LENTE.

Heel schoon wordt de lente getekend in het Hooglied van Salomo:

Want zie, de winter is voorbij, de plasregen is over, hij is overgegaan; de bloemen worden gezien in het land, de zangtijd genaakt en de stem der tortelduif wordt gehoord in ons land. De vijgeboom brengt zijn jonge vijgjes voort, en de wijnstokken geven reuk met hun jonge druifjes.

Naar het voorjaar, het nieuwe seizoen na de wintertijd, wordt door iedereen verlangd. Het is de tijd van jong leven, dat overal zich komt openbaren. Het gelaat van het aardrijk wordt veranderd. Oude mensen scheppen moed, nu zij de winter weer doorgekomen zijn en zij zich buiten durven wagen in de mildere lucht.

Voor kinderen kan er nog een lang leven volgen, maar voor mensen op hoge leeftijd zullen niet veel nieuwe lentes meer aanbreken. Voor de eersten schreef Marja de Smet Vercauteren in „Kleine melodie der stilte":

Nieuwe Lente

Eeuwig jong is 't nieuw seizoen. De donkre botten barsten open. De morgen heeft 't ontluikend groen met zilvren dauw zo fris bedropen.,

De bloemenkelken wieglen zacht in wonderbaarlijk dromen Zie hoe de blauwe hemel lacht waar witte wolken samenkomen.

Over de velden zingt de wind een hymne van verlangen. In 't zonlicht danst een spelend kind, de ogen groot en onbevangen.

In dit gedicht klinkt alles opgewekt en geen dissonant wordt vernomen: het kind, argeloos, denkt nog een leven vóór zich te hebben. Heel anders horen wij het bij Frederik van Eeden: ,

Eens zult gij niet meer keren als gij trekt en grimmig grijnst dan d' eindeloze nacht.

Als deze lente trekt (vertrokken is) zal de dood volgen; ik zal geen nieuwe lente meer beleven. Dat wil de dichter hier zeggen. Iets dergelijks vinden wij in een gedicht uit „Stil water" van Martien Beversluis. „Stil water" heet het landelijk huis van baron Von Bernuth te Veere. In maart 1955 stierf Johanna von Bernuth. Deze vrouw had aantekeningen gemaakt over verschillende dingen. Na haar dood heeft Beversluis die aantekeningen bestudeerd en er een bundel gedichten over geschreven; de titel is als de naam van het woonhuis.

Nu de eerste prunustakken tussen 't lover lichten der forsythia's, nu doortjilpt van de brutale mussen heel mijn hofje lacht in 't lente-waas, waarom moet ik u.it dit blijde lezen: Eenmaal nog en nimmermeer na deze?

In deze strofe horen we al de voorbode van de dood: alles is blij gestemd met de lente, maar voor mij zal het maar één keer meer zijn. Duidelijker nog is dit in de tweede strofe te horen:

Dichter komt het, iedre dag nog dichter. Jaren hebben wij er heen geleefd. En nu komt hij, de geweldige Richter, die de zeis al in zijn handen heeft. En straks over velden heen en steden als de Tweede Ruiter komt gereden.

En dan volgt het derde couplet, waaruit blijkt dat wij de tijd van sterven maar hebben laten komen: wij hebben maar geleefd naar ons goeddunken en aan de andere dingen dachten wij niet:

Ach, wij hebben het maar laten komen, redeloos, radeloos, goddeloos! Wij saam! Door ons zwijgen, door mijn daadloos dromen. En wij speelden met een schuld en naam. Maar wat kon ik met mijn zorgjes weten? Het gewone leven doet vergeten.

Na deze uitspraak van schuld, volgt in het slotcouplet de dank aan God, dat Hij zoveel heeft willen geven:

Op mijn handen zweeft het witte pinklen van het licht, alsof het spot met mij. En weer hoor ik het vertrouwlijk rinklen van de schalen en het eetgerei En het troost mij en ik luister, even God, ik dank U voor het leefbre leven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen