VAN GESLACHT TOT GESLACHT

De datum, die oip dit nummer van Daniël geplaatst is, 28 december 1979, zegt ons, dat het jaar 1979 weer bijna tot het verleden behoort. Wéér een jaar heengevlogen naar de eeuwigheid. Wéér een jaar voorbij. Niet meer terug te halen, niet meer te herroepen. Voorgóéd voorbij!

Het aardse paradijs

Nee, het is niet een jaar geweest, waarin we: weer een stapje dichter bij het aardse paradijs gekomen zijn! Plet is óók niet een jaar geweest, waarin het: „lief zijn voor elkaar" met sprongen vooruit gegaan is. Móét dat dan niet? ... Ja, natuurlijk moet dat!

Luidt het gebod des Heeren niet: „God, liefhebben boven alles en onze naaste als ons zelf!" Maar als het eerste opzij geschoven wordt, als daar geen rekening mee gehouden wordt, wat komt er dan van bet tweede terecht?

En dan dat eerst: „God liefhebben boven alles!" ... Onverminderd handhaaft God die eis. Wij zijn verplicht en schuldig daaraan gehoor te geven. En ... wat komt daar van terecht...? Wij zijn geneigd God en onze naaste te haten! Ik weet wel, dat mag tegenwoordig niet meer gezegd worden. Dat is veel te somber, veel te zwart. De mens IS nog zo slecht niet.

„Verbeter de wereld, begin bij je zelf!" Zo luidt een slagzin van de „Bond zonder naam". Nou... en...? Is dat dan niet goed? Is dat dan niet waar soms? ... Nee, het uitgangspunt van al dit soort leuzen is niét goed. De grondgedachte hiervan is „zélfverlossing!" Dat de mens verloren ligt in zonde en schuld wordt niet meer aanvaard. Daartegen verzet zich alles wat in de hoogmoedige mens leeft. Dus d.ie kant, de kant van de zélfverlossing, moet het absoluut niét op! Die weg leidt onherroepelijk tot een dieper wegzinken in het moeras van verwarring, van ontreddering, van de chaos!

Eind 1979 niet erg bemoedigend — buitenland

Nee, erg opwekkend, erg bemoedigend ziet het er niét uit. Welke vreselijke dingen gebeuren er in deze eeuw van verlichting, van beschaving. Laat ik alleen maar het woord „Cambodja" noemen, dan opent zich een zee van onvoorstelbaar leed en een ellendie, die niet te peilen is. Miljoenen zijn daar omgekomen en komen nóg dagelijks om.

„Het jaar van het kind!", zo luidt de roep. Hoeveel kinderen komen ellendig om door honger en ontbering. De tragiek van de „bootvluchtelingen" is huiveringwekkend. Als er niet spoedig hulp komt, zullen er in Cambodja geen kinderen onder de vijf jaar meer zijn.

Niet alleen daar, maar overal rommelt het. Overal gist het. Oorlogen, geruchten van oorlogen. Het wordt, vervuld. Moet ik „Israël" noemen ... of het Midden Oosten? Maar het is nu niet de bedoeling, dat we hier een overzicht geven van de staat-

kundige verhoudingen in de-wereld. We noemen deze dingen maar even, ter illustratie van de zorgvolle omstandigheden, waarin we leven.

— ons eigen land

Op eigen bodem is het niet hoopvoller gesteld. Wij mogen de Heere dankbaar zijn, dat wij gespaard bleven voor oorlog en voor die schrijnende toestanden, die in het buitenland heersen. O zeker, wij leven nog in weelde en we krijgen no'g alles wat we nodig hebben, ja, méér dan dat. Maar zijn we gelukkig en tevreden? ... De feiten spreken een duidelijke taal, een andere taal. De ontevredenheid neemt toe. Steeds groter worden de eisen.

Staking op staking. De levensstandaard zal toch wat omlaag moeten. Omlaag....? Kun je begrijpen. Omhóóg! ... Wilde stakingen, georganiseerde stakingen zijn aan de orde van de dag. De sleepbootstaking in Rotterdam ligt nog vers in ons geheugen. En dat, terwijl de werkgelegenheid afneemt en het aantal werklozen stijgt. Het éne bedrijf na het andere moeit sluiten. Neen, op maatschappelijk gebied ziet het er niet erg florissant uit. Wéér een klaagzang...? Nee, maar even. een weergave van de realiteit van de werkelijkheid.

— kerkelijk

En op kerkelijk gebied ziet het er, in het algemeen gezien, nu ook niet uit. om. te juichen. We durven niet te beweren, dat het vroeger zo ideaal was. Verre van dat. Maar toch

Vroeger waren de kerken, ondanks alle fouten, die er ook tóén aan kleefden, tóch in zekere zin nog RUSTPUNTEN voor de jeugd 1 . Vroeger bestonden er nog ABSO-LUTE waarheden en ABSOLUTE normen, die men aanvaardde en waar men zich aan hield. Die zijn voor een groot .deel weggevaagd. He: t wordt in onze dagen alles , zo grijs. Wat is nog waarheid? ... Wat leven duizenden normloos. Vroeger waren er toch nog veilige antwoorden, waar degenen, die ze gaven, achter stonden. Helaas, we leven nu in een tijd, dat talloze zogenaamde Christenen ook niets meer te zeggen hebben. Ze zijn verdeeld en vleugellam. Ook daar is alles zo grauw. Vele oecumenische kerken lonken naar links. Het kommunisme IS nog zo-slecht niet. Ieder wordt zalig op zijn eigen wijze, want we dienen toch allemaal één God, nietwaar? Of diat nu Allah, of Boeddha of de God der Christenen is, dat geeft niet. Onlangs hoorde ik: „De Moslims zijn onze broeders in het geloof", en werd gezegd door een „protestant".

En de prediking...? Die mondt uit in bepaalde leuzen, die het heel goed „doen" in onze eeuw: tegen apartheid; tegen ondergrondse kerk; vóór de pil; vóór de homofilie, Maar we beluisteren geen duidelijke antwoorden meer. Welnee, die passen niet meer in onze dagen. Ze glibberen maar zo'n beetje heen en weer tussen: Enerzijds anderzijds!!

Zo gaan we 1979 uit: zo gaan we „het jaar onzes Heeren" 1980 in.

Is dan alles zo zinloos? Zo absurd? ... Duizenden en tienduizenden zeggen: „Ja!" en halen gelaten de schouders op. Vóórt jaagt het leven.

Op het werk, in de fabriekshallen knettert keihard de radio, waar niemand naar luistert. Werken in een zéé van lawaai! En daarna...? Voor tallozen een leven zonder Gods Woord en zonder evangelie en dus ... leegte! Daarom een vlucht naar sex, drank en verdovende middelen, die duizenden geestelijk en lichamelijk verwoesten en ten gronde richten. Kort geleden las ik in een blad, dat in West-Duitsland het aantal zelfmoorden per jaar gelijk staat met het aantal verkeersdoden. In óns land was het aantal zelfmoorden reeds de hélft van het aantal verkeersdoden. Welk een huiveringwekkende cijfers.

Van Gods geslacht

Paulus zegt in Handelingen 17, als hij in Athene op de Areopagus spreekt, naar aanleiding van het altaar gewijd aan de „onbekende God": „..., want wij zijn ook Zijn geslacht!" D'ie ingeschapen Godskennis is niet weg te redeneren. Zeker, in onze tijd geven velen bewust een schop tegen de godsdienst. Duizenden voelen zich aangetrokken tot de oosterse godsdiensten. Juist dat mystieke lokt hen aan. Laat ik maar enkele dingen noemen: transcendente meditatie; sensitivity training; de verschillend© soorten yoga krijgen steeds meer aanhangers. Waarom? ... Wij zijn van Gods geslacht. De mens zoekt iets hógers, iets dat hem bevrijdt van zichzelf. In de bovengenoemde richtingen moeten ze het zélf doen. Door eigen kracht.

Laten we ook de verschillende pinksterbewegingen niet vergeten met hun zeer gevaarlijke aantrekkingskracht. Zij hébben dan toch maar dat blijmoedige leven, dat opgewekte. En dan die gebedsgenezing... Dat spreken in tongentaai... Wat IS dat dan? ... Veel van ónze jonge mensen, die aan de ene kant de ruzie en twist en verdachtmaking van elkaar in de kerk zien , aan de andere kant de blijmoedigheid en de wervingskracht van al die groepen, gaan twijfelen. Zou ... zou ...? Zou het dan tóch goed zijn? ... Die zogenaamde geloofsblijmoedigheid missen zij en zij zien er ook niet veel van in onze gemeenten. Ook daar is helaas zoveel grauwheid, zoveel ongeïnteresseerdheid, zoveel onoprechtheid. En toch, jongelui, laat je niet meeslepen door al die sekten en stromingen. Het lijkt zo mooi, maar het is meestal zo hoi, zo opgelegd. Bidt veel om de Geest der waarheid.

Welke toekomst ?

Nog enkele dagen en het jaar 1979 zal voorbij zijn, met al zijn lief en leed; met al zijn haat en nijd; met al zijn zegen en ... ellende. Toch is het wel eens goed om op de drempel van oud en nieuw eens even stil te staan. Eens achterom te kijken.

Jongelui, wat heeft 1979 jullie gegeven...? De antwoorden zullen heel verschillend zijn al naar gelang ons wedervaren is. Sommigen zullen treuren om. pijnlijke smartvolle verliezen. Anderen zullen met dankerkentenis aan God mogen terugzien op het vele goede dat geschonken is. Er zullen er onder jullie zijn, waar belangrijke beslissingen gevallen zijn in het afgelopen jaar. Misschien voltooiing van. de studie, het zoeken en vinden van een „baan", of het misschien nog werkeloos zijn. Anderen zullen in het komende jaar, zo God' jullie het leven spaart, voor belangrijke zaken en beslissingen komen te staan. Je hoopt te slagen; je hoopt geschikt werk te vinden; je zult misschien trouwplannen hebben... enz. Antwoorden in alle. toonaarden.

We staan bijna op de drempel van 1979 - 1980! Wat zal 1980 ons brengen...? Persoonlijk, huiselijk, maatschappelijk, kerkelijk...? 't Ligt alles nog verborgen. Zullen we onze weg weten te vinden in de doolhof van alle politieke, geestelijke en kerkelijke stromingen? En zo ja, wélke weg...? Een weg, die ten leven voert of een weg, die in het'verderf za.1 eindigen...? Weet je het zélf niet welke richting je uit moet? Zit je vol met twijfel, met raadsels, met onopgeloste vragen...?

De enige toevlucht

Mozes, de man Gods, had veel in zijn leven meegemaakt. Denk maar aan zijn jeugd eerst thuis, daarna aan Farao's hoif. Dan ... zijn keus en vlucht naar Midian, waar hij veertig jaren de kudde van zijn schoonvader Jethro hoedde' in de woestijn. Vervolgens zijn gaan naar Farao, op Gods bevel, de verlossing van zijn volk u.it Egypt.es slavernij. Tenslotte zijn veertigjarig leiderschap over het volk Israël. Nee, gemakkelijk heeft hij het niét gehad. Lief en leed, eer en verachting zijn zijn deel geweest. En dan ... dan staat hij eens even stil, kijkt eens achterom. Tot welke konklusie komt hij dan...? Lees het maar in psalm 90 : 1:

„Heere, Gij zijt ons geweest een toevlucht van geslacht tot geslacht!"

De statenvertalers denken, dat hij deze psalm gemaakt heeft bij de opstand' van Israël bij Kades Barnes (Numeri 14), maar Calvijn denkt, dat deze psalm gemaakt is aan het eind van zijn leven. Hoe het dan ook zij, uit Psalm 90 : 1 spreekt een brok „levenservaring''!

Heere, Gij zijt ons geweest een toevlucht, van geslacht tot geslacht!"

Jongelui, welk een machtig getuigenis. Niet: „misschien"! Niet: „wij hopen"! Maar: „GIJ ZIJT!" ... Om jaloers op te worden. Dat is PRAKTIJK! En wat is de Heere geweest? ... Een TOEVLUCHT! Een woning. Een vertrek! Een plaats waar veiligheid is, waar beschutting: is. En wannéér, hoe lang...? „Van geslacht fcet geslacht!"

Dat hebben Abraham, Izaak en Jacoh ondervonden; Jozef bij Potifar en in de gevangenis; Mozes zelf in Midian, maar ook aan de Rode Zee en in zijn hele leven. Toen de moeilijkheden zich opstapelden, toen er geen uitweg meer was, toen was God een toevlucht voor hem geweest.

Jongelui, dat wens ik jullie toe. Kun je dat Mozes nazeggen? Durf je dat misschien niet te zéggen, maar heb je het wel eens ervaren in je leven? Toe, sta eens stil, kijk eens achterom. Zijn er geen gebeurtenissen in je leven geweest, waarin God, misschien zonder dat je er erg in gehad hebt, je weg bestuurd heeft, de moeilijkheden opgelost?

Van geslacht tot geslacht

Die God is nóg Dezelfde! Hij zal Dezelfde blijven, ook in 1980! Nee, niet satan, maar Gód regeert. Hij houdt de teugels vast in de wereld, maar ook in jouw leven. Ben je daar blij mee? Of verzet je je er tegen? ... Waar moet je, óók voor 1980, heen met je zorgen, met je moeilijkheden, met je twijfel, met je vijandschap misschien? Waar moet je heen met je onopgeloste vragen, met je plannen voor de toekomst? ... Kortom met ALLES wat het leven je gegeven heeft en wat je wacht? Hetzij dan voorspoed of tegenspoed; blijdschap of droefheid. Waar moet je heen met je angst vóór de toekomst, met je verwachting van de toekomst? Waarheen met je zielevragen, met je innerlijke leven?

Heere, Gij zijt ons geweest een toevlucht!

Doe als Mozes en vlucht naar die „TOEVLUCHT"! Hij heeft gezegd: „Die tot Mij komt, zal ik geenszins uitwerpen!" Nee, niet vanzelfsprekend, God is niet aan ons verplicht. Integendeel, wij verzondigen het, iedere dag. Maar tóch zegt de Heere het. Vertrouw je zorgen en moeilijkheden Hém toe. Praat er met Hém over als je alleen op je slaapkamer of waar dan ook bent. Dan gaat het niet altijd zoals je gedacht hebt, of zoals jij het wilt hebben. Dan gaat het misschien een heel andere kant uit. Een kant, die je niet wilt, waartegen je je verzét, waartegen je briest en toch... misschien dat je later wel eens gezegd hebt: „O Heere, wat ben ik een dwaas, wat ben ik goddeloos geweest, want wat IK wilde, zou mijn leven verwoest hebben, zou .helemaal verkeerd voor me geweest zijn. Heere, U hebt het beter gemaakt, dan ik ooit heb durven verwachten." Is dat wel eens gebeurd in je leven? Sta eens stil! Kijk eens achterom! Wat hebben jullie veel vóór op honderdduizenden, miljoenen jonge mensen die „die Toevlucht" niet willen erkenen, of die niet eens wéten dat „die Toevlucht" bestaat! Jullie weten wél, dat die Toevlucht er is.

Vlucht tot Hém. Kun je het niet met je hart, doe het dan maar met je verstand en vraag, of Hij er hartewerk van maken wil. Hij is een Hoorder der gebeden. Wat een onuitsprekelijke rijkdom zou het voor jou zijn, als je aan het eind van 1980, maar bovenal aan het eind van je leven zeggen mag:

„Heere, Gij zijt OOK VOOR MIJ een Toevlucht geweest!"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen