„Dat pik ik niet hoor!", barst hij los

„Ik ben zeker wel wat laat he?", informeert hij als hij goed en wel over de drempel is op strijdlustige toon. Hij ziet er rood en woedend uit, z'n ogen fonkelen. Stampvoetend barst hij los: „Nou, dat pik ik niet hoor! Ik heb besjes tegen Jesper gegooid, eigen schuld! Pas gooide hij naar mij een eikel, van heel dichtbij en die kwam hier!" Nadrukkelijk priemt hij z'n vinger in z'n wang. Dan vervolgt hij: „En Vincent was er ook bij en die zegt het vanmiddag tegen Jespers juf." „Maar...", probeer ik aarzelend wat wijs te worden uit de situatie. „Wat zegt Vincent dan tegen de juf? Jij gooide toch die besjes naar Jesper?" „Ja maar, Jesper is eerst begonnen", sputtert hij verontwaardigd, „met die eikel." „Heeft hij dat vandaag gedaan?" wil ik weten. „Nee, een poosje terug", geeft hij met tegenzin toe. „Maar toen heb ik hem gezegd dat ik dat niet pikte en dat ik hem nog wel eens zou krijgen. Dus!!! 't Is z'n eigen schuld." Tijdens z'n relaas is hij weer steeds harder gaan praten. Ook onder het eten is hij nog steeds hevig verontwaardigd; z'n handen trillen ervan. Ik heb hem zelden zo boos op iemand gezien. Wat later blijkt uit zijn vervolgverhaal dat zijn agitatie vooral komt doordat hij de grote broers van Jesper vreest; straks, als hij weer naar school moet... „Ze staan me vast op te wachten", laat hij pessimistisch weten. „Dan zeg ik lekker dat ik Rienk en Arco (twee grote buurjongens) zal halen", deelt hij me mee en doet vervolgens zijn strijdplan uit de doeken: „En ik zal Remco vragen of die het tegen onze juf wil zeggen." „Afijn", besluit hij: „Ik zal de juf zelf wel eens precies uitleggen hoe het zit. En straks, als ik naar school moet, loop ik wel langs dat zandpaadje. Daar komen zij nooit." „Weet je wat jij eens moet doen?", adviseer ik hem ongevraagd., Jij loopt gewoon netjes zoals anders. En kom je Jesper tegen dan zeg je: „Nu staan we gelijk, 1-1, zullen we nu weer vriendjes zijn?"

Eerlijk gezegd vind ik het niet zo handig van je om na een week nog iets terug te doen. Nu heb je ruzie, wat heb je daar nu aan! Je had beter die eikel kunnen vergeten. Het is heus niet erg om een keertje de minste te zijn. Trouwens, als je de minste bent, ben je meestal wel de verstandigste. Nu loopt misschien straks de één met een bloedneus en de ander met een blauw oog rond. Zo komt er nu oorlog in de wereld; niemand wil de minste zijn." Toch wel wat bezorgd zwaai ik hem na. Het vooruitzicht dat hij opgewacht word lokt me niet zo aan. „Jij houdt het wel een beetje in de gaten he?", vraag ik zijn oudere zus. „Joehoe!", roept die zorgeloos en zwaait me opgewekt toe. Ik blijf in het ongewisse achter en verbaas me achteraf nogmaals over de felle woede van Rob. Hij is niet driftig van aard en al helemaal (voor zover ik weet althans) geen vechterstype. Heel frappant vind ik overigens dat hij die woede plus revanche zomaar een weekje uit kan stellen.

Alsof hij van het hele gebeuren niks meer weet komt hij binnengestapt, heel bedaard. Hij ziet er in ieder geval ongeschonden uit, heb ik al geconstateerd. „Goed afgelopen met Jesper?", informeer ik nieuwsgierig. „O ja", zegt hij nonchalant. „Ik heb hem nog gezien en gevraagd of we weer "gewoon" zullen doen. En dat was goed dus!", besluit hij.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen