Taxichauffeur Gustav, vissend met zijn vader

Het is in Wladiwostok al dezelfde treurigheid als in de rest van het voormalige Sowjet-imperium. In de haven ligt de eens zo machtige Pacificvloot langzaam weg te roesten. Er wordt flink gesneden in het defensiebudget Duizenden werknemers van het militair-industriële complex in de havenstad zijn al op straat beland. Zij die familie hebben in het Europese deel van Rusland trekken weg. Liefst naar Moskou.
Maar de meeste inwoners van de stad willen eigenlijk helemaal niets te maken hebben met de centrale regering in de verre hoofdstad. Ze willen onafhankelijkheid, en economische aansluiting zoeken met de omringende landen -Japan en China. Alsof dat in een handomdraai te realiseren is, als je eigenlijk alleen maar een strategisch gunstige ligging te bieden hebt. Japan wil eerst de omstreden Koerilen terug voordat er van de broodnodige investeringen sprake kan zijn. Zolang moet men zich hier maar tevreden stellen met hun goedkope tweedehands auto's die met scheepsladingen tegelijk worden ingevoerd. De voertuigen lijkt op de belabberde stadswegen echter geen lang leven beschoren.
En de Chinezen vormen voorlopig meer een probleem dan een oplossing. De laatste jaren zijn er 150.000 legaal en nog eens zo'n 400.000 illegaal de grens overgekomen van de smalle landstrook die China van de Stille oceaan scheidt. Hun marktkramen met goedkope kleding beheersen het stadsbeeld tot ver in de afgelegen woonwijken. Het Chinese volkssentiment claimt oude rechten op de stad en het hele Amoer-gebied, dat de zwakke Mantsjoe-regering in 1860 aan de tsaar afstond. Hij wilde een Hongkong, zoals de Engelsen. Maar de tijden zijn inmiddels veranderd, en de rollen lijken om te draaien.

Geen provincie
„We willen niet op een morgen wakker worden en ontdekken dat we een provincie van China zijn geworden", zegt Gustav, ingenieur en taxi-chauffeur. „Alsof we al niet problemen genoeg hebben hier." Met geleend geld probeert hij zich een plaatsje te verwerven op de lokale markt voor tele-communicatie. „Er is dringend vraag naar, zeker bij bedrijven. Je weet hoe bedroevend slecht het gewone telefoonnet functioneert." Maar het valt niet mee voor ondernemende geesten als hij om nieuwe initiatieven van de grond te krijgen. „Er zijn geen wetten, geen regels die de ontwikkeling van de vrije markt ondersteunen en begeleiden. Iedereen doet maar wat, en zo gauw je onderneming na veel geploeter iets lijkt te gaan opleveren, krijg je de maffia op je nek, die je wil 'beschermen' of nog erger."
Hij heeft een gezin te onderhouden en het is een dagelijkse worsteling om de almaar aanhoudende economische crisis heelhuids door te komen. Gustav is eigenlijk elektro-technisch ingenieur, maar de meeste tijd brengt hij door in zijn oude trouwe Moskwietsj, omdat hij voorlopig als taxi-chauffeur en vrachtjesrijder nu eenmaal beter aan de kost komt in deze barre tijden.

Werkloze vissers
Zijn bejaarde, inwonende vader helpt ook een handje. ledere ochtend pakt hij zijn visserskistje en een ijsboot en gaat met de tram naar de bevroren baai van Peter de Grote. Op de kale ijsvlakte vist hij -en samen met hem een waar leger van werkloze jonge en oude mannen- de hele dag naar een schamele aanvulling van het menu. Staande op een meegebracht stuk karton en goed ingepakt tegen de kou wacht Gustavs vader geduldig bij zijn bijt. Af en toe weet hij een klein visje te verschalken. „Ze ruiken naar augurken", vertelt hij opgewekt. Hij heeft gelijk; zelfs de vis ruikt hier zuur.i< />

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen