Een honderd-jarige.

De Amerikanen houden van herinneringsdagen.

Men moet zoo'n nationale feestviering hebben bijgewoond om er zich eenigszins een voorstelling van te kunnen maken wat het is, dat zoo'n geheele natie van zoo wat 90 millioen zielen, door' gansch de geweldige uitgestrektheid van haar gebied zich b.v. aan de herdenking van „The Declaration of Independence" de verklaring der onafhankelijkheid op 4 Juli 1776, wijdt, telken jare op dien datum.

Onafhankelijk te zijn dat is de grootste verlustiging van ieder burger der Vereenigde Staten.

Een spreker op den 3en jaarlijkschen Zendingsdag van de Hervormde Kerken in Westelijk Michigan, sprak het echter, in Aug. jl., onverholen uit: De meesten streven niet naar staatkundig en godsdienstig vrij zijn, maar staan naar eene losbandigheid en om bevrijd te zijn van allen godsdienst.

Maar dit tot hiertoe.

In dat land van vrijheid, dat zijn volksbestaan te danken heeft aan de) Independenten, uit de oude wereld overgekomen, voor nu bijna 300 jaren, neemt natuurlijk schier ieder deel aan eene feestviering als van „The American Board of Commissioners for Foreign Missions", dat is het beheervoerend lichaam der gelastigden voor de buitenlandsche Zending van de Independenten, hetwelk in October jl. te Boston zijn honderd-jarig bestaan herdacht.

Ze mogen nu niet meer zoo puriteinsch zijn, zoo streng in leer en leven als die voorvaderen. de Independenten, die in Engeland het „Independentisme", dat is de vrijheid om buiten inmenging van den Staat zijn godsdienst te houden, hadden leeren voorstaan onder geweldige vervolgingen, maar toch altijd spreekt het nog tot hun hart, wanneer de nakomelingen dier helden toonen levenskracht te bezitten op ongemeene manier.

De Independenten worden in Amerika Congregationalisten genoemd, dat zijn medeleden van godsdienstige Vereenigingen of Kerken, die zich door vrije overeenstemming en verdrag tot een gemeenschappelijk godsdienstig leven hebben verbonden.

Hun Zendingsgenootschap, boven reeds genoemd, werd in 1810 gesticht.

Merkwaardig is dat de Independenten ook den voornaamsten stoot hebben gegeven tot de oprichting van het groote (van zoo wat gelijke kracht als het Bostonsche der Congregationalisten) Londensche Zendingsgenootschap in 1795, van hetwelk nog wordt getuigd, dat ofschoon het tot geen afzonderlijke Kerk, volgens zijn grondstelling, zich bepaalt, toch nog altijd den krachtigsten steun vindt bij de Congregationalisten.

Maar nu, daar in Amerika hebben die Congregationalisten een Zendingsgenootschap, dat er naast andere van de Presbyterianen, Methodisten, Baptisten enz., van ongeveer dezelfde grootheid, ook wezen mag.

Stel u maar eens voor, dat inde 100jaren van zijn bestaan verre over de 100 millioen gulden aan giften is ingekomen, niet bijgerekend nog de 10 millioen gulden, ingekomen uit de Heidenlanden zelve, en de vele millioenen aan geld, buiten het Bestuur om, naar de zendelingen gezonden alsmede de vele millioenen Dollar tot leniging verstrekt bij rampen van hongersnood enz.

Het tis dan ook nog al iets„dat er noodig is voor zulk eefi, uitgebreiden werkkring in Japan, China, de Filippijnsche eilanden, Engelsch-Indië, Palestina, West-Afrika (Siërra Leone, ) Zuid-West-Afrika (Belgisch Congo gebied), Zuid-Amerika (Venezuela, Argentijnsche Republiek, Chili, Ecuador), de West Indiën, Spanje, Portugal, Turkije, Klein-Azië enz.

De bezittingen van 't Genootschap in Amerika en de Heidenlanden bedragen meer dan een 127, millioen gulden.

De offervaardigheid blijft groot: er kwam b.v. alleen voor de stichting van scholen in de Heidenlanden, bij het honderd-jarig gedenkfeest een vijf millioen gulden in.

Het getal zendelingen van deze ijverige

vrienden der bekendmaking van het Woord Gods over de gansche aarde, bedraagt thans 593, met 4.718 Inlandsche helpers, op 102 Zendingstations met 568 kerkgebouwen ; dan nog de hospitalen. Zij wonnen zoodanig veld, dat er 73.084 kerkleden van hunne gemeenten onder de Heidenen worden geteld, en op hunne scholen onder de volken 70.451 leerlingen.

Nu zijn hier nog maar enkele getalen genoemd, maar op hun feest, de Amerikanen houden er van, was het om te duizelen. Hoe eenstemmig schaarden ze zich met hunne geloofsgenooten uit alle deelen van hun Zendingsgebied onder hunne banier, of wijd uitgestrekt doek in hun vergaderingslokaal, waarop met kapitale letters geschreven stond: „Een is onze Vader, wij allen zijn broeders".

Hoe blij gedachten ze er aan, dat hun allereerste samenkomst voor 't zendingsdoel, een honderd jaar geleden, plaats greep, toen ze door een storm in een hooischelf werden gedreven, met een dar eerste giften van twee weduwen: een 1 '/< . Dollar, waarop aldra een legaat kwam ook van eene vrouw ten bedrage van 30.000 Dollar.

Natuurlijk werden er bij gelegenheid van het honderd-jarig feest bronzen gedachtenisplaten aangebracht. Wij weten, hoe deAmerikaansche Congregationalisten ze in ons land ook overal gaarne plaatsen ter gedachtenis van het vriendelijk herbergen hier der Pelgrimvaders, hun voorloopers in het begin der 17e eeuw.

Hoor hoe zij hunne gedachten uitspraken:

„Wij zullen door alle eeuwen blijven arbeiden Van vermoeienis zullen we nooit weten. Alleen onzes Meester's lof begeeren wij. Alleen onzes Meester's blaam vreezen wij. Niemand onzer werkt voor geld.

Honger behoeft niemand bij ons te lijden. Wij arbeiden alleen uit lust tot het werk. leder op zijn bijzondere manier.

Naar zijn beste weten naar zijn heiligst [bedoelen.

Voor God, voor Wien alles naakt en ge-— [opend is."

Gezwollen stijl mag veel van dit alles genoemd worden, te begrijpen is het wel, dat de Congregationalisten opgetogen waren.

Zij weten wel luister hun feestviering bij te zetten.

Het onthullen der gedenkplaten met treffende opschriften vermeldende de groote daden Gods; het als in bedevaart optrekken naar de historische plekken, waar hunne stichtingen ontstonden, of waar, als op Plymouth in Massachusetts de voorvaderen de Pelgrims uit Nederland, na langdurige zware reis het eerst voet aan wal zetten in de Nieuwe Wereld, waar ze zoo verlangend naar uitzagen; het samenkomen van zoo duizenden van heinde en verre onder de prediking van de Getuigenissen des Woords, waarbij weer 6 nieuwe jonge zendelingen werden geordend en hun plechtig het: Gaat ook gij uit! werd toegeroepen, dit alles greep hen aan met groote geestdrift.

Kwamen daar verhalen bij'van zendelingen in de samenkomsten der Vrouwen-vereenigingen, terwijl dc mannen onderwijl hunne zakelijke besprekingen hielden/ omtrent „de handelingen des leeftochts", welke zendelingen daar mededeelingen deden omtrent hetgeen ze met hun oogen gezien hadden, dat de levende Christus nog duivelen uitwierp, kranken genas, de zonden vergaf als te voren, terwijl geheele vlekken of dorpen zich verblijdden in Zijn Naam, dan kan men zich begrijpen, dat deze vrouwen door hunne zusters, die de zendelingen bijstonden in hun moeilijk werk de hitte des daags mede verdragende en hen aanvurende, krachtig in 't geloof versterkt werden, als zij hoorden van haar opoffering spreken door in den!Zendingsarbeid in Japan, China, lndië, Turkije, ja waar niet al, vergrijsde getuigen.

Zij hadden daar wel gaarne tabernakelen willen bouwen, doch zij gingen al was het aanvankelijk met loome schreden uiteen, weer elk tot zijn arbeid, om dezen ieder op zijne wijze, voort te zetten, met nieuwen moed bezield.

R.

D.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen