Op de bres voor het jeugdwerk

Ds. Verhagen heeft ruim 50 jaar gepreekt, eerst als oefenaar, later als predikant. Hij had hart voor jongeren en was een warm voorstander van het verenigingsleven. “God werkt middellijk en het is altijd ons streven geweest daarop te wijzen,” zei hij bij het 25-jarig bestaan van de Bond van Jongelingsverenigingen. Kort na de oprichting in 1931 was ds. Verhagen voorzitter geworden. “Hij nam deze taak met liefde op zich in een tijd toen er voor het jeugdwerk nog maar weinig belangstelling bestond,” schreef de Dordtse diaken L. Nieuwland in de mooie levensbeschrijving van ds. Verhagen. “Zijn openingswoorden waren altijd bezielend en ernstig. Dat het aantal bezoekers van deze vergaderingen steeds toenam, lag ook aan de prettige sfeer die ds. Verhagen wist te scheppen door zijn goede leiding en zijn vaak gevatte wijze van antwoorden.”

Dat vond secretaris H. Hoogendoorn ook: hij schreef in de notulen vaak dat het tijdens de vergadering gezellig was geweest. Soms kon ds. Verhagen erg duidelijk zijn. Toen jongens uit Rotterdam- Centrum zich nogal optimistisch uitlieten over deelname aan een interkerkelijk convent van jongelingsverenigingen, vond de predikant dat “een uiting van de jeugd, die zo gemakkelijk spreekt en een mening heeft over dingen waar de ouderen geen raad mee weten.”

Crisistijd
Tijdens de jaarvergaderingen hield de predikant de jongeren een boodschap vanuit Gods Woord voor. Ook haakte hij in op de tijdsomstandigheden. De bond werd opgericht tijdens de crisisjaren. Het was een periode van armoede, werkloosheid en toenemend oorlogsgevaar. Met de economie ging het niet goed, en ondertussen hing de dreiging van een nieuwe oorlog als een donkere wolk boven Europa. En waar leidde dat allemaal toe? “In deze dagen van crisis zijn de plaatsen van vermaak overvol en in grote rijen wacht men soms op een plaats,” zei ds. Verhagen in 1934. Daar zochten de mensen afleiding, in plaats van zich te verootmoedigen in gebed.

Kracht in zwakheid
In april 1940 kon ds. Verhagen de jaarvergadering van de Bond van Jongelingsverenigingen niet leiden, omdat het praten hem verboden was. Hij verbleef voor rust in Amersfoort en richtte zich per brief tot de vergadering: “Uw voorzitter maakt moeilijke en zware tijden mede, als u bedenkt dat hij vanaf December niet meer actief heeft kunnen werkzaam zijn. Door zware griep werd hij aangegrepen en dat deed zich vooral op de keel gelden. Tijden had hij dat er geen geluid meer door gegeven kon worden. Ik twijfel niet, of u allen zult overtuigd zijn hoe smartelijk deze weg is, als iemand uit zijn levenselement wordt gezet. Want, mijne vrienden, het is mij altijd een vermaak geweest in uw midden te mogen werkzaam zijn. En al had het bestuur den datum der vergadering al verzet, in de hoop dat hun voorzitter dan aanwezig zou zijn, ook die wens is niet in vervulling gegaan. Gelukkig, de Heere maakte het wel. Ik zou u verzoeken te zingen Ps. 27:7. En bedenk, dat uw voorzitter dat mee mag en kan zingen. Had de Heere niet ondersteund, dan was ik vergaan. Maar vrienden, met den Heere kunt gij ziek zijn! Alhoewel vlees en bloed het niet leert, maar alleen genade is het als men zulks ervaart.” De vergadering zond de zieke voorzitter een hartelijk telegram. Het viel voor ds. Verhagen niet mee: niet praten, niet preken, geen vergaderingen leiden, niets. Uitgeschakeld. Maar Psalm 27:7 was de taal van zijn hart:
‘Zo ik niet had geloofd, dat in dit leven
Mijn ziel Gods gunst en hulp genieten zou,
Mijn God, waar was mijn hoop, mijn moed gebleven?
Ik was vergaan in al mijn smart en rouw.
Wacht op den HEER’, godvruchte schaar, houd moed:
Hij is getrouw, de Bron van alle goed;
Zo daalt Zijn kracht op u in zwakheid neer;
Wacht dan, ja wacht, verlaat u op den HEER’.’

Voor het jonge volk
Na de oorlog, in 1946, verscheen het eerste nummer van Daniël. Ds. Verhagen was hoofdredacteur. Hij bleef ook voorzitter van het Landelijk Verband, hoewel de secretaris in elk jaarverslag meldde dat ds. Verhagen zich er inmiddels te oud voor voelde en erover dacht om te gaan stoppen. Maar men wilde hem niet kwijt. Hij leidde de organisatie tot hij op 31 juli 1959 nog vrij onverwacht overleed. Secretaris Hoogendoorn, die vanaf de oprichting van de Bond in 1931 met ds. Verhagen had samengewerkt, schreef in een terugblik: „Met welk een liefde van zijn hart heeft ds. Verhagen op de bres gestaan voor de belangen van het jonge volk der Gereformeerde Gemeenten. Er is zelfs een tijd geweest dat hij daarvoor spot en schimp heeft moeten verdragen, want iemand die in de vorm van het verenigingsleven de belangen van de jeugd zocht te behartigen, stond gelijk aan iemand die met de moderne tijd meeging. Maar rustig heeft hij dit alles gelaten voor wat het was. [...] Ds. Verhagen is door de Heere afgelost. De Heere heeft tot hem gezegd: ‘Nu is het genoeg,’ en Hij heeft hem thuisgehaald. […] Terloops vermelden wij in dit jaarverslag de actie die gevoerd is om namens het Landelijk Verband en de vrienden van Daniël een grafsteen te plaatsen op het graf van onze
ds. Verhagen.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen