Terug van weg geweest

Vanwege de vakantiespreiding in drie zones viel bij ons de paasvakantie twee weken na Pasen. En gelukkig had ik zelf ook een weekje vrij van het Rode Kruis, dus hup, naar Holland met het hele gezinnetje. We lieten ons lekker verwennen door mijn ouders, bezochten familie en vrienden, bezichtigden een stad of plaats die mijn man en kinders nog nooit in het echt hadden gezien. Al met al dus een weekje dat supersnel voorbij was. Nog sneller dan snel was het weer zaterdag, de dag van vertrek. Met vertrekken blijf ik een beetje moeite houden. Zelfs na elf jaar heb ik de goede formule nog niet gevonden. Vooral het gedag zeggen, het afscheid nemen blijft moeilijk, dat wil zeggen, tot de bocht om naar rechts, buiten het bereik van de zwaaiende handen. Daarna gaat het beter, word ik weer rustiger van binnen, en kijk ik eigenlijk alweer verlangend uit naar de thuiskomst, maar voor dat moment moet je eerst nog ongeveer acht uur reizen. Soms wat sneller, maar dat hangt af van de verkeersdrukte, de vrachtwagens en de spitsuren. Van Lille tot Arras en daarna Abbeville zijn de uitgestrekte landschappen nog niet zo spectaculair anders dan bij ons, wat minder "vol", dat wel. Deze keer zijn we even bij "Saint Valéry sur Somme" gestopt. Vanaf de snelweg bij Abbeville is dat maar een klein omwegje. Mijn man was vroeger wel eens in dat middeleeuwse havenstadje geweest, nu een gezellig badplaatsje aan de baai van de Somme, en wilde dat ons wel eens laten zien. Er zijn ook beroemde vogelreservaten langs de Somme. Even lekker een uurtje de auto uit, om een flinke wandeling in de wind, langs de zee te maken, vele stijlvolle villa's te ontdekken in dat sfeervolle havenstadje! Daarna keren we met rode wangen en fluitende oren weer in de auto terug. Dat breekt de monotonie van de reis een beetje, dan voel je je weer een beetje frisser en kun je er weer een paar uur tegen. Van Abbeville tot aan Rouen zijn het tegenwoordig allemaal vierbaanswegen, en begint het al groener, mooier en glooiender te worden. Daarna volgt het favoriete gedeelte voor mij: de snelweg tussen Rouen en Caen, waar je wel tol moet betalen, maar wat de moeite en eigenlijk vooral het gemak wel waard is (23 + 15 = .38 francs, ongeveer 13 gulden). In Frankrijk betaalt men geen wegenbelasting, maar zijn er tolwegen (autoroutes a péage). Op die wegen moet je dus een bepaald bedrag betalen, dat gebruikt wordt voor het onderhoud en/of de aanleg van het wegennet. De tol kan soms hoog oplopen. Als men bij voorbeeld via de snelwegen naar het zuiden van Frankrijk gaat, moet men daar echt rekening mee houden en het reisbudget verdubbelen. Mijn snelweg, die van Rouen tot Caen, loopt vaak prachtig tussen de bossen door, aan beide kanten omringd door sterk glooiende landschappen. Vooral in de herfst is het één grote kleurenpracht, afgewisseld met kleine en zelfs grote kastelen die op de heuvels gebouwd zijn, evenals de typisch Normandische huizen, waarvan de gevels houten balken hebben, met daartussen de geelachtige "torchis" (pleisterkalk van leem en stro gemaakt). Ik kijk altijd genietend rond op dat stukje weg. Na Caen "heuvelt" het landschap nog steeds door, omgeven door frisgroene paturages (weilanden). Steeds blijft het een aangename verrassing om na een nieuwe heuveltop het volgende landschap weer te ontdekken. En met verlangen kijken wij alle vier uit naar de voorlaatste heuveltop: want daarvandaan zien we uiteindelijk aan de linkerkant onze eigen heuvel, Avranches, met zijn drie verschillende kerktorens, en vóór ons in een grijs schitterende achtergrond onze Mont Saint Michel. Pas dan zijn we weer thuis, echt thuis.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen