Henk

Voor ik het een en ander op papier ga zetten over het verlies van mijn broer, wil ik duidelijk maken dat de meeste gevoelens niet onder woorden zijn te brengen. Voor wat je werkelijk voelt en meemaakt zijn geen woorden te vinden, die de diepte van je verdriet kunnen weergeven.

De schok, de diepe wond in je leven en het verdriet zul je altijd bij je houden, je leven lang.

2 mei 2001 staat in ons geheugen gegrift, anderhalfjaar geleden, maar het lijkt gisteren, voor verdriet telt geen tijd.

Woensdagavond 2 mei werd er gebeld: twee politieagenten stonden op de stoep en vroegen of we familie zijn van Henk Baartman en of mijn ouders thuis zijn. Nou, mijn vader was voor school in Roemenië, mijn zus was net een week geleden in Driebergen gaan werken in de verzorging en mijn oudste broer was in Canada met vakantie. En mijn zus Hanneke was met haar vriend in hun flat aan het werk, want zij zouden gaan trouwen.

Mijn moederen mijn broertje waren er wel. Toen kregen we het verschrikkelijke nieuws te horen: Henk is met zijn vrachtwagen verongelukt! Hoe je je dan voelt, is niet te zeggen; het kan niet, het mag niet. Hoe kon dat gebeuren, het was zo'n goede chauffeur, maar het is waar, of je het geloven wilt of niet. De politieagenten waren erg bezorgd en ook voor hen is dit erg moeilijk om ouders op de hoogte te brengen van zoiets verschrikkelijks. Ze bleven en belden veel mensen voor ons op. Mijn vader en broer zijn natuurlijk ook gelijk gekomen en kwamen de andere dag op Schiphol aan. De eerste dagen leef je als gezin met elkaar in diep verdriet en er moest ook een aantal zaken geregeld worden. Veel vrienden en familie kwamen dagelijks en leden met ons mee. Dan komt de dag van de begrafenis, die je enerzijds in een waas doormaakt, terwijl er toch weinig dingen zijn, die je ontgaan. Je maakt heel bewust alles mee. We hadden allemaal een heel goede band met Henk. Elke vakantie was het een geregel wie er met hem mee mocht in de vrachtwagen. Dit was de zesde keer geloof ik, dat hij naar Zwitserland ging.

Verwerken is eigenlijk geen woord dat past bij dit verdriet. Verwerken doe je het, denk ik, nooit, want verdriet leeft in je mee, hoe oud je ook wordt. En een plaats geven zoals je vaak hoort zeggen, daar weet ik ook geen raad mee. Het zijn allemaal woorden die bestaan, maar eigenlijk in deze situatie niet gebruikt moeten worden. Je praat er met elkaar over, je gaat naar het graf van je broer, daar moetje eens echt over nadenken, eigenlijk kan dat niet.

Je kunt een ander, denk ik, geen raad geven, hoe je hiermee om moet gaan, ieder heeft daar toch zijn eigen weg in te vinden, elk karakter is anders, de één wil veel praten en iemand anders juist weinig of helemaal niet.

Wij praten veel met elkaar, maar soms ook niet. Je moet met je eigen gezin jezelf kunnen zijn, je niet beter voor hoeven te doen. Elkaar de ruimte geven om je gevoelens te uiten, leder had zo een speciale band met Henk. Je kon goed met hem praten en hij had veel humor. Wat ik wel wil zeggen is het volgende: als je iemand in je omgeving kent, die zoiets meemaakt, doe dan niet net of er niks is gebeurd. Ga een confrontatie aan, praat tegen die persoon. Je merkt snel genoeg of iemand er over wil praten of niet en voel je dan niet persoonlijk afgewezen. Ik heb één vriendin die er nog geregeld naar vraagt en verder durven ze het geloof ik niet meer en dat terwijl het voor jezelf nog levend is. Samen lachen is heel gemakkelijk, maar samen huilen blijkt heel moeilijk te zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen