HOPENDE EN UITZIENDE.

Hopende: n het 5e vers wordt dus ook nog gezegd: De Koning is als gebonden op de galereien". Wat galereien zijn, weten we wel. Men vond ze in de Oosterse landen langs de huizen. Ook waren het wandelgangen in grote gebouwen of paleizen. Aan de hand van hoofdstuk 1 : 17 hebben we ook al wat van die galereien gezegd. Hier wordt ons gezegd dat de Koning als gebonden is op de galereien. Het wil zeggen, volgens onze kanttekening, dat Christus een vaste woning of verbUjf heeft in het huis Zijner kerk. Hij blijft daar gebonden met banden der liefde, die Hij zijn lieve bruid of kerk is toedragende, zegt onze kanttekening.

Uitziende: Zo kan Hij dus van Zijn bruid niet meer loskomen. Dat is gebleken in de weg die de bruid heeft moeten gaan. Het scheen wel alsof zij Christus nooit meer vinden zou, maar ze heeft Hem toch weer mogen vinden. De Koning kan niet meer van haar af. Zo walgelijk of verfoeilijk kan ze in zichzelf niet zijn, of de Bruidegom ziet in haar zoveel beminnelijkheid en schoonheid, dat ze onmogelijk meer uit Zijn gunst kan vallen. Zo is de Koning dus met onverbrekelijke banden aan Zijn bruid verbonden. Dat zijn banden die in de eeuwigheid reeds zijn gelegd. Die zijn door de Vader gelegd in de eeuwige verkiezing en verbondssluiting. En de Koning heeft Zich laten binden. Hij heeft Zich ook aan die bruid verbonden, als Hij ze kocht met zulk een dure prijs. En nu is Hij als gebonden op de galereien. De bruid is dus eigenlijk nooit aan zichzelf gelaten. Waar de Koning als gebonden is op de galereien, daar ziet de Vader nooit de bruid, of Hij ziet gelijk Zijn Zoon. Zo kan Hij dus geen zonden of ongerechtigheden in Zijn Israël aanschouwen. Als Hij die kerk aanschouwt, ziet Hij altijd gelijk de Middelaar, want de Koning is als gebonden op de galereien. O die Goddelijke trouw, waarvan deze tekst getuigt! De bruid kan wel ontrouw zijn geweest, maar de Bruidegom blijft getrouw. Maar deze getrouwheid getuigt dan ook van weergaloze Goddelijke liefde.

Hopende: In die liefde mag de bruid zich dan ook verliezen. Ook daar geeft de Bruidegom getuigenis van, als Hij in het volgende vers zegt: „Hoe schoon zijt gij en hoe liefelijk zijt gij, o liefde, in wellusten!" De liefde kan niet hoog genoeg geroemd worden. Maar de

liefde wordt niet altijd gevoeld. Er wordt hier in de tekst dan ook gesproken over een liefde in wellusten.

Uitziende: Ik deiik dat dat die volle beek van wellust is, waarvan de dichter zingt in de 36e Psalm. Die volle beek van wellust maakt de bruid in liefde dronken. We kunnen in het Hooglied van Salomo steeds maar weer zien, dat de liefde de Bruidegom en de bruid gemeenschap met elkander doet zoeken. De bruid kan dus niet leven bij een dorre bespiegeling van wat de Bruidegom uit liefde tot Zijn kerk heeft gedaan. Ook met de bewijzen van Zijn liefde die ze wel eens gesmaakt heeft, kan ze het niet meer doen. Het Hooglied zegt ons, dat het leven der ziel voor de bruid alleen te vinden is in de dadelijke gemeenschapsoefening met de hemelse Bruidegom. En de Bruidegom laat het nu hier in deze uitroep horen, dat zulk een liefde waarlijk schoon en liefelijk is, die in geestelijke wellust overgaat. Daaraan is de ware Hefde te kennen. Het is wel waar, dat de liefde er kan zijn, zonder dat de wellust er is. Die liefde vergaat nimmermeer, ook al ligt het vuur der liefde onder de as te smeulen. Maar de ware liefde moet zich op zijn tijd toch ook weer openbaren. Dan strekt ze zich naar het Voorwerp der liefde uit. Dan kan men buiten de gemeenschap met die dierbare hemelse Bruidegom niet meer leven. Och vriend, werd het toch maar eens meer onhoudbaar voor ons buiten die gemeenschap!

Hopende: Het blijkt uit wat de Bruidegom hier zegt, dat Hij Zelf ook in zulk een Hefde Zijn vermaak vindt, die in zulk een wellust overgaat. De Bruidegom is hier in de tekst aan het woord. Hem horen we hier zeggen:

„Hoe schoon zijt gij en hoe liefelijk zijt gij, o liefde, in wellusten." Hij ziet niet Uever, dan dat het de bruid om de gemeenschap met Hem is te doen. En wat een onbegrijpelijk wonder is, Hij vermaakt Zichzelf in zulk een liefde die in wellust overgaat. Hij Die de God van hemel en aarde is. Die het niet van node heeft om van eens mensenhand gediend te worden als iets behoevende. Hij vermaakt en verlustigt Zich in zulk een liefdesoefening met Zijn bruid. Van eeuwigheid was Hij alzo al spelende voor het Aangezicht Zijns Vaders en had Hij Zijn vermaking al met de mensenkinderen. Hij wil Zijn bruid aan Zijn hart en aan Zijn borst drukken. Zo komt de liefde bij Hem vandaan. O, als we daar weer eens iets van mogen zien, dan gevoelen we ons toch ook weer zo heengetrokken naar die Persoon. Waarlijk, Hij is alle liefde waardig! Och, dat we toch maar minder ons hart aan de zonde en aan de wereld mochten geven, opdat Hij meer het Voorwerp van onze liefde zovi mogen zijn! Verder is de liefde beter te beleven dan te bespreken. De Bruidegom Zelf kan eigenlijk tot geen andere uitroep meer komen dan: „Hoe schoon zijt gij en hoe liefelijk zijt gij, o liefde, in wellusten!" En wat zullen wij er dan van kuimen zeggen? We mochten er maar meer naar staan om m die liefde te mogen delen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen