Langs de lijn staan of meebidden?

Langs deze weg wil ik alle lezers van Terdege van harte Gods zegen wensen voor het jaar onzes Heeren 1993. Ik zal niet opsommen in welk opzicht dit jaar voor ieder persoonlijk een belangrijk jaar kan zijn. Ik val direct maar met de deur in huis. Voor de Nederlandse Hervormde Kerk wordt het een belangrijk jaar en zo ook voor alle andere kerken. Let wel: ik heb niet de gedachte, dat de andere reformatorische kerken direct bij het Samen-opWegproces betrokken zijn, maar wel dat het ook hen raakt. Daarover straks meer. De hervormde synode komt vrijdag 22 januari a.s. in een extra vergadering bijeen. Voor de avondvergadering is het hoofdbestuur van de Gereformeerde Bond uitgenodigd. Dat is in de kerkelijke geschiedenis bijna een unicum: een vereniging uitgenodigd als officiële gesprekspartner van en voor de synode. Waarom? Omdat 20 november 1992 ruim vijftienhonderd hervormd-gereformeerde ambtsdragers in Putten in vergadering bijeen een krachtig nee hebben laten horen tegen SoW: wij kunnen niet mee naar de in het ontwerp van de nieuwe kerkorde getekende kerk.

Wonder
Ik heb dat persoonlijk als een heel groot wonder ervaren. Hervormden zijn voor mensen uit de afgescheiden kerken vaak moeilijk te volgen. Ze lijken wel van elastiek. Af en toe blijkt door een krachtige uitspraak, dat de rek er nog niet uit is, maar meestal schijnen zij alles te nemen, zolang zij in hun plaatselijke gemeente maar vrij kunnen zijn om te leven naar Gods Woord. Het is dan ook niet vreemd, dat velen dachten en nu nog denken: "Ook bij SoW zullen zij zich op den duur wel neerleggen. De honden blaffen, maar de karavaan trekt toch verder. Je ziet de honden even grommend achterblijven om dan traag en allengskens op een draf zich weer bij de achterhoede aan te sluiten." Zelf heb ik inderdaad in grote spanning geleefd en wel tussen twee polen. Enerzijds was ik bang om te vroeg uitspraken te doen als: "Wij gaan niet mee, wij scheiden ons af'. Anderzijds vreesde ik, dat de SoW-trein een wissel zou passeren, waarbij wij ongemerkt overgingen naar een nieuwe kerk. Aan de ene kant dus bang voor menselijke actie, aan de andere kant bang voor menselijke traagheid. En het laatste was bepaald niet denkbeeldig. Het SoW-proces had namelijk een heel gevaarlijk karakter. In de kerk leefde de indruk, dat het proces als zodanig werd overgelaten aan de plaatselijke gemeenten. Van een gefuseerde nieuwe kerk zou pas sprake zijn als de meerderheid van plaatselijke gemeenten één geworden zou zijn. En bij dit proces zou geen enkele gemeente gedwongen worden. Waar moest je dan néé tegen zeggen? Je kon nog steeds gewoon hervormd blijven. Bovendien verliep het proces plaatselijk niet succesvol.

Kentering
Er kwam echter een duidelijke kentering in deze uitgestippelde lijn.
Men besloot van bovenaf het proces te gaan beïnvloeden en daar het voortouw te nemen. In stilte werkte een commissie aan een nieuwe kerkorde die door elk van de deelnemende kerken afzonderlijk aangenomen zou moeten worden, om dan vervolgens op formele wijze de geheel identiek georganiseerde kerken in elkaar te schuiven. Deze procesmatige verandering heb ik als een gave van Boven ervaren. Er komt nu een duidelijk punt waarop ja of nee gezegd moet worden. Onder leiding van de Gereformeerde Bond heeft dat nee krachtig geklonken in Putten. De synode heeft het hoofdbestuur uitgenodigd om in gesprek te gaan. Waarom? Om te peilen hoe hard dat néé is. Hoeveel water is er bij de SoW-wijn nodig om de bonders toch weer op de rit te krijgen? Ir. J. van der Graaf heeft zich echter tot geen enkele uitspraak laten verleiden. En denk er om, dat hij zwaar onder vuur is genomen, niet alleen in de pers maar ook in allerlei commissies. Hij blijft met het hoofdbestuur volhouden, dat het woord aan de synode is. Wil de synode koste wat kost toch overgaan naar een nieuwe kerk? Het op tafel liggende ontwerp is immers niet meer de oude hervormde kerkorde met enkele aanpassingen om aansluiting van andere kerken mogelijk te maken. Er spreekt een geheel nieuwe geest. Het is een constructie om de moderne mens het mogelijk te maken om op moderne wijze kerk te zijn. Een nieuwe kerk.

Reformatie
Als wij meegaan dan gaan wij nu doen, wat wij nooit hebben kunnen doen: ons afscheiden van de kerk die God geplant heeft in onze lage landen. En juist in deze zin is dit jaar van betekenis voor de andere reformatorische kerken. De acte van afscheiding was immers tegelijk een acte van wederkeer? De Gereformeerden willen van die wederkeer niet weten. Maar hoe zit het met de andere kerken? Als SoW doorgaat en zo de oude vaderlandse kerk verdwijnt, dan is er voor de andere kerken geen wederkeer mogelijk. Dan blijft alleen de lijn van afscheiding bestaan. En is op die lijn niet breuk op breuk te zien? Binnen verband, buiten verband, zonder verband... Liep de kerkgeschiedenis niet steeds verder weg van het gebed van Christus? Of gaat het ons niet aan: "Opdat zij allen één zijn, gelijkerwijs Gij, Vader, in Mij, en Ik in U, dat ook zij in Ons één zijn; opdat de wereld gelove, dat Gij Mij gezonden hebt?" Zo gaat dit gebeuren ons allen aan. En daarom bid ik allen die de verschijning van Christus hebben Hefgekregen om niet langs de lijn de ontwikkelingen waar te nemen, maar om mee te bidden voor hen die voor belangrijke beslissingen staan. Te bidden om wijsheid, om trouw, om geloof om volharding, om verootmoediging, om hereniging. Te bidden zoals op de gezelschappen nog gebeden werd voor het gruis van Sion. Alle Sionieten hebben daar direct belang bij. Wat zou het groot zijn als de HEERE in de verlegenheid waarin alle kerken verkeren de gelegenheid zou willen schenken tot een waarachtige reformatie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen