ONZE MILITAIREN.

Geachte Redactie,

Sinds ongeveer een jaar onderhoudt ondergeteekende in opdracht van de kerk van Ermelo het contact met de te Harderwijk gelegerde militairen (in Harderwijk zelf is n.l. nog geen zelfstandige vrijgemaakte kerk). Uiteraard is het hierbij de bedoehng, den band met de kerk aan te houden de jongens te doen gevoelen dat de kerk met hen meegaat, dat zij blijven deelen in haar voorrechten en verplichtingen, ook in die totaal andere omstandigheden van het militaire leven.

Volgens de algemeene ervaring komt er echter maar zelden echt een band tot stand tusschen de mihtairen en de garnizoenskerken.

Wij zorgen dat de jongens bij aankomst in de kazernes ons adres vinden. De meelevenden onder hen komen dan naar ons toe, worden op de hoogte gebracht van kerkdiensten, catechisaties, jeugdvereenigingen, mogelijkheden van het militair tehuis, burgeradressen; in het gunstigste geval bezoeken zij dan de catechisatie en de J.V. en komen een enkele maal bij ons of bij andere kerkleden aanloopen. Anderen laten zich niet zien; wij krijgen soms hun naam en adres, zoeken hen eens op, noodigen hen dringend uit tot nader contact maar veelal Eojnï er weinig van terecht Sommigen gaan met synodale vrienden mee naar de kerk; , anderen gelooven het wel.

Het is werkelijk zeer moeilijk te komen tot een centrum waar kracht van uitgaat. Verschillende oorzaken werken hiertoe mee. Verreweg de meeste jongens zijn 's Zaterdags en 's Zondags thuis, en vinden hun eigenlijken geesteUjken steun in deze naweken. Het'' miUtaire leven ' is vermoeiend, de jongens komen er dikwijls niet toe 'a avonds de kazerne te verlaten en naar de stad te gaan. voor velen weer een half uur loopen; de kaderopleiding heeft meestal slechts één avond per week vrij. Het verblijf in de garnizoenen is tegenwoordig kort, slechts enkele maanden, en het is nauwelijks de moeite dan weer stevige banden aan te knoopen. Wanneer het Mihtaire Tehuis goed is (zooals hier), is de omgang met de Chr. wapenbroeders daar voor vele jongens meer aantrekkelijk dan die met de vreemde burgergezinnen. Tot principiëele studie en bezinning komt het in die 5 avonden immers toch niet; en waarom zich dan afgezonderd van de andere Christen-soldaten ?

Om dezelfde redenen is het haast onmogelijk, een studieclub van mihtairen alléén gaande te houden. Maar ook daar waar een J. V. aanwezig is zooals te Ermelo, is het toch een uitzonderins wpr"^""r rr^ van de daar gelegerde militairen deze geregeld bezoekt.

Een enkele maal lukt het ons, jongens die elkaar niet kenden bijeen te brengen; maar waar gemiddeld er slechts een van de 80 tot onze kerken behoort, zijn zij doorgaans zóó over de verschillende onderdeden en kazernes verspreid dat zij niet tot geregelden omgang komen; trouwens, wie zou dit willen forceeren.

Alles bijeen genomen zal vrijwel steeds het werk der garnizoenskerken een bescheiden, aanvullende rol kunnen spelen. Dit is de reden waarom wij wat plaatsruimte ' van U vragen. Laten toch vooral de plaatselijke kerken het contact bewaren met hun jongens die in militairen dienst gaan! Met hun eigen kerk voelen de jongens zich meer één, zij voelen wat zij er aan hebben, wat zij er voor geweest, zijn en nog moeten zijn. Er zijn kerken, die de jongens elke week een kerkbode sturen en een » op luehtpostpapier gedrukte preek; bovendien eens in de maand een gestencilde contactbrief met nieuws uit de gemeente, berichten over opgeroepen militairen, over jongens die van standplaats veranderd zijn; soms met gedeelten van Indische brieven, enz. Dit Itjkt ons prachtig werk; dat de jongens het op prijs stellen is wel gebleken. Er zijn ook pTaatsen waar de J. V. iets dergelijks doet.

Onze jongens in Indië daar tenslotte nog even over. Reeds hier in Holland gaat er van het kazerneleven een vervlaldiing uit. Vele jongens vinden, gelukkig, goede kameraden in de Hervormden of Synodalen naast hen, wanneer daar is het gemeenschappelijk ernst maken met de levenshouding als Christenen in die zoo ruwe omgeving; maar zoo gemakkelijk komt er dan plaats voor de opvatting: wat doet het er toe tot welk instituut wij behooren, het is immers veel belangrijker als wij maar echte belijders van Christus zijn Een opvatting door de Veldpredikers, met hun overigens wel zeer moeilijke taak, in de hand g"ewerkt soms. In Indië is, naar wij van alle kanten vernemen, deze invloed nog veel sterker. Zou het geen overweging verdienen van de zijde van onze kerken te komen tot een blad waarin speciaal voor onze jongens in Indië allerlei vragen worden besproken betreffende de Indische toestanden van noodgeraeenten, samensmelting van Indische Zendingskerken, van de Europeesche kerken aldaar? Vóór de mihtairen, maac ook dóór en met hen?

Hoe dan ook, nu er weer een nieuwe lichting opkomt, ' en een divisie naar Indië vertrekt, wilde ik gaarne even de aandacht vragen voor deze moeilijkheden, om aldus den weg te, vinden welke voor ons doel het meest geschikt is.

U dankend verblijf Ik, met verschuldigde hoogachting,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen