Dag in dag uit

,,Gaan we nog bij de Chinees langs om eten op te halen ?" vraagt Anne-Ruth (17), die naast me in de auto zit. ,Ja", zeg ik afwezig, terwijl ik mijn ogen strak op het verkeer gericht houd. Tijdens het spitsuur een onbekende stad uit zien te komen, is niet mijn dagelijks werk en het vergt dan ook mijn uiterste concentratie. Vanmiddag zijn Anne-Ruth en ik naar een Open dag van de HTS geweest, afdeling bouwkunde, maar we zijn eerst gezellig wezen winkelen. Het is nu half zes, we zijn behoorlijk moe en we rammelen van de honger. Als we thuis komen willen we het liefst meteen kunnen eten. Het wordt dus een afhaalmaaltijd van de Chinees. „Hoe vond je het?" vraag ik, als we op een rustiger stukje weg beland zijn en ik weer even kan on tspannen.
„Leuk", zegt Anne-Ruth, tot mijn verbazing, „het viel niet tegen. Eigenlijk viel het me alles mee. Maar wat vondü ervan?" Ja, wat vond ik ervan. „Ik weet het niet", zeg ik eerlijk. En o, wat zou ik graag willen dat ik het wist. Of liever gezegd, dat mijn dóchters het wisten. Want Anne-Ruth is niet de enige die nog twijfelt over haar vervolgstudie. In januari en februari ben ik met Esther (16) naar scholen in Leeuwarden en Zwolle geweest. Van beide scholen dachten we dat we het gevonden hadden, maar beide keren kwamen we teleurgesteld en ontmoedigd thuis. „Ik wil zo graag een baan waarbij ik moet rennen en regelen en organiseren", zegt Esther steeds. „Dan moetje manager worden", zeggen wij. En dat wil ze ook dolgraag, maar alle opleidingen met management in het vaandel blijken het bij nader inzien toch niet te zijn. En de tijd gaat nu wel dringen. Anne- Ruth, die er speciaal een jaar voor tussenuit is geweest, weet het dus ook nog niet. Niet zeker, in ieder geval, want ze wil binnenkort ook nog haar licht opsteken bij een technische universiteit. Het nadeel van technische universiteiten is dat ze zo ver weg zijn en Anne-Ruth nog zo jong is. Als ze er niet voor op kamers hoefde had ze er al gezeten, volgens ons. En wat gaat Rebekka (21) doen, volgendjaar? Ze heeft het nu gelukkig heel erg naar haar zin in Noorwegen en ze is ook bijna klaar met haar cursus voor binnenhuisarchitecte. Elke maand heeft ze troiew haar lessen opgestuurd naar Nederland en als alles meezit kan ze in juni eindexamen doen. En >wat dan? Ze scheefal dat iedereen aan haar vraagt of ze niet wil blijven daar. „ Dat wil ik wel", schreef ze, „alleen als jullie óók hier komen. Hihi!" Nee, het leven was een stuk simpeler toen ze alledrie nog op de middelbare school zaten. Ze konden overgaan of zitten blijven. Meer keus was er niet.
Nu moeten erzoveelbeslissingengenomen worden en zoveel voors en tegens tegen elkaar afgewogen worden. Ik heb nog niet eerder met zoveel "ik weet het nog niet" te maken gehad als dit jaar. Maar gelukkig geldt ook voor ons gezin het eerste vers van het bekende gezang: Wat de toekomst brengen moge, mij geleidt des Heeren hand!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen