” gaat het niet slechts - hoe belangrijk ook - over de vaste gebedstijden. Daniël heeft - zoals u weet - drie maal daags op vaste tijden gebeden. Dat is van groot belang. Maar daarnaast dringt de Heere er bij ons op aan om aanhoudend, zonder onderbreking onze noden Hem bekend te maken. Paulus die deze boodschap moet overbrengen, heeft zelf voortdurend gebeden. Zeer dikwijls heeft hij midden onder zijn werkzaamheden van de dag of in slapeloze uren van de nacht zijn hart tot God opgeheven en zijn ziel uitgestort. Het is van grote betekenis dat voorgangers, kerkenraden hierin het goede voorbeeld geven. Paulus kon met de hand op zijn hart zeggen: “Nacht en dag zeer overvloediglijk biddende, om uw aangezicht te mogen zien, en te volmaken, hetgeen aan uw geloof ontbreekt” (1 Thessalonicenzen 3:10). Paulus kon dit niet in eigen kracht. Juist daarom zocht hij telkens het aangezicht van de Heere. Hoe is het bij ons ambtsdragers? Kennen wij de nood van de gemeenten en dragen wij al die noden tot voor Gods troon ? Dat bewaart voor mismoedigheid. Want het middel om ons altijd te verblijden is, zonder ophouden te bidden. Wij zouden ons meer verblijden als wij meer baden. Het gedurig gebed tempert de smart en geeft een oog voor de geestelijke weldaden die de Heere dag in dag uit schenkt aan zondige mensen. Hij overlaadt ons dag aan dag met zijne gunstbewijzen.

“Bidt zonder ophouden”. Menigeen bidt wel eens. Anderen zeggen: bidden helpt niet. Ik heb al zoveel gebeden. Wellicht heeft u altijd zó gebeden alsof u om uw bidden verhoord zou worden. Nee we hebben te bidden omdat de Heere het bevolen heeft. En we bidden omdat Hij aan het gebed de belofte verbindt dat Hij zál geven. Dan krijgen we geen genade om ons bidden, maar omdat Hij belooft dat Hij in de weg van ons bidden genade en hulp geven zal en wil. Daarin ligt de vrijmoedigheid om te bidden zonder ophouden. Dat houdt in dat we met ons hele hart werkzaam zijn in het zoeken van de dingen die ons ontbreken. We kunnen dan God niet loslaten, tenzij Hij ons zegent. We waken aan Zijn poorten en nemen waar de posten van Zijn deuren, tot Hij de hemelen scheurt en nederdaalt.

Ook hier dreigen gevaren. Wi j kunnen aanhoudend bidden en toch de dankzegging ten opzichte van de Heere verwaarlozen. We kunnen vurig bidden om uit moeilijkheden en zorgvolle omstandigheden verlost te mogen worden. Wij zijn in onze begeerten vaak veel te haastig. Begeerten - wel te verstaan - die betrekking hebben op onze situatie en breder gezien op het tijdelijke leven, kunnen ons uitdrijven tot God. Paulus wist er zelf ook van. Hij ondervond een voortdurende pijniging. Zijn lichamelijk lijden - zo meende hij - was een ernstige belemmering voor zijn arbeid in Gods Koninkrijk. Driemaal heeft Paulus een periode van zware gebedsworsteling doorgemaakt. Het gebed bleef niet onverhoord, maar anders dan Paulus verwacht had. Paulus heeft niets meer, niets anders nodig, dan Gods genade en die heeft hij ontvangen.

Dan gaat hij danken! “Zo zal ik dan veel liever roemen in mijn zwakheden, opdat de kracht van Christus in mij wone”. 2 Kor. 12:9.

Die les is hij nooit meer vergeten. Ons bidden is zo vaak op onszelf gericht. Niet alles - lang niet alles - wat wij begeren is naar Gods wil. Vandaar dat de derde vermaning niet overbodig is: “Dankt God in alles”. Acht de weldaden van de Heere groot. In tijden van tegenspoed hebben we ook te letten op de zegeningen van de Heere. Zelfs in de verdrukking is er overvloedige reden tot dankzegging. Heeft u dat al ontdekt?

Dat is niet de wil van Paulus. Zie hoger! Het is de wil van Gód. Het is de Heere aangenaam in Christus Jezus zo Zijn volk te horen bidden. Hij is Zijn kinderen in Christus gunstig gezind, ook in drukwegen. Als dat gelovig verstaan wordt, gaat het gebed over in de lofprijzing. De lofprijzing die ons opheft tot de eeuwige God. Het is een rijk geschenk van de Heilige Geest die niet alleen leert bidden maar ook leert danken.

Hoe is het met uw gebedsleven? Neem uw polsslag eens op? De langzame polsslagen van vele huidige christenen bewijzen dat het tere leven met God in verval is! Roep dan toch de Geest van Christus over uw dorre leven in. Vertrouw niet op eigen kracht. Word bedelaar aan de genadetroon. U zult zo de vrede en de ware gemoedsrust onder alle omstandigheden ontvangen. Dat stemt tot diepe dankbaarheid zelfs in de verdrukking. Wat zullen wij dan nog meer zeggen. Alleen nog dit. Zo God voor ons is, wie zal tegen ons zijn?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen