Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Weer een eiland!

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Weer een eiland!

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Er was eens een eilandje van granietrotsen in een baai, dat de Mont Tomb genaamd werd... Zo ongeveer begint de legende over de aartsengel Saint Michel, die in 708 in een droom aan de bisschop van Avranches zou zijn verschenen, Saint Aubertus genaamd. Hij vraagt aan de bisschop of deze een speciale plaats voor hem wil oprichten, op de Mont Tombe. Saint Aubertus is nogal weifelachtig en stribbelt tegen, en daarom drukt Saint Michel zijn vinger op zijn schedel om aan te dringen. Deze schedel, met een vingeraanduiding van de aartsengel, kan men nog steeds bezichtigen in Avranches, in de "Basilique Saint-Gervais". Enfm, dit was dus in het kort de legende en dus ook het begin van de Mont Saint Michel, een abdij opgericht op een 78 meter hoge rots. Beetje bij beetje werd dat alles uitgebreid met prachtige kloostergebouwen, met wallen eromheen en winkeltjes. Aan de voet van de abdij was namelijk een dorpje gevormd, door de vissers die er oorspronkelijk woonden.
Inmiddels is dat alles dus heel toeristisch geworden. (Hoe kan het ook anders als een monument meer dan twee miljoen bezoekers per jaar trekt?) In de stijl omhoog lopende hoofdstraat, Grand Rue genaamd, bevinden zich tegenwoordig vooral toeristenwinkeltjes en restaurants. Men kan er zelfs frites en hamburgers eten! Gelukkig kan men de mooiste gedeeltes van de abdij, de kerk en de bijgebouwen bezichtigen. Er zijn vele rondleidingen en in vele talen. Maar wat dus een eiland was, is nu verbonden aan het vasteland met een 1800 meter lange dijk, wat het milieu rond de baai zeker niet ten goede komt. Na elk groot getij blijft er steeds een beetje meer zand achter. De baai slibt als het ware een beetje dicht, en het zilte gras groeit steeds verder de baai in. Ook voor de vissen en de schelpenbedoening is dat niet ideaal. Al met al is vorig jaar besloten dat de Mont Saint Michel weer een eiland zou worden. De dijk zal opgeheven worden, en een enorme brug zal de verbinding met de mont gaan vormen, zodat het water er vrijuit onderdoor en omheen kan stromen. Een miljardenproject! Deze week was er volop bedrijvigheid, want de eerste grondmetingen en peilingen werden gemaakt. Toch plezierig om te kunnen constateren dat hier in Frankrijk ook de milieubelangen mee gaan tellen, in het land waar nog niet eens alle communes (dorpen) een glasbak hebben. En laten we het over papier of chemisch afval nog maar niet hebben. Nee, we gaan het nog even over dat zilte gras hebben, die modderachtige weilanden rondom de baai. Al dat gras (dat dus eigenlijk van de staat is, maar waar de schapenboeren hun kuddes op mogen laten grazen tegen een vergoeding, een soort bedrijfsbelasting) wordt netjes bijgehouden door zo'n 7000 schapen. Al die schapen die worden gevoed met zilt gras krijgen een speciaal stempel: Pré-salé. Letterlijk vertaald is dat voorgezouten. Het vlees van deze schapen, en vooral ook lammetjes, heeft een extra fijne, sterkere smaak, en is daarom ook veel duurder in de verkoop. De slagers zijn ook verplicht om aan te geven of ze "gewoon" lamsvlees verkopen of "pré-salé"Vooral met Pasen wordt hier nog echt veel lamsvlees gegeten. Daarom moeten al die schapen ook al erg vroeg in het jaar lammeren, wil men een flinke schapenbout op tafel kunnen zetten. Dit jaar waren er eind januari al lammetjes. Regelmatig verdrinken er ook beesten, want er zijn geen goede omheiningen rond de baai, vooral aan de waterkant natuurlijk. Hele kuddes scharrelen maar zo'n beetje rond. Het is ons al vaker overkomen dat we ons op een van de kleine kustweggetjes ineens midden in een kudde met schapen bevonden, die al blatend en op hun dooie gemakje even overstaken. Schapen met zwarte kopjes en zwarte pootjes.

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 2 april 1997

Terdege | 84 Pagina's

Weer een eiland!

Bekijk de hele uitgave van woensdag 2 april 1997

Terdege | 84 Pagina's