Bergen

Geliefde lezer,
Wat is het een majestueus gezicht wanneer we al rijdend door het landschap van Britisch Columbia de ene hoge berg na de andere zien oprijzen. De toppen zijn veelal bedekt met sneeuw. Stuk voor stuk zijn het allemaal grote en onbegrijpelijke wonderen van Gods schepping. In verwondering behoren we dan ook uit te roepen: De hemelen vertellen Gods eer, en het uitspansel verkondigt Zijner handen werk (Ps. 19:2).
Echter wanneer we letten op onze tekstwoorden dan is het mogelijk dat zelfs bergen kunnen wijken en heuvelen kunnen wankelen. Dat is ook in het verleden wel eens gebeurd. Niet zo ver van de plaats waar we nu wonen is in 1965 een gedeelte van een berg door een aardbeving losgeraakt en in een dal gestort. Men denkt dat door dit ontzaglijke natuurverschijnsel 4 mensen zijn omgekomen. Bergen kunnen dus wijken en heuvelen wankelen. De tekst wijst ook op die ontzaglijke mogelijkheid. Christus Zelf sprak in Zijn omwandeling op aarde tot Zijn discipelen: Voorwaar zeg Ik u: Indien gij geloof hadt en niet twijfeldet, gij zoudt niet alleenlijk doen hetgeen den vijgenboom is geschied, maar indien gij ook tot dezen berg zeidet: Word opgeheven en in de zee geworpen, het zou geschieden (Matth. 21:21). Toch staan deze enorme massa’s steen zeer vast en onbeweeglijk.
In het verband van onze tekst wordt Jesaja deze uitdrukking door de Heilige Geest ingegeven, om de eeuwige verbondstrouw van de Heere tot Zijn volk uit te drukken. Hij mag hier wijzen op het onveranderlijke welbehagen Gods; de vrije en soevereine verkiezende liefde des Vaders. Wat zal Jesaja deze woorden met blijdschap hebben opgetekend. Daar is de vastheid van een berg niet mee te vergelijken.
We mogen de tekst ook zo lezen: zelfs al zouden nu al de bergen wijken en al de heuvelen wankelen, dan nóg zijn de eeuwige goedertierenheden en barmhartigheden Gods over Zijn Kerk van eeuwigheid tot eeuwigheid onwankelbaar. In Psalm 89:1 zingt de Kerk daarvan: “’k Zal eeuwig zingen van Gods goedertierenheên. Uw waarheid t’ allen tijd vermelden door mijn reên; Ik weet, hoe ’t vast gebouw van Uwe gunstbewijzen, Naar Uw gemaakt bestek, in eeuwigheid zal rijzen; Zo min de hemel ooit uit zijnen stand zal wijken, Zo min zal Uwe trouw ooit wank’len of bezwijken.”
Wanneer de Kerk dat met mond en hart mag zingen heeft ze het geloof in beoefening.
Geliefde lezer, kent u iets van zo’n geloofsoefening? In de verzen voorafgaande aan deze dierbare belofte gaat de Heere dat volk aan wie de belofte verzegeld is aanspreken. Leg uzelf er nu eens naast of dat op u van toepassing is. Dat volk leeft hier op aarde in grote diepten. Door de levendmakende werking van Gods Geest worden ze daaruit opgetrokken. Dat gaat gepaard met een gedurige smart over de oorzaak van hun diepten. In ware droefheid over de zonde roepen ze uit: Tegen U, U alleen, heb ik gezondigd, en gedaan wat kwaad is in Uw ogen; opdat Gij rechtvaardig zijt in Uw spreken en rein zijt in Uw richten (Ps. 51:6).
De Heere kent de indroevige toestand van Zijn Kerk. Wat daalt de Heere dan diep af tot Zijn volk. Hij weet dat ze zichzelf kennen als een onvruchtbare en dorre boom. Ze leven in dat uit hen geen goede vrucht meer kan komen die de eeuwigheid kan doorstaan. Ook is er een gedurige vreze zich te bedriegen voor de eeuwigheid. Vanwege de inleving van hun bedorven bestaan gaan ze vaak zwijgend over de aarde. Toch spreekt de Heere ze hier zo liefderijk aan: Vrees niet, want gij zult niet beschaamd worden, en word niet schaamrood, want gij zult niet te schande worden (Jes. 54:4b). Duizend zorgen en duizend doden kwellen vaak hun angstvallig hart. Wat zijn er dan veel hoge bergen waar ze niet overheen kunnen zien. De persoonlijke toezegging van de hemel wordt dan zo noodzakelijk. Wat nemen ze zichzelf waar als een verlatene en als een eenzame mus op het dak. De klacht wordt dan gehoord: Wend U tot mij en zijt mij genadig, want ik ben eenzaam en ellendig (Ps. 25:16). Maar hoor nu toch eens hoe de Heere zulke eenzamen en verlatenen aanspreekt: Voor een klein ogenblik heb Ik u verlaten, maar met grote ontfermingen zal Ik u vergaderen. In een kleinen toorn heb Ik Mijn aangezicht van u een ogenblik verborgen, maar met eeuwige goedertierenheid zal Ik Mij uwer ontfermen, zegt de HEERE, uw Verlosser
(Jes. 54:7-8).
Als dit persoonlijk in de ziel mag afdalen, wijken alle bergen van onmogelijkheid en wordt de Rotssteen Wiens werk volkomen is zo gepast en dierbaar. Men mag over alles heenzien en uitroepen: Hij is mijn Rotssteen, en in Hem is geen onrecht (Ps. 92:16b). Men mag dan soms ook nader onderwijs ontvangen dat dit nu alles voortvloeit uit het verbond des vredes van eeuwigheid. Het wordt dan waar in het leven:
’t Heilgeheim wordt aan Zijn vrinden,
Naar Zijn vreeverbond, getoond. (Ps. 25:7)
Geliefde lezer, we reizen met grote snelheid naar de eeuwigheid. Lees nu onze tekstwoorden nog eens na. Mag u dat onwankelbare verbond des vredes kennen door genade? Vergeet niet dat het duurverworven genade is, op grond van recht. We zullen dan ook kennis hebben gemaakt met de ontzaglijke en hoge berg van onze misdaden en zonden. Wij moeten ons recht verliezen en zondaar voor God worden. In vers 8 spreekt de Heere zulke ware bedroefden van geest aan, en zegt dat Hij Zich hunner met eeuwige goedertierenheid zal ontfermen.
Daarom, verdrukte en door onweder voortgedreven zielen, de Heere zal nooit laten varen wat Zijn hand begon. Hij acht het in Zijn ondoorgrondelijke wijsheid nodig om Zich verborgen te houden voor de ziel. Hij schenke uit louter genade de vervulling van de belofte: Want bergen zullen wijken en heuvelen wankelen, maar Mijn goedertierenheid zal van u niet wijken, en het verbond Mijns vredes zal niet wankelen, zegt de HEERE, uw Ontfermer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen