De koffer van Tamara’s pappa

deel 2

Wat is dat nu? Tamara schrikt ervan. Nu begint mamma zo opeens weer te huilen. Teleurgesteld kijkt ze haar moeder aan. „Mamma heeft je dat niet verteld, lieverd. Maar mamma is al heel vaak bij de gevangenis geweest. Elke dag opnieuw. Nu al vijf dagen lang. Steeds heeft mamma gevraagd of ze de koffer voor pappa mocht geven. En dan moest mamma heel lang op antwoord wachten. Dan kwam mamma pas thuis als oma jou al naar je bedje gebracht had. Maar mamma bracht ook de koffer weer mee. Ze wilden hem niet aan pappa geven. Mamma gaat het vandaag weer vragen. Net zo lang tot pappa hem krijgt. En nu.... nu is mamma zó moe.... zo verschrikkelijk moe.... Als mamma vandaag weer de koffer niet mag geven voor pappa, dan.... dan kan mamma niet wéér met de koffer gaan sjouwen naar huis.”

Tamara’s gezichtje betrekt.

Bedrukt kijkt ze haar moeder aan. Dat is heel erg. Als mamma de koffer niet meer dragen kan, omdat ze zo moe is.... dan.... dan kan ze ook niet meer opnieuw naar pappa gaan. En dan.... dan heeft pappa honger.... En mamma is verdrietig.... En misschien wordt ze wel ziek.... En al dat lekkers.... dat krijgt pappa dan niet.

„Bidt en u zal gegeven worden.”

Dat Tamara dat nu niet eerder zag. Aan de muur boven de tafel hangt een plaat. En op die plaat staan allemaal letters. Nee, lezen kan Tamara nog niet. Maar toch weet ze wat erop staat. Dat heeft pappa al heel vaak verteld. Tamara wordt ineens helemaal blij van binnen.

Ze weet goed wat pappa zei: „Meiske, als je verdrietig bent, of als je iets echt nodig hebt, dan mag je dat altijd tegen de Heere zeggen. En dan zal Hij je helpen."

„Moes, moeke". Tamara tilt moeders kin op, zodat ze haar goed kan zien. „Moeke, u hoeft niet te huilen. Want ik zal bidden, dat de Heere een man stuurt die dan de koffer naar huis draagt."

Tamara valt op haar knietjes voor mamma's stoel: „Heere Jezus, mamma huilt. Mamma is zó moe. Mamma kan de zware koffer niet meer naar huis dragen als pappa hem niet mag hebben. En dat is zo erg. Dan wordt mamma misschien wel ziek. Enne.... pappa heeft honger. Wilt u een man sturen, Heere Jezus, die de koffer voor mamma thuis brengt. U hebt toch beloofd, dat u helpt, Heere Jezus. Pappa heeft het zelf gezegd. Het staat in uw grote Boek. En ook op de plaat. Om Jezus' wil. Amen.”

Mamma is weer met de koffer naar de stad gereisd. Tamara is thuis gebleven. Bij oma. Haar broertjes zijn naar school geweest. Ze zijn al lang weer thuis. Het is avond geworden. Buiten is het al donker. Mamma is nog niet terug. Tamara heeft voor mamma gebeden. Wel verschillende malen die dag.

Waar zou mamma nu zijn?

„Zijn ze er nu al weer? ”

Met een boos gezicht kijkt de politieman op. Op zijn tafel liggen grote stapels boeken. Daar staat alles in over de mensen die in de gevangenis zitten. De man die binnenkomt, kijkt hem wat aarzelend aan.

„Ik word dat gezeur van die vrouw beu", zegt de politieman driftig. „Dit is nu al de zesde keer, dat ze hier staat. Het was natuurlijk weer: „Meneer, wilt u alstublieft deze koffer aan de heer Iskovski geven? "

De ander knikt. Dan zegt hij voorzichtig: „Toch heeft ze wel veel voor die man over. Ze moet elke dag uren reizen om hier te komen. En daarna gaat ze ook nog weer naar huis.”

De politieman zegt niets terug. Even blijft het stil.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen