Vrijheid is dienen

In Galaten 5 gaat het over de christelijke vrijheid. Wat daarmee bedoeld wordt, zeggen de kanttekenaren: „Hoewel gij vrij zijt van de dienstbaarheid der wet, zo moet gij evenwel elkander de diensten der liefde betonen.” Wij moeten onderscheid maken tussen de vrijheid in ons geweten tegenover God én het gebruik van de christelijke vrijheid naar onze naaste toe. Een christen is in zijn geweten vrij voor Gods aangezicht. Maar naar zijn naaste is hij gebonden door de liefde. Als deze twee verward worden, dan gaan gemeenteleden elkaar bijten en vereten. Daarbij moeten we denken aan onderlinge ruzies, waardoor gemeenteleden verteerd worden, dat is, afhaken en weglopen. Terwijl de naaste dienen de aard van de liefde is. Paulus laat zien hoe wij met onze naaste in de gemeente moeten omgaan. Het gaat om tradities, waaruit al zoveel twisten zijn ontstaan. Maar Paulus wil duidelijk maken dat níet die uiterlijke dingen de bron van twist zijn, maar hoe ík ermee omga. Christelijke vrijheid bestaat uit dienen. Ware vrijheid is nooit bedoeld voor zelfontplooiing. Het Evangelie leert ons het tegenovergestelde: zelfverloochening. Dat is de les die Jezus Zijn discipelen leerde in de voetwassing.

Wat een troost om een dienstknecht van de Allerhoogste te zijn. Want daarmee zijn wij losgekocht van alle andere machten. Dan is het dienen van de Heere niet moeilijk. Kijk maar naar het leven van Maria Magdalena. Losgekocht van zeven duivelen. En haar liefde bij het graf van Jezus was groot. Dienen is niet langer je eigen wil op slaafse wijze volgen, maar de wil van de Koning van de Kerk.

Dat dienen is niet een dienen van jezelf. Wie oog heeft gekregen voor de levende God, krijgt ook oog voor de naaste. Want de naaste is een schepsel van Gód. Wie mijn naaste is zegt Kohlbrugge: „Dat is degene op wie wij van onze gewaande hoogte neerzien.” Niet wij bepalen onze naaste, maar dat doet de Heere. Hij weet wie wij nodig hebben, opdat wij lijdzaamheid leren. Alleen als wij met schaamte onze eigenliefde leren belijden, begint de liefde tot elkaar. Wat hebben wij deze les hard nodig in de gemeenten. Wij kunnen niet buigen van nature. En met de Galaten als voorbeeld is het blijkbaar na ontvangen genade ook een hele moeilijke les. Wij wanen ons vrij in de gemeente, maar nemen geen dienende gestalte aan. Dan is vrijheid niet anders dan je eigen zin en mening doordrukken. Die verslaving hoort in de gemeente niet gevonden te worden.

Dienen is een zaak van liefde. Dat is een liefde die niet ziet op wat men verdragen moet, maar wat men te verdragen geeft. Petrus was zo vernederd na zijn val, dat Hij zijn Meester niet meer met deze diepe en vurige vorm van liefde durfde te antwoorden. En Christus daalde af naar het niveau van minder intens liefhebben (Joh. 21:15-17). Enerzijds is dat schuld, anderzijds bewaart ons dat voor hoogmoed. Vroeger meende Petrus dat hij ver boven anderen uitstak. Nu had hij geleerd dat hij zwak van moed en klein van krachten was. Die les leert ons de ander uitnemender te achten dan onszelf. Als het gaat over het merg van het Evangelie, dan mogen wij geen duimbreed wijken. Maar in al het andere geeft de liefde aan de ander voorrang. In het Grieks is er nóg een woord voor liefde: eros. Eros dwingt de ander tot slavernij. Dat is het tegenovergestelde van de liefde die hier wordt bedoeld. Laten wij toch beseffen dat er geen ware liefde is, tenzij de liefde van God in onze harten is uitgestort. Laten wij dán beseffen dat er nog zoveel vlees is. Eigenliefde verteert de naaste, de gemeente en onszelf. Christus gaf Zichzelf tot zaligheid van de Zijnen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen