Op audiëntie, maar zonder resultaat.

David Jones, de zendeling, en James Plastie, cle engelse vertegenwoordiger, waren clus op het eiland Madagaskar aangekomen. Ze zaten nu in een huis, niet ver van cle kust. Ook cle kapitein van het schip, waarmee ze waren overgekomen van Mauritius, zat bij hen en praatte onophoudelijk met de twee passagiers. Buitengewoon vriendelijk was hij en cle avond vloog om, zodat er aanstalten gemaakt moesten worden om naar bed te gaan.

Terwijl Jones en Hastie sliepen, gebeurde iets vreselijks. Als beesten werden arme mensen aan boord van een frans schip gevoerd en als cle morgen was aangebroken, was de tocht over zee al begonnen. De slaven zagen hun vaderland nooit meer terug, en de handelaars streken een flinke som gelds op-

Wat waren Jones en zijn metgezel boos, toen ze het hoorden. De kapitein had vriendschap voorgewend, opdat het laden van de slaven ongemerkt zou geschieden. Nu was het te laat.

„Wat zullen we doen? " vroeg Jones. „In ben van plan om zo spoedig mogelijk naar de koning te gaan. Ik heb een boodschapper naar hem gezonden, maar ik wacht het antwoord van Radaina niet af."

De zendeling vond het best om maar dadelijk te vertrekken. Veertien dagen zou cle reis duren, en welk een reis! Gelukkig, dat het in de droge moeson was en het clus in de lage kuststreken betrekkelijk gezond was. Na de vlakte kwam een lage heuvelrij, vanwaar men cle zee kon zien. Hier bleef Hastie even toeven en sprak tot Jones: „Kijk nog eens naar cle zee, want als cle koning ons gunstig ontvangt, zou het wel eens lang kunnen duren eer je de zee weer ziet. Dit is hier een droeve plek. Ze noemen het „Plaats der Tranen" en het is een goede naam, want hier zien de slaven de zee, die ze straks zal scheiden van hun geboortegrond. Hier schreien ze als kinderen en wei*pen ze zich op de grond."

„Afschuwelijk, " zuchtte David. „Met Gods hulp zullen we er een einde aan maken."

Na cle heuvelrij ging het weer naar beneden. Hier en daar was het zo laag gelegen, dat er kano's moesten gebruikt om door het moeras heen te komen. Men moest zich hoeden voor krokodillen, die de moerassige streken op zoeken. Na de moerassen rees het landschap weer steil omhoog en dichte wouden benamen elk uitzicht. Nu en dan moesten de mannen gedragen worden door dragers, die ze op hun tocht hadden gehuurd. Dan weer moest men zich omhoog werken door machtige slingerplanten vast te grijpen. Soms moest een bruisende stroom overgestoken worden, zonder fatsoenlijke brug, maar door middel van een boomstam, die van cle ene oever naar de andere was gelegd. In de bossen schreeuwden de papegaaien, en apen klauterden van tak op tak. Het was echt een oerwoud. En nog steeds moest worden geklommen, totdat de hoogvlakte werd bereikt. „Wat is het hier mooi!" riep Jones uit. „Hier is het zuivere, gezonde lucht. Hier kunnen blanken wonen zonder aangetast te worden door de verschrikkelijke koorts."

Het was inderdaad een mooie streek. Overal lagen dorpen, met er omheen prachtige rijstvelden. Een eindweegs gingen cle mannen over cle vlakte, tot ze een groot dorp hadden bereikt, dat niet zo ver meer van de hoofdstad lag. Hier hielden ze halt om te wachten op het bericht, of koning Radama ze zou willen ontvangen. Dat bericht liet niet lang op

zich wachten, en.... het was een gunstig bericht: Hastie zou welkom zijn en hij moest maar zo spoedig mogelijk komen.

Wat werden de mannen door de bevolking aangekeken! Wat kwamen ze doen? Enigszins wisten de bewoners wel, dat er een leraar zou komen, dus begrepen ze wel, clat die man met cle zwarte kleren het moest zijn. En die andere was dan cle man van de engelse regering, waarvan ook al sprake was geweest in de residentie.

Het was voor James een wonderlijke gewaarwording om tussen twee rijen soldaten te moeten gaan om het paleis te bereiken. En die rijen waren erg lang. De vreemdelingen moesten toch een indruk krijgen, dat het leger van Radama nog zo mis niet was.

Heel hartelijk werden James en David ontvangen. De koning ging hen zelfs tegemoet en vriendelijk bracht hij ze het paleis binnen.

Maar met deze hartelijke ontvangst was men er niet. Er moesten heel wat woorden gewisseld om tot een vergelijk te komen. En dat ging niet zó van een leien dakje. Daar waren dagen voor nodig.

„Ik heb al eerder willen tekenen om cle slavernij af te schaffen en u zoudt het stuk meenemen naar Mauritius om het te laten tekenen door de gouverneur, maar wat is daar van terecht gekomen? " Zo begon Radama. En hij ging verder: „De gouverneur tekende niet. Wat moet mijn volk hier van denken? Straks word ik weer bedrogen."

Wat moest Hastie hierop antwoorden? Niets dan cle waarheid.

„U moet goed begrijpen, heer koning, clat de gouverneur naar Engeland was, toen ik op Mauritius aankwam. De waarnemend gouverneur was zeer bevriend met cle slavenhandelaars, dus kon er niets komen van het tekenen van het verdrag. Maar nu is de gouverneur terug en hij zal zeker tekenen."

„U denkt toch niet, clat ik me laat bedriegen? Ik zal eerst een bespreking houden met cle stamhoofden en clan zullen we zien."

Deze bespreking liep voor Hastie en Jones helemaal verkeerd uit. Voor het grootste gedeelte waren de hoofden tegen het verdrag met Engeland. Teleurgesteld kon Hastie naar het dorp terug keren om verder te zien wat er nog te redden was. Hastie had niet veel hoop meer, maar de zendeling gaf cle moed niet op. Hij had iets gevonden clat Radama wellicht toegefelijker zou maken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen