Mag je hulp zoeken bij psychische problemen? Wat moet je doen als je hoort vloeken?

Mag je christelijke hulpverlening als middel zien voor je psychische problemen of moet je je problemen alleen aan de Heere voorleggen?

De twee meisjes die deze vraag stelden zijn de enigen niet voor wie het een vraag is of het zoeken van hulp voor psychische problemen bij christenen een geoorloofd middel is om geholpen te worden. Het toevlucht zoeken bij christelijke hulpverieningsinstituten in andere situaties van problematische aard, naast het voorieggen van de problemen aan de Heere, wordt niet als vraag aan de orde gesteld. Dat is voor de vraagstelsters blijkbaar iets geoorloofds, iets vanzelfsprekends. Hoe komt het dat psychische problemen zo geheel anders worden beoordeeld dan welke ander soort van problemen? Geeft de Bijbel daartoe enige aanwijzing? Ik meen van niet. Mogen wij wel van de Heere voor problemen van lichamelijke aard hulp zoeken bij christenen nadat wij de Heere eerst gekend hebben in onze noden, en mogen wij dat niet doen voor problemen die te maken hebben met het hebben van een ziel, een geest? Lichaam en ziel vormen een eenheid, door God Zelf gewild en gewerkt.

Gevolgen van de zonde
Problemen op lichamelijk (somatisch) gebied, problemen op het gebied van ons zieleleven (psyche) en/of die van onze geest (pneuma) zijn in wezen allemaal het gevolg van het komen van de zonde in mensenharten en mensenlevens. Geestesproblemen hebben niet méér met de zonde te maken dan die van lichamelijke aard. Wij lezen in de Bijbel dat de Heere Jezus allen die tot Hem kwamen of gebracht werden ter genezing genas, van welke ziekten of problemen zij ook gekweld werden. Hij maakte geen onderscheid tussen mensen met psychische problemen en die met andere problemen. Dan mogen wij dat ook niet doen. Doen wij dat toch dan komen wij, en anderen, alleen maar in nog grotere problemen. Dat mag niet, dat is verkeerd, dat is onchristelijk. De Heere gaf niet alleen aan mensen verstand om middelen te vinden en hulpverieningsinstanties te vormen om mensen met lichamelijke problemen te helpen. De Heere gaf ook bekwaamheden en mogelijkheden om mensen met psychische problemen te helpen. Het gebruikmaken van christelijke hulpverleningsinstanties heeft de Heere talloze malen willen zegenen, zodat verlichting van te dragen lasten, ja ook genezing van psychische kwalen werd verkregen. Dat was vervulling van Gods belofte van hulp aan hen die hulpbehoevend waren en hulp zochten bij Hem en mensen. Het bidden tot God om hulp en het gebruikmaken van door God gegeven middelen voor hulp sluiten elkaar niet uit maar in. Dat weet ik uit ondervinding en velen met mij.

Geen schande
Het is geen zonde, het is geen schande wanneer iemand in nood, van welke aard dan ook, hulp gaat zoeken, omdat hij of zij zelf niet uit de problemen kan komen. Soms kan bidden en het lezen van de Bijbel en andere lectuur afdoende hulp bieden in psychische problemen. Vaak echter is het gebruik alleen daarvan niet voldoende om uit de problemen te komen. Dan dient men ambtelijke en/of professionele hulp in te roepen. Pastorale hulp kan onder de zegen des Heeren veel doen, maar niet alles of altijd. Of psychische problemen geheel of gedeeltelijk verband houden met lichamelijke problemen (wat maar al te vaak het geval is), kunnen artsen vaststellen. Zij kunnen medicijnen voorschrijven voor zowel lichaams- als geesteskwalen, die menigmaal door God gezegend zijn om mensen te helpen in de nood. Gelukkig komen er steeds meer professioneel gevormden die beroepsmatig hulp bieden aan mensen in psychische nood. Laat ons daar een dankbaar gebruik van maken.

Steeds erger
Toen ik zelf in psychische nood verkeerde, durfde, ja wilde ik eerst ook niet van het soort hulpverlening gebruikmaken dat ik nodig had. Ik bad, las, t werd onderwezen, maar... het werd almaar erger. Ds. Lamain zorgde ervoor dat ik in een psychiatrisch ziekenhuis werd opgenomen. Dat heeft als middel mogen dienen tot mijn herstel.

Ik zit in militaire dienst. Daar ben je tegenwoordig een zeldzaamheid als je uooren na het eten bidt. De één lacht erom en de ander spot ermee. Dit op zich ualt nog wel mee. Het ergste vind ik dat er zo ontzettend veel wordt gevloekt. Nu heb ik wel eens enkele keren gewaarschuwd, maar hier wordt weinig acht op gegeven. Ik probeer uit te leggen waarom dit niet kan en mag. Maar men kan of wil het niet inzien. Moetje nu blijven waarschuwen alsze ertoch geen rekening mee houden of ben je dan toch ook verkeerd bezig (mede schuldig) ? En hoe zit het bij voorbeeld met het wachtlopen. Je moet de bevelen in zekere zin opvolgen, maar zondags bevind ik mij Heverin de kerk en in de huiselijke kring. Anders lijkt het mij als het echt noodzakelijk is. Wat is uw mening hierover? (Brief is sterk ingekort-red.) Sytze Visser

Ik ben een meisje van 13 jaar. Al een tijdje zit ik met de vraag: Wat moetje doen als je iemand op straat hoort vloeken? Moet je er dan wat van zeggen, ja of nee? Eigenlijk durf ik het niet goed, want als die kerel zich "gedwarsboomd" voelt, loopje de kans dat hij je koudweg in elkaar slaat. Aan de andere kant voel je jezelf ook heel laf, datje als "refo" zijnde niet eens voor je geloof uit durft te komen, door je mond te houden als er gevloekt wordt, en daarmee God verloochent. Hetzelfde is het met leerlingen. De school waarop ik zit is een reformatorische school, maar toch rollen de grove vloeken over tafel. Meestal zeg ik: ,,Joh, je mag niet vloeken." Vaak word je dan uitgescholden, ik denkdan wel eens: ,,Ze weten toch datze niet mogen vloeken, dus waarom moetje er dan nog wat van zeggen?"
Armemarie

Ik ben een meisje (16) en werk 's zaterdags bij mijn vader in de winkel. Het gebeurt wel eens als je mensen helpt, datze dan gaan vloeken als het niet goed is. Moetje daar nu wat van zeggen?
Een havo-scholiere

Laat één ding vooraf duidelijk zijn: We hebben nooit het recht om het wettige gezag ongehoorzaam te zijn. Ook al bevelen officieren je dingen die voor jouw gevoel zinloos zijn, dan heb je nog te gehoorzamen. Natuurlijk mag je met hen spreken en je vragen stellen, maar ongehoorzaamheid is zonde tegen het vijfde gebod! Er is maar één bijbelse reden en plicht tot gehoorzaamheid: Als men jou tot een zonde verplicht! Over vloeken gesproken; het is treffend en bedroevend dat dit èn in militaire dienst èn op reformatorische scholen voorkomt. Hoe moeten we ons hierin gedragen? a. Onze waarschuwing moet nooit uit de hoogte zijn, maar uit het diepe besef dat ook wij vloekers zijn. Echt waar? Ja, als we onnadenkend ons avondgebed afraffelen, vloeken we ook... Wat we vooral nodig hebben, is ootmoed. En dat is genade! Dit houdt natuurlijk niet in dat we ons achter ons onbekeerde hart kunnen verschuilen! We moeten waarschuwen, in ootmoed... b. Het beste is om een ander op zijn of haar geweten aan te spreken. Dat is wat anders dan zeggen: ,,Je mag niet vloeken. "Als iemand vloekend vraagt of God hem wil verdoemen, zou je een gesprek met zo iemand (alleen) kunnen beginnen en vragen of hij wel weet wat de verdoemenis inhoudt.

Vader beledigd
Ik denk in dit verband ook aan het voorbeeld van Potappel, een kind van God uit de eerste helft van deze eeuw. In militaire dienst vloekte een officier. Potappel zei daar wat van en moest bij de kapitein komen. Leen Potappel vroeg aan de kapitein wat deze ervan zou vinden als zijn vader beledigd zou worden. Het antwoord was duidelijk; de kapitein zou dit nooit dulden. Zo begreep de kapitein ook dat het de 18-jarige Leen ontzaglijk pijn moest doen als de Naam van zijn Vader door het slijk gehaald werd. We zien hieraan dat eenvoudig getuigen meer kracht doet dan overtuigen. Het getuigen is op het geweten gericht, het overtuigen bereikt slechts het verstand. Dit is de vraag: voelen de vloekers dat het uit het diepst van jouw hart komt?

Zwijgen
c. Helpt een eenvoudig getuigenis niet, dan komt er een tijd van zwijgen. We lezen in de Bijbel ook dat we het heilige niet aan de honden moeten geven of onze parels voor de zwijnen werpen (Matth. 7:6; 10:14; 18:7). Dit heeft betrekking op het doorgeven van het evangelie. Als mensen zich bewust afkeren, moeten wij niet door blijven "preken". Wel moeten we dóór blijven bidden voor onze vloekende naaste!... Ook zij hebben een onsterfelijke ziel... Ook is het heel belangrijk hoe ons leven is. Als wij zelf op andere punten een slordige levensstijl hebben, ontkrachten we daarmee al onze woorden! De wereld let het scherpst op christenen! Onze levensstijl heeft ook betrekking op een leven van zelfverioochening. Het is mogelijk dat een leven dat getuigt van werkelijke naastenliefde meer kracht doet dan woorden (vgl. 1 Petr. 3; 1). En hoe zal dit mogelijk zijn zonder dat we christenen zijn in de ware zin van het woord? De Heere Zelf geve je kracht om voor Zijn Naam uit te komen. Hem bevolen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen