KERKGESCHIEDENIS.

§ 2. Het Joodsche Volk (vervolg)

De ballingschap bracht ook nog iets anders, dan wetsgodsdienst. Dat was een steeds sterker wordende Messiasverwachting. Wèl stond de wetsgodsdienst daarmee in het nauwste verband. Onder de Joden heerschte n.1. de gedachte, dat ze de komst van den Knecht des Heeren konden verhaasten, naarmate zij nauwkeuriger de Wet van Mozes onderhielden. Zij meenden die te kunnen onderhouden in eigen kracht. Onder de woorden „vroom" en „oprecht" uit het Oude Testament, verstonden zij diegenen, die zich angstvallig hielden aan de inzettingen, geboden en wetten.

„Vroomheid", „godvreezendheid", was, volgens hen een levenswandel, die gegrond was op het: „Doe dat, en gij zult leven". En nu meenden de Joden, dat ze met hun nauwgezet leven God als 't ware konden dwingen om haastig den Messias te zenden. Maar er was ook nog een andere reden, waarom ze zoo angstvallig precies alle voorschriften van de Wet trachtten na te komen. Volgens hun overtuiging zou de komende Messias namelijk een keurcorps vormen uit diegenen, die het meest volkomen de vaderlijke inzettingen hadden betracht. Zij zouden de hovelingen van den Messiaskoning zijn. Er was dan ook een wedkamp onder de Farizeeën, om nog maar aan strenger eischen te voldoen. Ze hebben hun ziel gekweld, om alles te volbrengen, wat ze zelf uit de wetsvoorschriften hadden uitgeplozen.

Die Messias zou, volgens de profetiën, zitten om te richten, om te louteren. Het uitverkoren volk der Joden zou dan gerechtvaardigd worden, maar de heidenen zouden richterlijk veroordeeld worden tot eeuwige vernedering. Na die rechtspleging zou de Messias, aan het hoofd van Zijn volk, de strafoefening aan de heidenen voltrekken. Zij zouden, verjaagd en verstrooid, zich geveinsdelijk aan Hem onderwerpen, na Zijn luisterrijke zegepraal. Na die triomf zou dan de Messiaskoning het Vrederijk stichten, waarbij aan de Farizeeën de hoogste plaatsen zouden worden aangewezen, terwijl zij, die het met de Wet niet al te precies genomen hadden, posities van minderen rang zouden bezetten.

Dat de overspannen fantasie der Joden hun dit alles heeft voorgespiegeld, is wel te begrijpen. Inderdaad waren zij het uitverkoren volk. De Heere heeft Israël uit alle volken verkoren, om Zijn Naam aldaar te doen wonen. En inderdaad hadden ze gegronde reden, om den Messias te verwachten, want de profeten des Heeren hadden Zijn komst voorzegd. En dat ze verlangden, om eindelijk eens, na eeuwenlange onderwerping aan heidensche volken, ja, na vele tientallen jaren van ballingschap of vijandelijke bezetting voorgoed van den druk der overheerschers verlost te worden, dat is ons, na 5 jaren wreede, tyrannieke bezetting, in 't geheel niet vreemd.

Maar de groote fout, die Israël daarin heeft gemaakt, is deze, dat ze het wezen, den inhoud, de kern van dit alles hebben over 't hoofd gezien en verwaarloosd, en genoegen hebben genomen met het uitwendige, het omhulsel, den vorm der dingen.

De vorm van de wet, de vorm van de Messiasprofetie, maar niet de kern, niet de hoofdzaak. Geen hartewerk, geen innerlijke behoefte aan een Verlosser, niet van uiterlijke vijanden, maar van de overheerschende zonde van binnen. 't Was een reinigen van het buitenste van den drinkbeker; het binnenste, het voornaamste, zagen zij over 't hoofd.

Natuurlijk zijn er ook waarlijk godvreezende menschen onder het volk geweest. Gelukkig wel! Denk maar aan Zacharias en Elisabeth, aan Jozef en Maria, aan Simeon en Anna. Maar de groote massa huldigde de opvattingen der Farizeeërs en Schriftgeleerden.

§ 3. De prediking van Jezus Christus.

Na het bovenstaande is het niet te verwonderen, dat er een onverzoenlijke haat is ontstaan bij de Farizeeën tegen Jezus. Want Jezus predikte, dat Hij de Messias was, Die in de wereld komen zou, maar Zijn optreden was zóó volkomen in strijd met de opvatting der Joden daarover, dat het wel moest uitloopen op een volkomen breuk.

Want wat was de prediking van den Heere Jezus?

In de eerste plaats is er bij Jezus geen sprake van voorkeur van het Joodsche volk boven het Heidendom. Alle menschen liggen op gelijke wijze verdoemelijk voor God. De eigengerechtigheid der Joden is in werkelijkheid in niets verschillend van de ongerechtigheid der heidenen. De praedestinatie gaat niet over een bepaald volk. Er zijn ook schapen, die niet van den Israëlitischen stal zijn (Joh. 10). Die moet Christus óók toebrengen.

Verder is het niet zóó, dat wij God iets kunnen toebrengen met onzen onberispelijken wandel. Daar zit niet de minste verdienste in. Want de bron, waaruit dat alles voortkomt, deugt niet. Het hart des menschen is vol van boosheid. Geheel onze houding tegenover God en onzen naaste is verkeerd. De mensch moet wederom geboren worden (Joh. 3). Hij moet zijn leven verliezen, zijn recht kwijt raken, zijn schuld aanvaarden. Hij moet zijn gerechtigheid vinden in een Ander. „Tenzij Uwe gerechtigheid overvloediger is dan der Farizeeën, (die toch zoo nauwgezet leefden!), zoo kunt ge toch in het koninkrijk Gods niet ingaan." Die Ander is de Zoon Gods, die door den Vader gezonden is in de wereld, om de schuld der uitverkorenen te verzoenen en een recht voor hen te verwerven op het eeuwige leven in het koninkrijk Gods. Zoo kan dan niemand tot den Vader komen, dan door den Zoon.

Hebben wij behoefte aan zulk een prediking, die den mensch tot zondaar maakt en op het diepst vernedert? Zoo niet, dan zijn wij precies als de Joden! Laten wij toch voortdurend bidden om genade in Christus' bloed tot vergeving van onze zonden!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen