Sergei’s eerste jeugdsamenkomst (1)

't Is nog heel vroeg. En stil dat het is.... Iedereen slaapt nog. Nee.... toch niet iedereen. Daar boven in de bomen is het een kabaal van jewelste. Tsilp, tsjillp, tsjirp, roekoekoe. Bladeren ritselen.... Met een vaart rollen drie vogels naar beneden. Tsjielp.... Driftig bewegend met hun kleine vleugels zijn ze al weer verdwenen in de volgende boom.

Maar beneden op de grond, daar zie je geen mens. Dromerig, schots en scheef op de aarde geplant, staat een aantal huisjes te glimmen in de eerste zonnestralen. Hun stenen jasjes zijn wat haveloos geworden. Eens moeten ze mooi wit geweest zijn. Maar de verf is er nu afgebladderd. En hun helder groene raampjes en deuren zijn dof geworden. Zo in die eerste zonnestralen krijgen ze weer een klein beetje hun vroegere schoonheid terug. Geen mens ziet dat nu. Jammer is dat. Spijtig zoekt de zon naar iets anders om zich mee bezig te houden. Maar het is nog zo stil....

Ineens, dat is mooi! Door een brede kier tussen de gordijnen in dat huisje daar vooraan ontdekt hij iets. Daar ligt een jongen in een bed. Hij is nog heel diep in slaap. Daar zal het zonnetje eens gauw wat aan veranderen, 't Is veel te mooi buiten om je tijd te verslapen. Een heldere zonnestraal priemt door de kier tussen de gordijnen precies op de neus van de jongen. Hij kriebelt over zijn wangen, zijn ogen, zijn haar. Er komt beweging in het bed. Met een ruk draait het jongenshoofd opzij, diep weg in de kussens. Maar zó gemakkelijk komt hij er niet van af! Een tweede zonnestraal doet zijn best. Over zijn oor, naar zijn hals, zijn neus. Geprikkeld draait zijn hoofd weer om in het kussen. Zijn hand wrijft onbeholpen dat vervelende kriebelding van zijn neus af.

Opnieuw probeert een zonnestraal het. En ja hoor, het lukt. Ineens doet de jongen zijn ogen wijd open. Hij kijkt wat verbaasd rond. Dan komt hij met een schok overeind. Want vandaag.... vandaag is het feest!

Een blij gevoel doortintelt hem. Hij hoeft niet naar school. Hij mag met vader mee. Naar de jeugdsamenkomst in het bos. Is dat even fijn! Zou vader al thuis zijn? Hij is immers gisteravond nog op reis gegaan voor zijn werk. Vanmorgen vroeg zou hij thuiskomen. Sergei heeft geen rust meer. Vlug schiet hij zijn bloes, sokken en broek aan en holt naar de kamer.

Te laat bedenkt hij, dat hij niet zoveel lawaai mag maken. Zijn jongere broertjes en zusjes slapen immers nóg. Wat schuldbewust duwt hij, rustig nu, de kamerdeur open. Voorzichtig gluurt hij om het hoekje. Zou moeder boos zijn, omdat hij zo'n kabaal maakte? Maar moeder is nergens te zien. Opgelucht haalt Sergei adem. Gelukkig, dan heeft ze hem vast ook niet gehoord. Ze is natuurlijk in de keuken bezig. En jawel hoor, daar vind hij ze. Moeder én vader. Vaders bagage ligt nog naast zijn stoel, een dampende kop thee staat voor hem.

, , Zo zoon!" Vergenoegd kijkt vader hem aan, „Twee keer raden waarom jij zo vroeg je bed in de steek laat". Wat verlegen lachend kijkt Sergei vader aan. Hij is altijd zo'n langslaper! „Fijn, dat u al thuis bent".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen