Van het Zendingsveld

(26.) Francke's leerling leider der Hernnhutters.

Tijdens zijn studie aan de school van Francke, sticht de jeugdige graaf van Zinzendorf, nog maar 15 jaren oud, onder zijn medeleerlingen een soort jongelingsvereniging „het mosterdzaadje". Het doel hiervan was, niet alleen om samen godvruchtig te leven, maar ook om anderen aan te zetten tot bekering en persoonlijke, innige omgang met God. Ieder lid van die vereniging droeg een gouden ring, waarin deze woorden waren gegraveerd: „niemand onzer leeft ziehzelven."

Na zijn studiën bij Francke en ook op de hogeschool te Wittenberg, ging de graaf de grote steden bezoeken, vooral in het buitenland, om zodoende zijn opvoeding te voltooien. Op deze reizen stond hij bloot aan velerlei verleiding, maar standvastig bleef Zinzendorf getrouw aan de Heere, zodat hij aan zijn zinspreuk „Ik heb maar één hartstocht en die is Hij" (Christus) ten volle voldeed. Op één zijner reizen ziet Zinzendorf een schilderij, voorstellende de Heere Jezus aan het kruishout. Het onderschrift luidt: „Dit deed Ik voor u; wat deed gij voor Mij? " Deze woorden grijpen de graaf diep in 't hart en nog meer zal hij gaan ijveren voor de naam en de zaak van Christus.

Op 22-jarige leeftijd wordt hij geheimraad te Dresden en is hij eigenaar van een groot landgoed, waarbij een uitgestrekte oppervlakte grond om de Hutberg hoort. Hoe zou dat uitgestrekte terrein te pas komen!

De Boheemse en Moravische broeders, volgelingen van de bekende Huss, waren voor een gedeelte, niettegenstaande de wrede vervolgingen van Rome, staande gebleven; in stille lijdzaamheid en innige vroomheid, aan het eenvoudige, zuivere evangelie verknocht. Maar nu, omstreeks 1722, brak een nieuwe vervolging uit, die tot gevolg had, dat een zekere timmerman uit Bohemen, Christiaan David, met enige geloofsgenoten, langs geheime wegen naar de Hutberg vluchtte. Dé.ar zou het veilig zijn, onder de hoede van de graaf.

Hartelijk verwelkomde Zinzendorf de verdrukten. Midden in de zomer wordt de eerste boom geveld voor het eerste huis van de nieuwe kolonie die zich daar vestigen ging. Ziet Christiaan David de bijl slaan in de boom, en hoor hem deze nadrukkelijke woorden zeggen: „Hier heeft de vogel zijn huis gevonden, en de zwaluw haar nest, Uwe altaren namelijk, o Heere, Heere!"

Deze kolonie kreeg de betekenisvolle naam Hernnhut, d.i. „'s Heeren hoede, " als een teken, dat zij hier onder de Goddelijke bescherming zou zijn, en dat de kolonisten op de hoede of wacht des Heeren wilden staan. Ziehier de oorsprong van de Hernnhutters of de Broedergemeente.

Twee jaren later kon het fondament al gelegd worden voor een Vergaderinghuis of Broederhuis.

Dat was wat voor graaf van Zinzendorf! In 1727 nam hij ontslag als geheimraad en vestigde zich in de buurt van Hernnhut te Berthelsdorf. Hij werd nu de leider van de gemeente, vooral aangemoedigd door de krachtige betoning van de Heilige Geest op 13 Augustus 1727, bij de bediening van het Heilig Avondmaal. Hij liet zich als candidaat tot het predikambt onderzoeken en werd in 1737 door een Moravische bisschop bevestigd.

Hij was nu bisschop der Broederkerk en is dat gebleven tot zijn dood toe. Zijn hele leven wijdde hij aan de belangen der gemeente; zijn have en goed had hij er voor over. Wat had hij als graaf een gemakkelijk, onafhankelijk leven kunnen leiden, maar neen, hij verkoos anders. Vele reizen maakte hij, naar West-Indië, naar Noord-Amerika, waar hij zelfs een jaar werkte, overal pogend broedergemeenten in 't leven te roepen. Zijn optreden verwekte vijandschap. In smaadschriften werd hij belasterd. Door de Saksische regering werd hij zelfs voor tien jaren uit het land gebannen. Het vonnis werd herroepen en vroegere vijanden werden veranderd in vrienden.

De 9e Mei 1760 stierf de graaf, na een arbeidzaam leven, in Hernnhut.

De betekenis van de Broedergemeente te Hernnhut bestaat hoofdzakelijk in het vasthouden aan de prediking van het kruis, in een tijd van algemene afval van het geloof. Voor vele mensen was Hernnhut een oase in de woestijn, waar ze gelaafd en gevoed werden en waar de hitte der vervolging niet beschadigen kon.

Ook werd de gemeente te Hernnhut een brandpunt van de Zending. Hierover een volgende keer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen