Linkshandig en altijd creatief

Tussen een kleurige schaal met eigengebakken muffins en kopjes koffie met opgeklopte melk liggen dikke multomappen met hun artikelen uit Terdeges van de afgelopen jaren. „Die verzamelt mijn moeder”, zegt Arjanne.
„Ik heb het zelf nooit uitgeknipt. Dat typeert een beetje hoe ik ben en hoe ik werk. Maaike is meer van de administratie.”
Maaike bladert door de boeken en meteen volgt een stroom van herinneringen. Ze laat een foto aan Arjanne zien. „Herinner jij je dat picknickkleed nog?” Ze hadden het kleed in de tuin gelegd voor de foto, maar vooral zoon Joost, die inmiddels tien jaar is, wilde er met geen mogelijkheid op blijven zitten. „We hadden geen limonade meer in huis, uiteindelijk schonken we azijn in de glazen, dat leek nog het meest op appelsap. Om de kinderen op het kleed te houden, hebben we een mand vol snoep tussen hen ingezet. Vreselijk, maar het werkte.”

Ideeën
Maaike volgde na de middelbare school een opleiding voor activiteitenbegeleidster en werkte een aantal jaren in de zorg, tot ze een baan kreeg bij een dagopvang, maar daar vooral coördinerend werk achter de computer moest doen. „Dat was niets voor mij, ik hou het meest van werken met mijn handen. Van zagen, hout bewerken, verven en kleien.
Toen we in 1997 van Schoonhoven naar Apeldoorn verhuisden, zijn Arjanne en ik vrijwel meteen begonnen met het verzinnen van ideeën om samen iets ambachtelijks te doen.
We hebben veel gemeen, mede dankzij onze creatieve ouders. Grappig genoeg zijn we allebei ook linkshandig.”
„Maaike is de oudste, zij is degene die contact opneemt als er iets niet klopt, de administratie bijhoudt en alles tot in de puntjes afwerkt”, zegt Arjanne.
Ze volgde zelf de pabo, maar toen ze goed en wel voor de klas stond, werd ze zwanger van haar eerste kind en werd ze geacht ontslag te nemen.
„Dat was toen de regel. Later heb ik gelukkig nog wel veel kunnen invallen op school.”

Ondanks dat Maaike moeder is van vier kinderen en Arjanne van zes, is er altijd ruimte voor activiteiten. Ze geven beiden creatieve workshops voor vrouwenochtenden in hun eigen kerkelijke gemeente en zijn regelmatig oppasmoeder. Maaike organiseert daarbij nog kinderfeestjes in haar tuinhuis en ze verzorgen om beurten de rubriek “Aan de slag.”
„We lenen regelmatig elkaars ideeën of we helpen elkaar als de ander even niets weet.”

Folders
„Vroeger gebruikten we wel eens ontwerpen van anderen, maar we hebben besloten om dat niet meer te doen. Je moet in je eigen concept geloven, ook omdat je precies weet hoe je dat het best kunt vormgeven. We laten ons natuurlijk inspireren door diverse tijdschriften, maar we nemen nooit iets letterlijk over. Soms levert het de aanzet op voor een idee, en dat werk ik uit, of het brengt me op een heel ander ontwerp. Meestal op het nippertje, overigens. Ik zie geen kans om van tevoren een schema te maken. Zelfs heb ik wel eens iets niet helemaal af gekregen en moest het per se aan de voorkant worden gefotografeerd, omdat de achterkant nog niet was geverfd. Dat zal Maaike dus nooit overkomen.”

Ze namen in 1997 contact op met de toenmalige Terdegehoofdredacteur Peter Boer en kregen al gauw de gelegenheid om een workshop voor lezers te organiseren. Maaike woonde in een drive-in-woning met beneden een geschikte ruimte. „We deelden folders uit op school, we kochten gevulde koeken en serveerden koffie met opgeklopte melk, en de belangstelling groeide geweldig. Achteraf moesten we er zelf in het begin weliswaar geld op toeleggen, want we zijn slecht in het bewaren van bonnetjes, maar we hebben er hoe dan ook van genoten.”

Sjablonen
Maaike herinnert zich een workshop in de Wenumse watermolen. „We gingen een tafellaken sjabloneren. Cursisten kregen vooraf de vrijheid aan te geven welke maat het kleed moest hebben. Wij kochten balen ongebleekte katoen op de markt en waren avonden van tevoren aan het knippen, want de een wilde een tafellaken van tweeënhalve meter en de ander een ronde.”
Ze heeft nog altijd het lijstje met adressen en daarachter nauwkeurig de maten genoteerd. „Vervolgens moesten we alle sjablonen op het kleed aanbrengen en die sneden we dan zelf, dat was goedkoper”, zegt Arjanne. „Ik weet nog dat we de katoen zelfs gingen strijken, we waren uren in de weer om die workshop te kunnen geven.”
Er kwamen soms meer dan honderd mensen uit het hele land. „Het was een succes, maar toen ik een keer na afloop het toilet stond schoon te maken, kreeg ik toch het gevoel dat het allemaal te veel van het goede was.”
Maaike denkt aan een ander dilemma. „Ooit kwamen er 1300 nabestellingen voor een poppenpatroontje. Dat kon de administratie niet aan, dat ging ten koste van het andere werk.”

Voldoening
Nooit bang dat er een moment komt waarop ze niets meer weten? „Ik hoef maar door een verfwinkel te lopen met een mooi kleurenpalet of ik ben geïnspireerd”, zegt Arjanne.
Hun wederzijdse echtgenoten beweren wel eens dat, als ze wat commerciëler zouden zijn, ze nu een bloeiend bedrijf gehad zouden hebben. „Er passeerden genoeg plannen, maar we zitten er uiteindelijk niet op te wachten”, zegt Maaike. „We genieten vooral van het bedenken en het maken. Dat levert het meeste plezier en vooral voldoening op.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen