Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

PRINSES VAN ORANJE-NASSAU...

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

PRINSES VAN ORANJE-NASSAU...

7 minuten leestijd Arcering uitzetten

„Wij, Beatrix, bij de gratie Gods, Koningin der Nederlanden, Prinses van Oranje-Nassau, enz., enz "

Met deze woorden begint elke wet die in het Koninkrijk der Nederlanden, van kracht wordt na ondertekening door het nieuwe staatshoofd. De Koningin der Nederlanden is dus prinses van Oranje-Nassau en draagt daarnaast nog een aantal andere titels.

De titel prinses van Oranje-Nassau herinnert aan het stamland van de Oranjes: het graafschap Nassau in Duitsland en aan het prinsdom O-range in Frankrijk.

Beatrix van Nassau

Onze nieuwe Koningin draagt dezelfde naam als de stammoeder van de graven van Nassau: Beatrix, hertogin van Limburg. Beatrix van Limburg nam — nadat ze weduwe werd van Rupert, graaf van Laurenberg — het belangrijke besluit de naam „graven van Laurenberg" te wijzigen in „graven van Nassau". Kaar zoons droegen als eersten deze titel.

Uit nevenstaande stamboom van het huis van Oranje-Nassau wordt duidelijk dat haar kleinzoon Hendrik de Rijke stamvader is van het geslacht van Nassau. Van zijn opvolgers is vooral van belang Engel bert van Nassau, vanwege zijn huwelijk met Joihanna van Polanen, die rijke bezittingen had in de Nederlanden. Door dit huwelijk van Engelbert van Nassau met. Johanna van Polanen zijn deze bezittingen in handen gekomen van het geslacht der Nassau's. De achterkleinzoon van Engelbert van Nassau, Hendrik III van Nassau was omstreeks 1520 stadhouder van Vlaanderen, Holland en Zeeland. Hij was de eerste vorst uit het huis van Nassau die de reformatie gunstig gezind was. Hij trouwde met Claudia van Chalons-Orange, waardoor het prinsdom Orange aan de bezittingen van de Nassau's toegevoegd werd. Een broer van deze Hendrik van Nassau is Willem .de Rijke, de vader van Willem van Oranje.

Willem van Oranje, „vader des vaderlands"

Hoe werd Prins Willem, onze „vader des vaderlands", nu Prins van Oranje? Prins Willem werd op 25 april 1533 te Dillenburg geboren als zoon van Willem de Rijke en Juliana van Stolberg.

Tot zijn elfde jaar werd Willem opgevoed door zijn godvrezende moeder Juliana van Stolberg, die met haar man de zij-de van de reformatie had gekozen. Deze Dillenburgse jaren zijn voor de jonge Willem van grote betekenis geweest. Hij groeide er op temidden van een groot aantal broers en zusjes. Willem van Nassau en Juliana van Stolberg waren reeds eerder gehuwd geweest, zodat er al vijf kinderen op de Dillenburg waren toen Willem geboren werd. De jonge Willem kreeg later nog vier maal een broertje en zeven maal een zusje! Zijn vader en moeder waren zich

bewust van hun grote verantwoordelijkheid met het oog op de opvoeding van hun grote gezin.

Streng was de huisorde en de tucht op de Dillenburg. Het onderwijs van de kinderen, ook in de vreemde talen, werd nauwlettend toegezien. Daarbij was moeder Juliana een voorbeeld in het beoefenen van de christelijke barmhartigheid. De armen voorzag ze van eten, terwijl ze ook de zieken bezocht en hen medicijnen gaf. Als er vorsteilijke feesten op de Dillenburg werden gehouden, werd er tegen de gewoonte van die tijd, op toegezien dat de maaltijden sober waren en er niet te veel drank geschonken werd.

Kortom: het was er gezellig: op de Dillenburg, de kinderen zorgden voor vrolijkheid, maar de levenstoon was ernstig.

Uit de brieven die bewaard gebleven zijn blijkt dat Juliana haar kinderen steeds heenwijst naar God en Zijn Woord. Aan haar zoon Lodewijk schreef ze eens: „Bid om de verlichting met de Heilige Geest in uw hart, ten einde gij zoveel in U is. Zijn Goddelijk Woord bevordert en in alle dingen het eeuwige boven het tijdelijke stellen moogt". „Ik zend U hierbij een kort gebed en verzoek XJ he elke dag te bidden".

Voor een zeer moeilijke beslissing wer-

den Willem en Juliana gesteld, toen in 1544 de jonge Willem erfgenaam werd van zijn neef René van Chalons (zoon van Hendrik III), René van Ghalon, die Rooms-Katholiek was gebleven, bepaalde testamentair dat Willem erfgenaam zou worden en daarom zijn verdere opvoeding aan het roomse hiof van keizer Karei V te Brussel zou moeten ontvangen.

Eén hoop hadden de ouders: dat de kerk zich zou reformeren en de breuk met de Roomse Kerk slechts tijdelijk zou zijn. Biddend lieten ze Willem naar Brussel gaan. De jonge Willem werd nu Prins van Oranje en erfde alle bezittingen in de Nederlanden, Luxemburg en Frankrijk, Zijn wapenspreuk werd kortweg: „Je Maintiendrai",

„Ik zal handhaven.”

De wapenspreuk van Willem van Oranje typeert zijn karakter. Ondanks alle persoonlijke verliezen nam de prins het op voor de Nederlanden.

In 1567 keert hij als balling terug in het Dillenburgse stamslot. En hier rijpte onze „vader des vaderlands" tot een biddend strijder voor zijn arme volk. In 1568 was voor dJe prins de maat vol. Het steeds eigenmächtiger optreden van koning Philips II van Spanje in de lage landen bij de zee en een verzoek van afgezanten uit de Nederlanden brachten hem er toe zijn volk te hulp te komen. In het noorden van het land trokken de beide broers van de Prins, Adolf en Lodewijk, het land binnen, terwijl de Prins zelf met een groot leger over ide Maas trok. Helaas mislukten beide expedities en Graaf Adolf sneuvelde in ide strijd'.

Ondanks alle tegenslag en de momenten van bitterheid die de Prins heeft gekend, legt hij alle diingen in Gods hand en bidt hij:

„Dat ick doch vroom mach blijven. Uw diender talier stondt. Die Tyrannle verdrijven Die my mijn hert (doorwondt".

Na 1568 volgden er nog vele jaren van strijd en teleurstelling. Willem van Oranje moest nog een lange lijdensweg gaan. Een nieuw dieptepunt voor hem was het verlies van zijn broer en beste vriend Lodewijk, tijdens de slag op de Mookerhei. Het ideaal van de Prins om een Unie tot stand te brengen tussen de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden werd niet vervuld. Op 23 januari 1579 kwam de Unie van Utrecht tot stand, waarin alleen de Noordelijke Nederlanden verenigd werden.

Een belangrijk moment, in de geschiedenis van ons land, omdat hiermee het verbond tussen het Nederlandse vo; lk en het huis van Oranje-Nassau werd getekend.

Orange, Nassaïi en Nederland

Na de dood van „de vader des vaderlands" werd eerst diens oudste zoon Philips Willem prins van Oranje. Vervolgens erfden onze stadhouders Maurits, Frederik Hendrik, Willem II en Willem III het prinsdom Orange.

In 1713 kwam het prinsdom Orange officieel aan Frankrijk. Het Nassause land en de Dillenburg zijn vele eeuwen eigendom; gebleven van de Nassau-vorsten.

De titel Prins: (es) van Oranje Nassau bleef echter aan de leden van ons vorstenhuis. Op 31 augustus 1963 werd tijdens een plechtigheid in de Grote Kerk te Breda de Unie van Oranjesteden gesloten. Orange (Frankrijk) verbond zich met Breda en met de Nassausteden Diest en Diez (Duitsland).

Zo zijn dè oude banden met Orange weer aangehaald en verstevigd. Toen koningin Juliana Orange bezocht klonk boven het oude prins endom het „Vivat Orange" —• Oranje boven!

En wie een bezoek brengt aan het stamslot van het geslacht van Nassau en door de onderaardse gangen van de Dillenburg doolt of de machtige Wilhelmsturm beklimt raakt onder de indruk van de historie, waarbij Nederland en Oranje-Nassau zo nauw betrokken zijn. De Dillenburg herinnert ook vandaag nog aan de tijd toen binnen de wallen van de eens zo trotse burcht geworsteld en gebeden werd om het behoud van ons land. In de slotkerk te Dillenburg wordt dit nog eens onderstreept door het familiewapen van de Nassauers met de spreuk „Der Herr Christus sprengt uns mit seinem Blut, wie Pelican seinen Jungen thut".

In het familiewapen zie je een pelicaan die zijn snavel in z'n borst stoot en met zijn bloed zijn vier jongen te drinken geeft. Dit wapen symboliseert in de eerste plaats Christus' opoffering voor de Zijnen. Zoals Jezus Zijn bloed vergoot op de kruisheuvel, zo offert de pelicaan zich op voor zijn jongen. Tegelijkertijd symboliseert het de opoffering van de leden van het huis van Oranje-Nassau in de vaderlandse vrijheidsstrijd.

Daarom blijven we trouw aan het huis van Oranje-Nassau en. hopen we dat straks Beatrix, prinses van Oranje-Nassau, bij de gratie Godis, Koningin der Nederlanden mag zijn.

Dit artikel werd u aangeboden door: Jeugdbond Gereformeerde Gemeenten

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 18 april 1980

Daniel | 24 Pagina's

PRINSES VAN ORANJE-NASSAU...

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 18 april 1980

Daniel | 24 Pagina's