HET VERLANGEN NAAR GOD IN ZIJN VOORHOVEN.

Hoe liefelijk zijn Uwe woningen, o Heere der heirscharen!

Mijn ziel is begerig en bezwijkt ook van verlangen naar de voorhoven des Heenen, mijn hart en mijn vlees roepen uit tot den lebenden God.

Zelfs vindt de musch een huis, en de zv/aluw een nest voor zich, waar zij hare jongen legt, bij Uwe altaren, Heere der heirscharen, mijn Koning en mijn God.

Welgelukzalig zijn ze, die in Uw huis wonen, zij prijzen U gestadig»» lijk. Sela. Psahn 84:2^5.

O, David wist het, zijn Goël, Wien Hij kende len op Wien Hij vertrouwde, was de levende God, die Heere, Die Zich in Zijn oneindige liefde openbaren en mee* delen wil aan Zijn kinderen en Zich aan hen te genieten geeft. O, hoe menigmaal had David dit ervaren, hoe rijkelijk daarin mogen delen, tot zijn zalige vertroosting. O, daar zijn Gods kindenen ook geen vreemdelingen van, 'dat de Heere laatspre^i ken naar hun hart en ze de vertroostingen des Hoeren ervaren. O, boe troostrijk en zalig, dat hun harten verklaard worden en het geloof mag verstrekt worden. Hoe Iaat de Heere raadselen ontraadselen en knoa^ pen ontbinden. Dat zijn wel eens hoogtijd den die ze ervaren. Maar nu was Davids ziel ver van de vrede; verwijderd was hij van de voorhoven des Heeren. Omdólende was hij in de woestijn, als een veridneven en verjaagde vogel. Vandaar dat hij des te smartelijker het gemis van de Goddelijke nabijheid en het gemis van Zijn zoete ver»» troosting gevoelde.

O, dat is erger dan de dood. O, wat is het smartelijk voor een waarlijk arm gelovige, als het gemis eens waarlijk gemis is. Als we de jHeere missen, in ihet verborgen; Hem missen, in de overdenking van Zijn woord; Hem missen in Zijn voorhoven; ja als we Hem moeten missen in al de ingestelde middelen der genade. Och, dan verkeren we, als_ David, in een woestijn, omringt van duisterhieden. Dan is de ziel als een verdrukte, een idoox onweder voortgedre< « vene en_ als een ongetrooste, die zich ner* gens veilig weet, noch enige rust geniet. En in _ die toestand bevond zich David. Maar in die druk en kommer wordt het hem gegeven zich tot God te wenden, tot de God Zijns heils. Gelijk hij in Psahn 42 uitroept: gelijk een hert schreeuwt naar de waterstromen, alzo schreeuwt mijn ziel tot u, o God. Mijn ziel dorst naar de levende God, wanneer zal ik ingaan en voor Gods aangezicht verschijnen? Alzo ook hier. Al^ les is in en aan hem begerig naair de voor«= hoven des Heeren, naar de zoete blijken van Zijn_ gunst. Zijn hart, zijn ziel en zijn vlees, zijn gehele persoon, worden der; * waarts heengetrokken. Zijn ziel is begerig en bezwijkt van verlangen; zijn hart en vlees roepen uit tot de levende God.

Alzo toont David zijn hartelijkheid en hoe hij uitzag naar de Heere met zijn gehele ziel; hij toont de volheid van zijn hart, 'hoe alles in, hem werkzaam is ien in beweging, met tedere begeerten en vurig verlangen naar God. O, in welk een Godvruchtig werkzaam gemoedsbestaan verkeert hier de man naar Gods hart. Hij zocht en begeerde geen aardse rijkdom en ere; niet eerst de herstelling van zijn troon neen, hij begeert* de en verlangde naar God zelf, om Hem in Zijn levendigmakende en zielsvertroos*' tende nabijheid te mogen ondervinden en om het licht van Zijn vriendelijk aange? * zicht te genieten.

Het gemis drukte hem; de verwijdering van de voorhoven des Heeren woog hem zo zwaar. Hij kon buiten de dienst van Jehoi# va niet leven. Daarom riep hij het uit voor God, dat Deze hem uit zijn druk en van al zijn vervolgers mocht verlossen. Het was zijn innige behoefte om Zijn Goël. Die hij alle liefde ^en dienst waardig keurde, weer onbekommerd en openbaar zou mo=« gen dienen en verheerlijken, met allen, die Sion liefhebben. Het was zijn innige be* geerte om weer, gelijk als in de vorige dai* gen, zijn hart in de dienst des Heeren on> * belemmerd te mogen ophalen en zich daar== in te verlustigen. Neen, niet om zich in dode vormendienst, maar in een geeste* lijke gOidsdienst zijns harten te verblijden en te verheugen. O, hoe was Davids ziel daarop gezet. Hij droeg door genade een hart in zich om, idat 2; ich zocht té verma* ken in de wegen des Heeren en in de af penbaringen Zijner gunst. Dit was zijn zielsbestaan; hij begeerde, zolang hij nog op aarde was, alleen voor God te leven en in Zijn nabijheid zich te vermaken. O, het was zijn vurig verlangen, met alle wa= re Godzoekende zielen, een nauwe om* gang te oefenen in de Geest, om gemeeiv zaam om te gaan met hen en te treden naar Gods huis, naar de voorhoven des Heeren. O, daar kleefde zijn ziel aan.Daar stelde hij zoveel prijs op. Daarin had hij zoveel van God gezien en ondervonden. Hoort het, mijn lezer, in Psalm 63, waar de godvruchtige zanger uitroep: Voorwaar, ik heb U in het heiligdom aanschouwd, ziende Uwe sterkheid en Uwe eer. Zie, tot al deze gezegende einden was David hier werkzaam. Dit was de stemming zijns harten, waarin zijn heilbegerig verlangen openbaar werd. Dat verlangen, dat hij nog sterker zoekt uit te drukken als hij daar* aan toevoegt: Zelfs vindt de musch een huis en de ïwaluw een .nest voor zich, waar zij hare_ jongen legt, bij Uwe altaren, Heere der Heirscharen, mijn Koning en mijn God. Wat een aangrijpend woord.

A.

vA.K.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen