Voor onze militairen

Wanneer ik eens met ouders of familie van militairen of oud-militairen in contact kom en een gesprek met hen heb over de militaire dienst, dan valt het me vaak op dat die mensen nogal eens een verkeerde mening over het leger hebben.

'k Heb in deze rubriek al eens eerder hierover geschreven, maar ik wil het graag nog eens doen, want het is noodzakelijk dat we er allemaal van doordrongen zijn een zo juist mogelijk verslag te geven van onze ervaringen in de dienst. Aan het vertellen van, in negen van de tien gevallen, verzonnen of opgeschroefde verhalen over allerlei mensen in de kazerne hebben we niets. Toch gebeurt dit veel. Vandaar dan ook dat er bij veel ouders de gedachte leeft alsof de dienst het ergste is wat je kan overkomen, omdat daar alle fatsoen en eerbied verdwenen schijnt te zijn.

Iemand schreef mij eens: „Als je vier dagen in dienst bent vloek je net zo hard als de rest."

De klacht „Mijn zoon is onverschillig geworden, wil b.v. van de kerk niet veel meer weten" is ook nogal bekend (en vaak geliefd).

Een soldaat vertelde aan familie: , , 's Zondags kan ik bijna nooit naar de kerk. Altijd op wacht en soms nog velddienstoefening ook."

Meer van dergelijke verhalen kun je horen. 'k Wil alleen dit nog vertellen. Een militair vertelde zijn ouders dat je in dienst van zelf in de bioscoop komt want na een instructiefilm wordt er vaak een speelfilm vertoond.

Als jullie je ouders verrassen met dergelijke verhalen, kan ik me voorstellen dat ze zich zorgen maken, want als dit allemaal waar zou zijn was het inderdaad niet al te best.

Laten we toch de zaken niet „mooier" maken dan ze al zijn. 't Ergste is eigenlijk clat het moedwillig „valse getuigenis spreken" is, of niet?

We weten allemaal dat er gevloekt wordt in het leger. Wanneer echter iemand na vier dagen net zo hard vloekt als degenen waarmee hij omgaat, mankeert er iets aan hem zelf. Hij is dan in ieder geval ernstig te kort geschoten in hetgeen hem thuis over deze zaak is geleerd.

Ook als een jongen, in of na zijn diensttijd niets meer van de kerk weten wil, geloof ik dat de schuld daarvan niet naar „militaire zijde" verwezen moet worden, beslist niet.

Ik denk dat in die gevallen de onverschilligheid er voor die tijd al wel was, maar dat nu de militaire dienst moet worden gebruikt als argument om dit te rechtvaardigen.

Waarom moet een militair, in strijd met cle waarheid vertellen dat hij, als hij 's zondags in de kazerne is, bijna altijd wacht heeft of af en toe op velddienstoefening moet? Vertelt hij het soms om een reden te hebben voor zijn kerkverzuim?

Waarom zegt een ander niet eerlijk clat hij wel eens de bioscoop bezoekt (op de kazerne voor één kwartje)? 't Is immers onmogelijk dat er na een instructiefilm een speelfilm wordt vertoond?

Jongens ik hoop dat jullie er aan mee werken een eind aan deze verhalen te maken. Wees voor alles eerlijk en doe toch zoals je thuis geleerd is. Schaam je

er toch niet voor. Schaam je er ook niet voor om er de Heere om te vragen zoals we van David lezen in Psalm 141:

Bewaar mij voor "t geweld der strikken, Die tot mijn val mij zijn gelegd, Door hen, die wars van 't heilig recht, Het hooze doen ali' ogenblikken.

Militair.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen