’Haasje...’

Boos kijkt Carine achterom. Hoorde ze het goed? Zei iemand 'haasje...' tegen haar? Ze zit al twee weken in de nieuwe klas. Niemand heeft wat over haar mond gezegd. Maar nu... "Haasje - sinterklaasje!", fluistert dezelfde stem. Carina wordt er rood van. Wie is het? Ze kent de kinderen nog niet allemaal. O, waren ze maar nooit verhuisd! Nooit! Het is gemeen! In het speelkwartier is er niemand die bij haar komt staan. Een paar meisjes gaan touwtjespringen. Anderen gaan knikkeren. Of met z'n tweetjes over het plein lopen. Carine zucht. Dat deed ze ook vroeger op de andere school. Samen met Dieneke. Kletsmeiers, noemde de juf hen altijd. Dat was geen scheldwoord. 'Haasje', wel! Straks, als ze thuiskomt, gaat ze een brief aan Dieneke schrijven. Ja, toch nog iets leuks!

"Haasje - sinterklaasje!", zegt een meisje. Samen met twee andere kinderen in haar klas loopt ze vlak langs Carine heen. "Wij houden niet van haasjes hoor!".

Carine ziet nu wie het is. Hoe heet ze ook al weer? Inge! Ja! Een leuk meisje met sproeten en wit haar. Kijk! Ze lachen...

Mama zegt altijd: je moet er boven staan! Dat is moeilijk! Eigenlijk zou ze Inge willen schoppen. Willen slaan. Ze knijpt haar handen tot vuisten in haar jaszak. Gemenerik! Schelden is laf.

De rest van de dag gaat goed. Carine hoort Inge niet meer. juf Merts zegt zelfs dat zij verder is met rekenen dan de klas. Leuk! Dat komt natuurlijk door haar vorige school!

Maar als ze wat later naar huis loopt, komt er een iemand voorbij. Inge! "Haasje - sinterklaasje! Bleh! Wat een stomme lip heb jij. Je praat nog stom ook. Doei, haasje!"

Zo komt het dat Carine verdrietig thuiskomt. Zo komt het dat Carine in de gang voor de spiegel blijft staan om te kijken naar haar mond. Is het echt zo erg? Ja! Haar tanden staan niet mooi. Haar neus is een beetje scheef. Haar lip...

"Carine? Wat doe je? ", roept mama uit de kamer. Snel gooit ze haar tas neer. "Joehoe! Ik kom. Ik zag een haasje in de spiegel..."

"Wat? ", zegt mama verbaasd.

Carine kijkt boos. "Ik zag een haasje in de spiegel. Zo noemen ze me. Haasje - sinterklaasje. Ik heb geen zin meer in school! Bah!"

"Nou, daar ben ik ook boos om!", zegt mama. "Wie zei dat? "

"Inge!"

"Inge? "

"Ja! Hoe ze verder heet weet ik niet.

Ze heeft twee meisjes bij zich. Ze begonnen in de klas. Ik hoorde ze fluisteren: "Haasje..." Op het schoolplein deden ze het weer. Later nog een keer. Dat was toen ik naar huis liep."

"Vervelend joh!", zegt mama. "En wat zei jij? "

"Niks natuurlijk. Wat moet je zeggen? Ze waren met z'n drietjes!" Mama heeft rimpels in haar voorhoofd. 'Denkvouwen', noemt Carine ze altijd. Die krijgt ze altijd als ze over iets moeilijks nadenkt.

"je moet wel wat terugzeggen!", vindt mama na een poosje. "Anders denken ze dat ze jou makkelijk kunnen pakken. Praat maar terug. Niet schelden! Gewoon zo van: 'Ik voel me akelig als je me uitscheldt. Het is niets leuk.' Probeer het Carine. Laat maar zien dat je niet bang ben!" Carine pakt haar glas drinken. Ze weet het nog niet. Eigenlijk is ze wel bang voor Inge.

"Op m'n vorige school plaagden ze me nooit!", moppert ze na een paar slokjes. "Daar had ik Dieneke!" Mama knikt. "Daar wisten ze ook alles van je. Weet je nog dat ze met z'n allen zo'n duur cadeau voor je gekocht hadden toen je voor het laatst in het ziekenhuis lag? "

Carine begint al weer een beetje te lachen. "Leuke klas was het! Ik zou zo terug willen! Maar ik zal m'n best doen mam. Op deze nieuwe school."

(wordt vervolgd)

Veenendaal

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen