Blauwhelm in Bosnië

Woensdag 2 maart. Vertrokken uit Lukavac in een behoorlijk konvooi in een met scherfwerende dekens afgedekte bus. Je zag dus niets van de buitenwereld. Hobbelen naar "Prince of the Road", het lastigste Servische roadblock in Bosnisch Servië. Daar begon het goed, want we hebben 1V2 uur stilgestaan omdat ze alle gezichten, de daarbijbehorende identiteitsbewijzen, wapennummers enz. wilden zien en ook nog even in de voertuigen neuzen. De andere checkpoints verliepen voorspoedig, gelukkig. Eerst door naar Srebrenica, naar de kapotgeschoten accu-fabriek om te overnachten in een zaal die ook goed aan puin geschoten was. De Canadezen (uitgesproken uitgelaten) zijn op twee man na vertrokken. Omdat de Canadezen die hier zaten Franstalig waren, hebben ze de twee best Engels-sprekenden hier gelaten om gedurende 24 uur ons wegwijs te maken met Serviërs, moslims, binnenkomende en uitgaande konvooien, calamiteiten en de hele rataplan nog meer. Veel om in de gaten te houden, maar wel tof, want hier doe je het tenslotte voor.

Sfeer is fijn
3 maart. Met onze groep vertrokken we naar het roadblock waar we nu dus zitten. Na veel gepieker, gesleep, geërger en in- en uitpakken zitten wij nu met een groep van acht op observatiepost Roadblock "Papa", zo'n 2'/2 kilometer ten noorden van Srebrenica. De sfeer in de groep is fijn en iedereen draagt zijn steentje bij om de post zo comfortabel mogelijk te maken, wat heel erg goed uitpakt. De Canadezen waren volgens mij behoorlijk technisch aangelegd, want als je alle handige snufjes ziet die ze hier achter hebben gelaten, uit het niets opgebouwd, nou petje afhoor! De stroomvoorziening is allemaal op elkaar aangesloten, en door één kabel aan te sluiten op de tank, die altijd binnen het prikkeldraad op de post staat, wordt de hele leefruimte voorzien van licht.

Warm water
Er is ook een soort douche, door puur improviserend denkwerk tot stand gebracht. Op de bovenverdieping van het huis staan twee grote tonnen water. De ene is voor de douche. Daar zit een verwarmingselement in dat op benzine werkt. Aansteken, 20 minuten daarna heb je warm water waar je je met z'n vieren net mee kunt wassen. De ene dag vier man, de andere dag vier man, ook met het oog op het water. Ons voedsel- en waterkonvooi zit vast, dus is het maximaal rantsoeneren geblazen. Maar we zijn blij dat we ons om de twee dagen kunnen wassen. De andere ton is voor de keuken. Daar hebben de Canadezen tot onze vreugde een tweepits kooktoestel laten staan met brandstof en al. Omdat het gezelliger is om met z'n allen tegelijk te eten dan dat iedereen apart met z'n brander in een hoek zit met een blik rantsoen erop, maken we één grote pot. Ik word vanaf nu zo'n beetje "moeder van de groep" genoemd. De Canadezen lieten ook behoorlijk wat proviand staan dus met wat mixen en mengen maken we er wat van. 5-sterrendiner!

Ruilhandel
De eerste contacten met de loco's (plaatselijke bevolking) zijn gelegd. Drie jongens van ons regelen hun was via een vrouw die er een noodrantsoen voor vraagt. Ik doe het gewoon zelf, weet je tenminste zeker dat je het spul terugkrijgt. Door te ruilen hebben we nu al vier eieren, twee flessen melk en een brood in de wacht gesleept. Stug doorgaan, voor ons beter, voor hen ideaal! Vreemd genoeg: wat het meest aanlokkelijk is in onze noodrantsoenen, is het zout. Dat is hier abosuluut niet verkrijgbaar. Ook hoorden we dat we voor een kilo suiker twee kippen kunnen krijgen. Daar is niks mis mee.

Schieten went
6 maart. Het schieten went. Meestal hoor je het niet eens, alleen als er lang achter elkaar geschoten wordt. Wel lokken de moslims de Serviërs vaak uit en dat doen ze dan uitgerekend op ongeveer honderd meter afstand van onze post. Die staat precies op de grens in 100 meter niemandsland. De laatste dagen nemen de spanningen in dit gebied toe. Jan de R. zit op een Roadblock in het gebergte boven ons en hij kan als het donker is de lichtsporen van de kogels zien. Opwekkend idee. 10 maart. Toch begint het leven hier op de post eindelijk voor iedereen een normaal ritme te krijgen. Maar het is wel zo: Hoe minder je hier hebt (en vooral de plaatselijke bevolking), des te vaker denk je er aan hoeveel je thuis allemaal hebt. We zullen dat niet snel vergeten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen