„Tot Heerlijkheid bevorderd, na een lang leven waarin hij zich steeds heeft ingezet voor Kerk en maatschappij, onze lieve vader, grootvader, overgrootvader en vriend, Johannes Huybertus Duyker weduwnaar van Maria Althuis in de leeftijd van ruim 83 jaar.”

Zo luidde de mededeling die de kinderen lieten uitgaan op 1 september jl.

Br. Duyker plotseling weggenomen uit de kring van kinderen en kleinkinderen waar hij zoveel over sprak en die hem zo graag in hun huis ontvingen.

Wanneer ik, op verzoek van het Landelijk Comité ter voorbereiding van ouderlingen- en diakenenconferenties alsook namens de redactieraad van Ambtelijk Contact, enkele woorden tot zijn nagedachtenis wil schrijven, denk ik als vanzelf terug aan de vele jaren dat hij met grote trouw en toewijding zijn plaats in het comité innam. Het penningmeesterschap en ook de administratie van het blad was bij hem in goede en vertrouwde handen. Bij zijn aftreden in 1978 heeft br. Koole daaraan ruime aandacht geschonken (A.C. juni 1978).

Duyker was in dit werk een der mannen van het eerste uur. Eerst enkele jaren comitélid van de „Algemene Diaconale vergadering” en vanaf 1943 van het comité voor ouderlingen- en diakenenconferenties. Deze arbeid bezorgde hem niet alleen landelijke bekendheid maar ook landelijke waardering. Het werk was hem nooit teveel, ook niet toen met de uitgave van een eigen orgaan deze arbeid toenam. Wat was hij verheugd toen het aantal abonnees steeds toenam en er steeds meer waardering voor ons blad werd gehoord. Hij kon zich maar nooit begrijpen waarom niet veel meer broeders de conferenties bezochten en/of zich abonneerden op Ambtelijk Contact.

Met grote dankbaarheid denken zowel de leden van het comité, als van de redactieraad terug aan de samenwerking met br. Duyker. Persoonlijk mocht ik hem kennen vanaf het begin van de jaren ’40 en meer dan 30 jaar heb ik van zeer nabij gezien hoe Duyker zich gaf voor de arbeid in Gods Koninkrijk. Die arbeid was hem lief omdat hij de Koning liefhad.

Hij werkte zolang het dag was. Het moge de familie tot troost zijn dat de „bevordering” van vader en grootvader betekende ingaan in de rust waarvan we lezen in Openbaringen 14 : 13 en waarvan een dichter zong:

Daar blijft een rust, een eeuw’ge rust
voor wie in Christus’ sterven
en eens Zijn leven erven.
Hun werken volgen hen.
Ja, zegt de Geest, Ik ben hun strijd mij welbewust.
Daar blijft een rust.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen