Zending in Korea

Wat zal de toekomst brengen ?

Het is moeilijk te zeggen hoe de toestand, na de oorlog, in Noord-Korea was. Dit gedeelte van het schiereiland was bezet door de Russen, en die houden de grenzen zo goed mogelijk gesloten en spannen er een gordijn voor, liefst van ijzer. Alle verzoeken van burgers om in Noord-Korea te komen, werden afgewezen. Druppelsgewijs kwamen berichten binnen van vluchtelingen en verder wist men. van de toestand in het Russisch gebied heel niets af. Het is daarom onbegrijpelijk, en zeer merkwaardig, dat in 1917 de Amerikaanse zendeling Dr Blair wél vergunning kreeg om zes dagen lang in de hoofdstad Pjongjang te verblijven. Elair had heus niet veel moeite moeten doen en het lukte. Je moet het maar treffen!

Tot zijn grote vreugde vernam hij, dat er wel 50 kerken waren, waarvan 29 van de presbyteriaanse richting. Verder werden 173 mannen en 91 vrouwen in het presbyteriaanse seminarie opgeleid. Juist in die tijd dat de zendeling er was, werd in al de protestantse kerken elke morgen een gebedssamenkomst gehouden. Dit gebeurde ter herdenking van de grote opwekkingsbeweging, die veertig jaren geleden in Pjongjang was begonnen en waarvan we onlangs het een en ander hebben gezegd. Behalve die morgensamenkomsten had er ook een openlucht-bijeenkomst plaats, die door zendeling Blair werd bijgewoond. Wel 15.000 mensen waren aanwezig; twee grote zangkoren lieten zich horen en het slotgebed werd gezamenlijk uitgesproken. Dit gebed was in een groot gedeelte van de stad hoorbaar. In 1947 was dit alles nog mogelijk in een gebied waar de Russen het heft in handen hadden. Toen Dr Blair terugkwam, vreesde hij toch wel, dat deze weelde niet zo erg lang meer zou duren.

Vooral de Amerikanen zorgden er voor, dat er een stroom van Bijbels en andere godsdienstige geschriften het schiereiland binnen kwam. Ook door middel van een radio-zendstation, in Seoel gebouwd, probeerden ze de Noord-Koreanen te bereiken. Dit gebouw werd echter in Juni 1950 veiwoest.

Wat er gedurende de Koreaanse oorlog met de kerk in Noord-Korea is gebeurd, is ons niet bekend. Maar in het zuiden bleef de activiteit groot. Het centrum werd inplaats van Seoel nu Poesan, de havenstad in het zuiden. In deze stad kwam nu de theologische school, waar sinds April 1951 40 jonge mannen en 30 jonge vrouwen de lessen volgen in presbyteriaanse geest.

Het grote meisjesinstituut, Ewha-College, bij Seoel werd voortgezet op een terrein bij Poesan in tenten en hutten. Aan het hoofd staat de Koreaanse presidente Dr Helen Kim, die wel 650 vrouwelijke studenten onder haar hoede heeft.

Het land is zwaar geteisterd geworden. Er zijn plaatsen, waar drie of viermalen de furie van de oorlog is over getrokken, en dan kunnen we het ons wel enigszins indenken, hoe de toestanden er zullen zijn, materieel en geestelijk. Dan moet wel veel van het goedopgebouwde zijn vernield. Het is een wonder, dat onder de vele verwarring die er heerst, nog zo een energie te vinden is om het Christendom in stand te houden en uit te breiden. Onwillekeurig moeten we denken aan het woord van de apostel:2 Cor. 6 „als stervenden, en ziet, wij leven; als getuchtigd, en niet gedood; als droevig zijnde, doch altijd blijde; als arm, doch velen rijk makende; als niets hebbende, en nochtans alles bezittende."

Nu is de wapenstilstand in Korea gesloten. Na 37 maanden strijd is het vuren gestaakt en houdt het bloedvergieten op. Ruim honderd Nedei'landers hebben er de dood gevonden en in zeer veel gezinnen over de hele wereld is rouw gekomen door die vreselijke strijd. We vragen ons af, hoe de verdere voortgang zal gaan. Zal smeulend vuur opnieuw ontbranden? Of zal de wapenstilstand de voorbode mogen zijn van een langdurige vrede? Wij weten het niet, maar wij hopen het van harte. Een heel belangrijke vraag is, hoe het verder met de kerken zal gaan. Slechts een mensenleeftijd telt de geschiedenis van het protestantisme in Korea en wat is er in die betrekkelijk korte tijd al veel gebeurd! Grote waterstromen zijn over de hoofden der jonge kerken gegaan en het is nog niet tot een fiasco geworden. De kerk van Christus is nog niet uitgeroeid. Zal, nu het rustig is, de kerk kunnen herademen en tot bloei Komen? Zal mettertijd het licht op de kandelaar in Korea heerlijk schijnen?

De vrees kan ons bekruipen, dat in de landen, die zo lange tijd zich hebben kunnen verlustigen in het licht van het Evangelie, de kandelaar zal worden weggenomen. Hier, in Europa, en blijf maar dichter bij huis, in Nederland, verbijt en vereet men elkander en is het op het kerkelijk erf een babylonische spraakverwarring: is er ooit een versnippering te zien geweest als heden ten dage ? De kenmerken van de ware kerk zijn o.a. dat God op het hoogst wordt verhoogd en de zondaar op het diepst wordt vernederd, maar zou dit plaats vinden als het verfoeilijke „ik" op de troon zit en een ieder giert voor zijn eigen huis?

Zou de kandelaar van Nederland worden weggehaald en op een andere plaats gezet? In Spanje? In Korea? In

Wij weten het niet, God weet het, maar wij weten wat ons te doen staat, gelijk de Bruid het wist in het Hooglied: te bidden

„Ontwaak, noordenwind, en kom, gij zuidenwind, doorwaai mijn hof, dat zijn specerijen uitvloeien."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen