Het zwaard van de Geest

Een groep belijdeniscatechisanten gaf mij enkele jaren geleden een Rembrandtbijbel ten geschenke, waar ik erg blij mee ben. Het is een gewone Bijbel waarin reprodukties zijn opgenomen van kunstwerken, die Rembrandt maakte over bijbelse taferelen. Heel treffend is de paneelschildering waarop wij de apostel Paulus zien, die meer dan twee jaar werd vastgehouden in de gevangenis van Caesarea. Hoe heeft Rembrandt zich de apostel voorgesteld?

Wij zien Paulus op een soort divan zitten. Naast hem liggen enkele profetische boeken, terwijl de apostel zélf bezig is één van de brieven te schrijven die wij kennen als de zendingsbrieven van Paulus. Maar ik heb nog niet alles genoemd. Vlak binnen het bereik van de apostel zien wij ook een zwaard! Zo hebben Rembrandt en ook andere kunstenaars de apostel dikwijls vóór zich gezien: Paulus met het zwaard des Geestes, hetwelk is Gods Woord!

Is dit beeld niet enigszins overtrokken? Een beetje te militant? Paulus is juist een man geweest, die ook in het Bijbelgedeelte van onze meditatie (Ef. 6 : 15) veel liever sprak van het Evangelie des vredes! Vanwaar nu het zwaard? Het zwaard, dat hij eveneens hanteerde?

Misschien vinden wij, dat het één toch niet erg klopt met het ander. Ja, dat militante is volgens ons heus niet zo erg nodig. En om dit te bewijzen halen wij er het verhaal van David en Goliath bij. Want David heeft de wapenrusting van koning Saul heel bewust ter zijde gelegd! David, die de reus tegemoet ging in de Naam van de Heere der heirscharen, de God van de slagorden van Israël die Gohath gehoond had.

Ik heb meer dan eens meegemaakt, dat mensen van de tegenwoordige vredesgroepen zich zó probeerden te beroepen op de Schriften. Maar is het waar, dat David geheel ongewapend de strijd aanging? Hij heeft inderdaad de wapenrusting van Saul geweigerd. Maar hiervoor in de plaats heeft hij zich een andere wapenrusting aangemeten. Wanneer David zo nadrukkelijk de Naam des Heeren noemt, dan mogen wij aan een geestelijke wapenrusting denken zonder welke hij niets had kunnen uitrichten! Om dan nog maar niet te spreken van de vijf gladde steentjes en de slinger, die David in zijn hand had! Het is een goede zaak als u en ik ook in onze dagen ons laten leiden door de Schriften. Maar dan komen wij er niet onderuit om naar de héle Schrift te luisteren. Dat heeft iets óntwapenends. En tegelijk iets om ons te bewapenen en ons tot een goed soldaat van Jezus Christus te maken.

Zo spreekt ook de apostel Paulus in ons Bijbelgedeelte van de noodzaak om in een goede wapenrusting gekleed te gaan. Hij heeft hierbij allereerst de gelovigen op het oog gehad, die woonden in Efeze en omgeving. Hij heeft hen goed gekend, omdat hij hier blijkens Handelingen 19 en 20 gedurende drie jaar gearbeid heeft in de dienst van het Evangelie. Volgens de overlevering moet ook Homerus, de blinde Griekse zanger, door de straten van Efeze gewandeld hebben. Mannen van naam, zoals Pythagoras en Herodotus, moeten eveneens banden gehad hebben met deze stad aan de westkust van Klein-Azië.

Toch heeft de apostel deze vermaarde stad ook op een andere manier leren kennen. Hij zal één van de zeven wereldwonderen gezien hebben: de tempel van de godin Artemis of Diana. Hij zal eveneens iets van de sfeer van de keizercultus opgemerkt hebben. Wat heeft dit heidendom te bieden? Het geeft alles, wat de mensen voor het heden leuk en gezellig vinden. Alles waar het vlees lust in heeft, alles wat het boze hart maar begeren kan.

Zo begrijpen wij, dat de apostel zijn lezers in het voorafgaande vermaand heeft om de nieuwe mens aan te doen, in ware gerechtigheid en heiligheid. Wij hebben navolgers Gods te zijn, wat ook gevolgen zal hebben voor onze levensstijl. Wordt niet dronken in wijn, maar wordt vervuld van de Geest Gods. Mannen en vrouwen, hebt elkaar lief gelijk ook Christus de gemeente liefgehad heeft. Kinderen, eert uw vader en uw moeder opdat het u wel ga en gij lang leeft op de aarde. Slaven, doe gewillig uw werk, dienende de Heere en niet de mensen.

Juist op déze punten hebben de gelovigen te Efeze allerlei aanvallen te verduren gehad. Wat zal men in Efeze gedacht hebben? Wanneer die christenen in déze dingen overstag gaan, dan zullen zij ons in de rest ook wel volgen? Ja, dit is het benauwende geweest. Zal er voldoende verweer zijn?

Nee, de apostel heeft de gelovigen in Efeze genoeg leren kennen om te weten, dat zij het in eigen kracht niet aankunnen. Want wie zit er eigenlijk achter? Dat is de duivel zélf met zijn listige omleidingen, of zoals er letterlijk staat: met zijn verleidelijke methoden! Een verweer tegen bepaalde mensen kan al moeilijk zijn. In dit geval gaat de strijd echter niet tegen vlees en bloed, maar tegen bovenmenselijke en bovenaardse machten waar het tegen opgenomen moet worden.

De apostel grijpt nu naar het beeld van een soldaat, zoals deze in die dag toegerust was tot de strijd. Hij noemt zes opvallende dingen. De gordel, het harnas, de schoenen, het schild, de helm, het zwaard. Er valt nog wel meer te noemen. Maar dit behoort in ieder geval tot een goede uitrusting!

Jezus heeft al eens gezegd dat ook de duivel over een zeer goede wapenrusting beschikt (Lukas 11 : 22). Zullen wij dan niet aandoen de wapenrusting, die Gód ons toevertrouwt om te kunnen stand houden? In die kracht kunnen wij strijden en overwinnen. Want, zo schrijft Paulus ook elders, de wapenen van onze krijg zijn niet vleselijk, maar geestelijk. En dit geldt met name het zwaard, dat wij hanteren mogen. Want dit zwaard is het zwaard des Geestes, hetwelk is Gods Woord.

Ja, u en ik mogen ons in alle ernst afvragen in welk tenue wijzelf rondlopen. Is het een eigen kleed, zoals ook die éne gast wou verschijnen aan de koninklijke maaltijd? Laten wij dit kleed toch afleggen! Doe als David, die het krijgstenue van Saul ter zijde legde. En wapen u met de Naam van God en met het Woord van God! Dat is ook in het Efeze van ónze dagen ons beste verweer!

Hebt u wel eens met een soldaat gesproken, die bezig is zijn dienstplicht te vervullen? U zult begrepen hebben hoeveel tijd en hoeveel zorg er nodig is om zijn uitrusting in goede staat te houden. Ik heb wel eens het gevoel, dat wij in de kerk heel wat minder aandacht besteden aan het onderhoud van onze wapenrusting. Zeker, wij hebben het goede Woord. Maar ervaren wij dit als een Woord, dat levend en krachtig is? Hebben wij ontzag voor dit Woord, omdat het vol is van de Geest Gods? Dit Woord, dat wil werkzaam zijn als een zwaard, dat snijdt naar twéé kanten? Want zo gaat dat. U kunt er in Hebreeën 4 van lezen. Dat zwaard van het Woord wil ook in ons eigen hart en leven de banden doorsnijden, die ons binden aan de duivel en aan de zonde. Is dit dodelijk? Ja, maar in Christus hebben wij te maken met een God, die doodt én levend maakt — een God, die ons slaat én geneest.

Dit zwaard van het Woord mag ons tóch lief zijn. Want ook de Geest komt daarin mee, die Heere is en levend maakt. En dit Woord mogen wij nu ook gebruiken naar buiten. Want het is bittere ernst. Ook onze dagen zijn boos. De strijd wordt zeer bang. Ons rest alleen het geloof. En waar ook het geloof dreigt te bezwijken, rest ons nog een beroep op het Woord. Zo kunnen wij staande blijven, zoals ook Christus de duivel overwon door in de ure der verzoeking zich te houden aan het Woord alleen.

Zo zag Rembrandt de apostel Paulus vóór zich: met het zwaard des Geestes, hetwelk is Gods Woord. Ik weet niet wat dit zwaard voor deze begaafde kunstenaar zélf te betekenen had. Daar blijven wij af. Maar een ieder van ons dient dit wél te weten, opdat wij strijden én overwinnen mogen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen