DE VIETNAMESE KWESTIE I

Als er één volk op de wereld is dat de bittere vruchtgevolgen van de zonden van het eerste mensenpaar heeft ondervonden, dan is het wel het volk van Vietnam. Ruim 30 jaar lang is het bezocht door de rode en vale paarden van de oorlog en de dood die, nu ze hopelijk voor lange tijd weggetrokken zijn, een volk hebben achtergelaten dat, gedompeld in diepe rouw over vele omgekomen betrekkingen, zijn weg moet zoeken in een zwaar geschonden land. Er is geen land dat zo lang in de publiciteit heeft gestaan en dat zoveel malen de emoties hoog heeft doen oplaaien dan dit gebied in Zuidoost-Azië.

De één zag in de laatste fase van deze strijd een niets ontziend Amerika, dat om zijn machtswellust te kunnen botvieren, met bruut geweld het kleine, dappere Noord-Vietnam trachtte te verpletteren. Bij de ander oogstten de Verenigde Staten juist grote bewondering, daar dit land zulke grote offers wilde brengen om Zuid-Vietnam te beschermen tegen de ijzeren greep van het communistisch monster. In dit artikel willen we trachten deze ingewikkelde Vietnamese kwestie op een objectieve wijze te benaderen.

Vietnam maakt zich los van Frankrijk.

Nadat Vietnam ongeveer tweeduizend jaar lang door China beïnvloed geweest was, namen de Fransen het omstreeks 1870 in bezit. Zij wisten er zich tot in de Tweede Wereldoorlog onbedreigd te handhaven, hoewel er in de dertiger jaren van de twintigste eeuw een communistische, anti-koloniale beweging ontstond, die op bekwame wijze geleid werd door Ho Tsji Minh. Deze verzette zich met Zijn Vietminh, een mengeling van communisten en nationalisten, tegen de Japanners, die van 1942 tot 1945 geheel Oost-Azië beheersten. Ho Tsji Minh streefde naar een onafhankelijk Vietnam, dat dan ook na de Japanse capitulatie op 2 december 1945 onder zijn leiding werd uitgeroepen.

Aanvankelijk leek het er op of de Fransen na d.e wereldoorlog met Ho Tsji Minh tot een overeenstemming zouden komen en dat Vietnam een zelfstandig land zou worden, met Laos en Cambodje in een unie met het vroegere moederland verbonden. De onderhandelingen mislukten echter en toen de Franse regering troepen naar Vietnam zond bond Ho Tsji Minh een' heroïeke guerrilla-oorlog tegen hen aan, waarbij hij vanaf 1949 krachtige steun kreeg van communistisch China. Juist door deze steun kreeg de Vietminh een steeds sterker communistisch karakter en werd het nationalistisch element steeds meer op de achtergrond gedrongen. Het na de wereldoorlog verzwakte Frankrijk, dat bovendien door een reeks machteloze regeringen geleid

werd, kon deze strijd niet volhouden. Hoewel de Fransen op beperkte wijze door de Amerikanen gesteund werden, moesten ze zich na de capitulatie van hun laatste bolwerk Dien Bien Phoe in 1954 bij de nederlaag neerleggen.

Hierop werd een' internationale vredesconferentie in Genève gehouden, waar in de nacht van 20 op 21 juli de akkoorden werden ondertekend waarin de toekomst van de Indochinese staten werd geregeld: Laos en Cambodja zouden twee onafhankelijke koninkrijken worden, terwijl Vietnam tijdelijk zou worden verdeeld in een communistisch geregeerd Noord-en een niet-communistisch Zuid-Vietnam. In juli 1956 zouden er in geheel Vietnam onder toezicht van een internationale commissie algemene verkiezingen worden gehouden. Nadrukkelijk werd er echter als voorwaarde voor de verkiezingen aan toegevoegd dat eerst het herstel van de vrede voldoende voortgang moest hebben gemaakt en voldaan moest zijn aan alle noodzakelijke eisen voor een vrije uiting van de nationale wil. De Verenigde Staten ondertekenden het verdrag niet, daar zij weigerden hun handtekening te plaatsen onder een document dat ook door communistisch China was ondertekend; de regering beloofde echter, dat zij de tenuitvoerlegging van de akkoorden niet zou dwarsbomen. Ook weigerde de regering van Zuid-Vietnam de akkoorden te tekenen, daar ze geheel buiten haar om tot stand waren gekomen.

De Verenigde Staten gaan Zuid-Vietnam steunen.

In de jaren na de Conferentie van Genève werden de Verenigde Staten steeds nauwer bij Vietnam betrokken. De regering van Zuid-Vietnam, geleid door de sterke man Ngo Dinh Diem, voelde zich al spoedig bedreigd door rondtrekkende groepen nationalisten' en communisten, die onder leiding stonden van Ho Tsji Minh, de president van Noord-Vietnam. Zij kregen de naam Vietcong, d.w.z. Vietnamese communisten; de officiële naam van deze beweging, die langzaam maar zeker een permanente guerrillastrijd ging voeren, om langs deze weg de eenheid van noord en zuid tot stand te brengen, was Nationaal Bevrijdingsfront. Hoewel het communistisch element er het sterkst in vertegenwoordigd was, werden allen die zich verzetten tegen de gehate egoïstische familiedictatuur van president Diem, met de scheldnaam Vietcong betiteld. In de jaren 1954 - '55 vluchtten ook honderdduizenden Noord-Vietnamezen, vooral rooms-katholieken, naar Zuid-Vietnam daar Ho tsji Minh er met ijzeren vuist het communistisch systeem invoerde. Het verzet tegen zijn landbouwhervormingen werd er gesmoord in het bloed van ruim 450.000 slachtoffers. Het is dan ook geen wonder dat met name de Verenigde Staten vreesden, dat het zich steeds uitbreidende wereldcommunisme, dat sinds de Tweede Wereldoorlog zulke grote triomfen had gevierd in Europa en Azië, zich thans ook meester zou maken van de hoeksteen in Zuidoost-Azië. In die tijd, enkele jaren na de dood van Stalin en de titanenstrijd in Korea was het communisme nog een monolithisch wereldblok, daar de breuk tussen Rusland en China zich nog niet voltrokken had, waardoor het des te meer een bedreiging betekende voor de vrije wereld.

President Eisenhower besloot daarom president Diem te steunen met 1.000 militaire adviseurs. Door de politieke ontwikkelingen in Zuid-Vietnam achtten Washington en Saigon de hierboven beschreven voorwaarden voor de verkiezingen van 1956 niet aanwezig; deze voorgeschreven verkiezingen zijn dan ook nimmer gehouden', waardoor de communisten zich thans nog diep gegriefd voelen.

We willen hier duidelijk stellen dat cle Amerikanen zich uitsluitend in de strijd om Zuid-Vietnam gemengd hebben, om daar een doorbraak van het communisme te voorkomen. Geografisch beschouwd heeft Indo-China een grote strategische waarde: het beheerst de toegangsweg tussen de Grote Oceaan en de Stille Oceaan en het flankeert enerzijds Australië en Nieuw-Zeeland en anderzijds India. Het verlies van Zuid-Vietnam zou de verdediging van de rest van Zuidoost-Azië veel kostbaarder en moeilijker maken. Het neerslaan van de agressie tegen Zuid-Vietnam is van wezenlijke betekenis voor de veiligheid van Zuidoost-Azië. De Amerikanen hebben in Vietnam nooit hun eigen belangen gezocht. Het was geen strijd om uitbreiding van grondgebied, om een vlootbasis of een bevoorrechte positie. Zij eisten voor de bevolking van Zuid-Vietnam het recht op om in vrije verkiezingen zijn eigen politiek lot te bepalen; ze wilden voorkomen' dat het een regering opgedrongen kreeg door geweld en terreur. Voor dit schone doel hebben cle Verenigde Staten een zware tol moeten betalen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen