Gooien met modder

De namen Barack Obama en John McCain zullen vast niet nieuw voor je zijn. Al bijna een jaar lang worden de Amerikaanse presidentsverkiezingen in de media op de voet gevolgd. Dat komt omdat het voor de wereldpolitiek belangrijk, wie de president van de Verenigde Staten is. McCain en Obama denken bijvoorbeeld heel anders over de oorlog in Irak. Daarnaast speelt mee, dat de Amerikaanse verkiezingen een heel langdurig en ingewikkeld proces zijn. Het proces in hoofdlijnen.

Voorverkiezingen
Er zijn in Amerika twee grote politieke partijen, die de dienst uitmaken: de Democraten en de Republikeinen. Christenen in Amerika hebben dus geen eigen partij, zoals de SGP. Ze moeten als het ware kiezen tussen twee ‘kwaden’. Traditioneel stemmen reformatorische christenen hier op de Republikeinse partij, omdat die overwegend behoudender is. Woensdag 8 oktober was daarom in de gemeente van Franklin Lakes een bidstond, waarin de Heere werd gevraagd of Hij het land ervoor wil bewaren dat Obama president zal worden. Want ook al heeft deze frisse, jonge politicus meer kaas gegeten van de economie dan zijn ervaren tegenkandidaat, de Tien Geboden zijn belangrijker dan de portemonnee... Als er weer verkiezingen op handen zijn, draagt elk van die partijen een kandidaat aan voor het presidentschap. Deze kandidaten moeten echter eerst door de partijleden gekozen worden. Dat gebeurt in de voorverkiezingen, die in elk van de 50 staten van Amerika worden georganiseerd.

Deze voorverkiezingen begonnen dit jaar op 8 januari in de staat New Hampshire. Bij deze voorverkiezingen mag iedereen in de eigen staat een stem uitbrengen op de kandidaat die hij of zij binnen de partij het meest geschikt vindt om president te worden. Om zoveel mogelijk stemmen binnen te halen, gaan de kandidaten dus bij al die voorverkiezingen campagne voeren. In de praktijk komt het er op neer, dat de strijd al ruim een jaar voor de officiële verkiezingen begint. Dit jaar bleef het binnen de Democratische Partij bijvoorbeeld heel lang de vraag, wie hun kandidaat zou worden: Hillary Clinton of Barack Obama? Uiteindelijk viel die beslissing in juni. Obama had dus meer dan een half jaar campagne gevoerd, alleen maar om de Democratische presidentskandidaat te worden. En toen moesten de echte verkiezingen nog beginnen...

Kiesmannen
Bij deze voorverkiezingen krijgen kandidaten zogenaamde ’kiesmannen‘ toegewezen: hoe meer stemmen je hebt, hoe meer kiesmannen. Deze kiesmannen worden afgevaardigd naar de ‘partijconventies’. Dat zijn grote bijeenkomsten van de politieke partijen die enkele dagen duren. Hier wordt de presidentskandidaat van een partij officieel gekozen door die kiesmannen. Daarnaast maakt de presidentskandidaat zijn ’running mate’ bekend: de persoon die vice-president zal worden, als de kandidaat in november wordt gekozen. De keuze van zo’n running mate is niet onbelangrijk. Daarmee kan een presidentskandidaat extra kiezers trekken, die misschien niet op hemzelf zouden stemmen. Bovendien: als de president zou overlijden, moet de vice-president de rest van de termijn uitzitten!

Verkiezingsstrijd
Na de partijconventies in augustus en september begint de verkiezingsstrijd pas echt. Opnieuw reizen de kandidaten het hele land door, maar nu om het op te nemen tegen de kandidaat van de andere partij. Deze verkiezingscampagnes kosten ontzettend veel geld. Bij de verkiezingen van 2004 is hier meer dan één miljard dollar aan uitgegeven! Ook worden er televisiedebatten georganiseerd. Dit jaar zijn dat bijvoorbeeld de oorlog in Irak en de economische problemen in de Verenigde Staten zelf. Helaas verloopt de verkiezingsstrijd niet altijd even netjes. Beide partijen strooien roddels rond over de andere kandidaat om die in een kwaad daglicht te stellen. Vooral de Republikeinse partij staat erom bekend met modder te gooien naar de Democratische kandidaat.

Ingewikkeld
Eindelijk is het dan zo ver: op 4 november gaan de Amerikanen naar de stembus en kiezen ze hun nieuwe president. Of eigenlijk kiezen ze geen president: opnieuw stemmen ze op kiesmannen. Hoe meer inwoners een staat heeft, hoe meer kiesmannen er te winnen zijn. Deze kiesmannen vormen na de verkiezingen het kiescollege. Dat college kiest uiteindelijk de president. De kandidaat die meer dan 50 procent van de stemmen heeft in een staat, krijgt alle kiesmannen van die staat. Een voorbeeld: Californië is met 55 kiesmannen de grootste staat. Als Barack Obama straks 52 procent van de stemmen in die staat zou krijgen en John McCain 48 procent, gaan alle 55 kiesmannen naar Obama en heeft McCain dus niets aan al zijn stemmen. Het is een ingewikkeld systeem. Soms begrijpen de presidentskandidaten het zelf ook niet helemaal. Bij de verkiezingen van 1948 dacht Harry Truman verloren te hebben. Teleurgesteld ging hij slapen. Toen hij de volgende morgen wakker werd, vertelde men hem dat hij had gewonnen. “Ik snap het niet, ik kan het niet narekenen, maar ik geloof wel dat het de meest eerlijke uitslag is”.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen