DE KERKELIJKE VERMANING OF DE STILLE CENSUUR (a)

, , Zo wie hardnekkig de vermaning van de kerkeraad verwerpt, idem, die een openbare of anderszins een grove zonde gedaan heeft, zal van het Avondmaal des Heeren afgehouden worden. En indien hij, afgehouden zijnde, na verscheidene vermaningen geen teken der boetvaardigheid bewijst, zo zal men ten laatste tot de uiterste remedie, namelijk de afsnijding, komen, volgende de forme naar den Woorde. Gods daartoe gesteld. Doch zal niemand afgesneden worden, dan met voortgaand advies der classe."

Van de broederlijke vermaningen, . volgens de regels van Matth. 18, zijn wel te onderscheiden de kerkelijke vermaningen. Deze dragen ook wel de naam van de stille censuur of ook wel die van de kleine ban. Deze kerkelijke vermaningen gaan vooraf voordat de afsnijding met de ban (de grote ban) aanvangt, die dan in 3 trappen wordt toegepast. Hierover in de volgende artikelen meer. Het verschil tussen de kerkelijke vermaningen (stille censuur of kleine ban) en de kerkelijke afsnijding of de grote ban is onder anderen dit dat de kerkelijke vermaningen voor onbepaalde tijd kunnen doorgaan, dat er geen bepaalde termijn te noemen is, er kan soms een zeer lange periode mee gemoeid zijn, zelfs is het niet uitgesloten dat deze door kan gaan tot aan het einde van iemands leven. Bij de afsnijding of de grote ban is dit niet mogelijk, wel kan deze een bepaalde tijd duren voordat de laatste en de derde trap zal plaatsvinden, maar tenslotte zal toch deze een keer plaats oeten vinden.

Een ander verschil tussen de kerkelijke vermaningen (de stille censuur of de kleine ban) met de afsnijding of de grote ban is dus dat de kerkelijke vermaningen niet het bezit van lidmaatschap van de kerk ontneemt, maar slechts tijdelijk ontneemt het gebruik van de rechten van het lidmaatschap. Een lid die gecensureerd is omdat hij door de kerkeraad onder de kerkelijke vermaning is gesteld, wordt het gebruik en de uitoefening van de voornaamste rechten van zijn lidmaatschap ontnomen. Hij blijft wel lid van de kerk maar mag niet meer deelnemen aan de sacramenten, hij heeft ook geen passief en aktief kerkelijk stemrecht meer, dit wil zeggen hij kan niet meer gekozen worden tot.ouderling of diaken en hij mag ook aan de stemming daarvan niet meer deelnemen. Een derde verschilpunt tussen de kerkelijke vermaningen (stille censuur of de kleine ban) met de afsnijding (de grote ban) is dat de kerkelijke vermaningen die door de kerkeraad opgelegd worden een zaak moet blijven tussen de gecensureerde en de kerkeraadsleden. De kerkeraadsleden mogen hierover geen enkele mededeling doen naar buiten (ook niet aan hun eigen vrouwen), vandaar dat de kerkelijke vermaningen dan wel genoemd wonden de stille censuur. Doen de kerkeraadsleden dit wel dan heeft de gecensureerde terecht een reden om de kerkeraadsleden hierover te vermanen. De kerkelijke afsnijding of de grote ban begint echter direkt in het openbaar, door de mededeling van de kerkeraad van de preekstoel, waarbij dan wel bij de eerste trap de naam van de zondaar nog niet genoemd wordt, maar wel de zonde en het feit dat er een lid is die gesteld is onder de eerste trap van de kerkelijke afsnijding.

Het is goed dat alle kerkeraadsleden bovenstaande goed weten en onderscheiden. Bij de vele vragen die mij telefonisch of schriftelijk hierover gedaan worden en in de loop der jaren gedaan zijn, is mij toch wel gebleken dat in deze zaken nog wel eens verkeerd gehandeld wordt. Het is dan ook een goede zaak die ik van een kerkeraad hoorde, dat hij aan ieder nieuw kerkeraadslid mijn boekje „Toelichting op de D.K.O. in vraag en antwoord" uitreikte om ook in deze dingen wat op de hoogte te komen.

Wat bij het lezen van art. 76 opvalt is dat bovengenoemde namen van kerkelijke vermaning, stille censuur of kleine ban niet genoemd worden, maar dit wel wordt omschreven als: zal van het Avondmaal des Heeren afgehouden worden. De censurabele maatregel die genoemd wordt gaat dus niet over het bijwonen van de kerkdiensten en over het verkeren onder de prediking van het Woord. In dit opzicht gebeurt er niets bijzonders. In dit opzicht kan alles zijn gewone gang vervolgen. Het is zelfs zo, dat men van de gecensureerde verwacht dat hij getrouw de kerkdiensten blijft bijwonen en zich naarstig zet onder de prediking van het Evangelie. De kerkeraad heeft dit Md daartoe zelfs gedurig te vermanen en op te wekken indien hij of zij in deze nalatig zou zijn. Wel spreekt het aritkel van het afhouden van het Avondmaal.

De gedachte achter deze formulering is deze, dat de Geref. Vaderen het Avondmaal niet als iets bijkomstig beschouwden in de dienst des Woords. Zij zagen, en dit is geheel schrifituurlijk, de Avondmaalviering in het midden van de gemeente als één der hoogtepunten voor het ware geloof van Gods kinderen, één der grote voorrechten die Christus als de Koning aan Zijn kerk heeft gegeven. Het voorrecht en het recht dat verbonden is aan het volle lidmaatschap van de kerkelijke gemeente. Onze Geref. Vaderen noemden dan ook het openbaar belijdenis des geloofs doen in de gemeente het toegang vragen tot het Avondmaal des Heeren. Wel hebben de Geref. Vaderen er steeds opgewezen, en dit ook in de predikaties goed laten uitkomen, dat een kerkelijk recht niet genoeg is om deel te nemen aan het Avondmaal. Er is ook een goddelijk recht noodzakelijk nl. dat men een levend lidmaat, een wedergeboren kind van God moet zijn. Maar door deze benaming wilden de Geref. Vaderen doen uitkomen dat het wezen van de gemeente des Heeren is „een heilige vergadering der ware Christ-gelovigen, allen hun zaligheid verwachtende in Jezus Christus, gewassen zijnde door Zijn bloed, geheiligd en verzegeld door den Heiligen Geest". (Art. 27 N.G.B.). Dat het met niet minder kan en dat voor ieder daartoe de eis en de verplichting er ligt, gelijk niemand onbekeerd mag blijven. Dat er geen rust mag zijn voordat ieder dit persoonlijk bezit; dat het maar niet voldoende is om alleen uiterlijk lidmaat van de kerk te zijn en men dan niet onder deze eis en klem vandaan komt voordat men als een levend lidmaat ook deelneemt aan het Avondmaal des Heeren.

Wanneer nu art. 76 de kerkelijke vermaningen omschrijft als „het afhouden van het Avondmaal" dan is stilzwijgend ook alle andere uitoefening van de rechten van het lidmaatschap hierin begrepen. Door de „afhouding van het Avondmaal" wordt dan ook ontnomen de bijzondere gemeenschap die er door waar geloof met de Heere en Zijn kinderen aan de tafel des Heeren wordt beoefend, en de verbreking hiervan bevat ook alle andere rechten die aan het lidmaatschap van de kerk zijn verbonden. Dat deze Avondmaalgemeenschap nu door de kerkelijke vermaningen wordt onthouden moet als een zeer ernstige zaak gezien en beleefd worden, en juist aanzetten om de zonden te verlaten en weer tot een nieuw godzalig leven terug te keren. Dat velen de benaming in art. 76 niets doet omdat men toch geen avondmaalganger (ster) is, zegt niets van de ernst van de kerkelijke vermaning in deze, maar wel van de diep zondige sl%at van de gecensureerde zelf.

De „afhouding van het Avondmaal" is ook daarom gebruikt omdat de Geref. Vaderen het heilig houden van dit sacrament als een ernstig gebod des Heeren beschouwden, en daarin dan ook vervat het heilig houden van de gehele dienst des Heeren, met alles wat het gehele kerkelijke leven dan ook bevat en insluit.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen