AANSCHOUWELIJK ONDERRIGHT

Ik volg al tien jaar lang een soapserie op televisie. Dat kwam zó. Op een moment, dat ik graag even het nieuws kijk was er precies ervóór een soapserie, waarvan ik dus regelmatig de slotminuten meepikte. De eerlijk-heid gebiedt te zeggen, dat ik ook wel een beetje nieuwsgierig was. Een catechisante had me verteld, dat zij met haar moeder dagelijks maar liefst vijf soaps bekeek. Een kleine dagtaak, dunkt me. En ook van oudere dames uit de gemeente ving ik wel eens iets op. ‘Zo’n áárdig iemand, die…’. Ik wist nooit over wie ze het hadden.

Daarom bekeek ik het staartje van die ene soap met enige belangstelling. Het plezierige was, dat het ook echt niet nodig is de hele aflevering te bekijken, om toch de draad vast te kunnen houden. Inmiddels volg ik de bewuste serie niet meer, maar als ik eraan denk kijk ik van tijd tot tijd even op teletekst, waar voor de hele week de samenvattingen van de afleveringen staan.

Ik kan inmiddels geen touw meer aan het verhaal vastknopen. Dat hoeft ook niet. Het draait immers om een beperkt aantal hoofdpersonen, waarvan er af en toe één verdwijnt of vervangen wordt, en een ander erbij komt. Het gaat maar door: nu eens leven ze in onmin, dan weer vallen ze in elkaars armen en sluiten ze bondgenootschappen met elkaar.

Waarom volg ik die soap nu al zo’n slordige tien jaar? Dat is, omdat ik er diep van overtuigd ben dat er een geweldige, vormende werking van uit gaat. Nee, het ‘werkt’ niet op de manier van een moreel offensief, dat ‘bevrijdende’ nieuwe opvattingen ingang moet doen vinden. Die zijn er wel geweest, en toen waren we op onze hoede. Nu gaat het anders. De kijker identificeert zich eerst met één of meer personen, en als die ineens een diepe en grootse liefde opvatten voor een ander dan hun man of vrouw wordt het lastig er wat van te zeggen. We zijn toch niet van die bekrompen lieden, die vinden dat je niet je diepste Verlangens mag volgen? Ik heb niet genoteerd wie met wie getrouwd is geweest of ‘een relatie heeft gehad’. Wat ik wel weet is, dat zo ongeveer iedereen met iedereen naar bed geweest is.

In december jl. heeft de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid het rapport Waarden, normen en de last van het gedrag uitgebracht. De voorzitter van de commissie die dit rapport geschreven heeft, prof.dr. C.J. Schuyt, schreef een maand vóór verschijnen in een artikel, dat iets als herstel van waarden en normen geen schijn van kans maakt. De plaatsen, waar altijd morele vorming plaatsvond: gezin, school, kerk, hebben het afgelegd tegen het aanbod van geweld en sek-i sualiteit, dat met name via televisie de huiskamers in komt.

Misschien toch eens op ouderenbezoek, huisbezoek en catechisatie het erover hebben. Als het Nieuwe Testament spreekt over ‘verdoving’ en ‘verduistering’ in het verstand en over de strategie van het rijk van de duisternis doen we er goed aan ook eens aan de soaps te denken…

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen