OPENING

BEVINDING

Zaterdag 14 april, acht uur, de wekker loopt af. Vandaag is de ambtsdragersconferentie in Nijkerk en daar wil ik graag heen. Als altijd eerst het Radio 1 journaal. Staccato komt de wereld de slaapkamer binnen. Er is een nieuwe editie van het onderzoek God in Nederland. We hebben onszelf voor de gek gehouden, is de conclusie. Niks terugkeer van God en van geloof — de afval gaat gewoon door. We zitten hopeloos in de achterhoede. Ik moet opeens denken aan de cartoon van Fokke en Sukke die ik gisteravond zag. Ze zitten, gekleed als middeleeuwse monniken, met ganzenveren in de hand achter een hoge schrijftafel. ‘Die boekdrukkunst, da’s geen blijvertje’, zegt Fokke. Sukke beaamt dat: ‘Mensen willen toch altijd handgeschreven boeken blijven lezen’. Ben ik dat?

Later ga ik op weg naar Nijkerk, via de polder. Ik vind het altijd prettig om door de open ruimte te rijden. De muziek in de auto is van Jacques Brel. Geen reformatorische jongen, maar wel iemand die mij raakt. Hij zingt van zijn Marieke, maar de woorden lijken over diepere dingen te gaan: ‘Zonder liefde, warme liefde, schuurt het zand over mijn land, mijn platte land’. Liefde, warme liefde voor de mensen in dit land dat van God niet meer wil weten

- misschien is dat het enige dat nog voorkomt dat het langzaam verandert in een woestijn.

Er staan bomen langs de weg. In dubbele en drievoudige rijen, naast elkaar, ietwat hellend door de wind die hier meest uit het westen waait. Sommigen nog vrijwel kaal, de meesten in een teer groene waas, weer anderen goudkleurig. De intense zachtheid van de kleuren vult de ruimte. Maar het is nog maar midden april, en hoe moet dat straks als het nu al zo heet en zo droog is? Er staat dat zaaiing en oogst elkaar zullen blijven afwisselen, maar geldt dat ook voor dit polderland?

De ontmoetingen voor het begin van de conferentie zijn goed en we beginnen mooi op tijd. We gaan zingen, psalm 62: Mijn ziel is immers stil tot God, van Hem wacht ik een heilrijk lot. Hij immers zal mijn rotssteen wezen … En dan opeens zijn er honderd en meer mannenstemmen, ze vloeien samen tot één stroom, die opklimt, die het gebouw tot boven toe vult, die eruit breekt, die Nijkerk, de Veluwe, dit platte land, deze steeds platter wordende wereld, het heelal lijkt te vullen. Twee, drie regels lang is er alleen maar geluid om me heen. Dan ebt het weer weg. Even was ik thuis.

Zo werd met dit zingen de dag geopend door de voorzitter van het comité, br. G. van Oord. Hij las, na gebed, uit Luc. 24:36–49 en Joh. 21:15–19. Naar aanleiding hiervan, en in relatie tot het thema van de conferentie, wees hij op de opdracht aan de discipelen na Pasen, met het oog op de kracht van het evangelie van kruis en opstanding. Die boodschap moet aan de hele wereld verkondigd worden. Het gaat gepaard met de ‘diakonia’, de zichtbare tekenen van verbondenheid van gemeenteleden onderling en van de gemeente aan de wereld. In de pers komen meestal zaken voor het voetlicht waarover verdeeldheid is: een homohuwelijk, een nieuw liedboek, een nieuwe bijbelvertaling enz. Laten we ons niet al te veel door deze discussies leiden, zonder de zaken die de Heiland zo zeer op het hart lagen, op te pakken? Heeft zijn roep en de koers die Hij uitzet, wel prioriteit? Vandaar het thema van deze dag: ‘De ouderling: opziener, herder of coördinator?’, in te leiden door prof.dr. A. Baars, hoogleraar ambtelijke vakken in Apeldoorn. We hopen, aldus de voorzitter, een gezegende dag te mogen beleven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen