De Dordtse Leerregels 35

Zo zagen we in ons vorig artikel, dat Christus niet maar voor, in de zin van , , ten goede", voor de Zijnen geleden heeft, maar zeer bepaaldelijk in de plaats van hen. Zoals er een persoonlijke verkiezing is, zo is er ook een in de plaatsstelling van Christus voor elk der Zijnen, hoewel ze ook weer allen tesamen, gezamenlijk, in Christus, als hun Hoofd, medebegrepen zijn. Zo zegt Paulus in Gal. 2 : 20, dat Christus Zich voor hem heeft overgegeven, terwijl hij in Rom. 6 : 5 dit betrekt op Gods ware volk ook als geheel. Door de val toch is ieder mens, hoofd voor hoofd, voor eigen rekening komen te staan. En zo is Christus in de plaats getreden met Zijn dierbaar lijden en sterven voor elk der Zijnen apart. Deze in de plaatsstelHng van Christus voor de Zijnen, zo voor elk der Zijnen apart, als in hun geheel gezamenlijk, hebben onze Vaderen gehandhaafd tegenover de Remonstranten. En dit dient ook in onze dagen strikt vastgehouden te worden tegenover de zogenaamde zedelijke opvatting van Christus' lijden en sterven die met name naar voren komt in het modernisme, en tegenover die van de verzwakte in-de-plaatsstelHng van anderen, zoals Barthianen. Zo wijzen mannen, als Heering en Brouwer, de plaatsvervanging van Christus, in het dragen van de straf voor de Zijnen, af. Het zou dan maa' een zich soHdair stellen met de mensheid zijn, terwijl van Barthiaanse kant nog wel van plaatsvervanging wordt gesproken, maar dan met de docetische inslag, dat God Zelf lijdt.

Het derde artikel vervolgt: Deze dood des Zoons Gods is de enige en volmaakte offerande en genoegdoening voor de zonden; van oneindige kracht en waardigheid, overvloediglijk genoegzaam tot voldoening van de- zonden der ganse wereld.

Het plaatsbekledend lijden en sterven voor de Zijnen van de Zone Gods is de enige en vol' maakte offerande en genoegdoening voor de zonden. Het is de enige offerande, die God, in Zijn

rechtmatig oneindige eis, bevredigen kon. Het is de enige offerande, die Gods volk bevrijden kon van de schuld en de straf der zonden, en van alle gevolgen er van. Deze dood is ook de enige genoegdoening in de weg van die offerande. Geen verzoening toch dan in de weg van genoegdoening. En geen voldoening dan in de weg van het offer, de offerande. En ook weer, geen genoegdoening en offerande, die volmaakt is of de deugden Gods op het hoogste verheerlijkt en het recht Gods op het meest luistervolle bevredigt, dan deze genoegdoening van de Zone Gods, aan het luuis volbracht. Maar dan is deze offerande ook van deze aard, dat ze is van oneindige kracht en waardigheid, overvloedig genoegzaam tot voldoening van de zonden van de ganse wereld. Men lette er echter wel op, dat hier wel beleden wordt dat Christus' offer en genoegdoening in en door die oneindige kracht en waardigheid overvloedig genoegzaam is voor de zonden van het ganse menselijk geslacht, maar dat hiermede niet gezegd wordt, dat Christus genoegzaam geleden heeft voor alle mensen, doch krachtig voor de uitverkorenen.

Want daar zit een groot onderscheid tussen. Want het laatste wil zeggen, dat de uitgestrektheid van Christus' zoenoffer tot alle mensen uitgestrekt is, wat de genoegzaamheid betreft, maar niet wat de kracht er van aanbelangt. Tegen deze opvatting van een genoegzaam geschiedde offerande van Christus voor alle mensen hoofd voor hoofd, die al terug gaat tot de vroege middeleeuwen en thans bij Rome nog steeds gehuldigd wordt, evenals bij anderen, stellen zich onderscheiden theologen al van uit de dagen der grote Hervorming. Zij is al verworpen door Beza, Fayas en Piscator, welke laatstgenoemde ertegen aanvoerde: Hoe kan de Heere Jezus voor iemand genoegzaam gestorven zijn zonder tegelijk krachtig, of met toebrenging van zijn verdiensten, voor hem gestorven te zijn. Men voelde het gevaar in de stelUng van los wrikking en apart-stelHng der verwerving van de toepassing van Christus' verdiensten. Ook Twissus, een Engels godgeleerde, en Maccovius veroordelen de stelling, waar men dan ook wel zou kunnen gaan spreken van een genoegzame rechtvaardigmaking zonder daadwerkelijk toegepast te worden. En niet minder veroordeelt Gomavus de stelling in zijn verklaring van 2 Petr. 2:1, als geheel verkeerd, en tegen de Schrift in. En hij merkt daarbij op, dat de stelHng, dat Christus voor allen genoegzaam gestorven is, inhoudt, dat Christus dan dus werkelijk voor allen gestorven moet zijn, terwijl uit de oneindigheid van de waardigheid van de dood niet volgt, dat zij ook genoegzaam voor allen ondernomen is, omdat hiertoe bovendien vereist wordt de wil van God en Christus. En als iemand hem dan vraagt, of dan niet, als verworpenen zouden geloven, Christus ook voor hen gestorven zou zijn, dan is zijn antwoord: Wel zeker, maar de vraagstelling deugt niet, want als verworpenen zouden geloven, dan zouden zij geen verworpenen, maar uitverkorenen zijn. En bij 1 Joh. 2 : 2 merkt hij op, dat de opvatting, dat Christus een verzoening zou zijn voor alle mensen ten aanzien van de genoegzaamheid, schoon niet wat de daadwerkelijke toebrenging van de verzoening betreft, in strijd komt met de analogie des geloofs. Want voor wie Christus is een verzoening, die verzoent en verenigt Hij ook met God, en in die weg bewerkt nij ook dat God daadwerkelijk met hen verzoend en bevredigd wordt. Maar waar verworpenen ongelovigen zijn, blijven ze ook onder de toorn Gods, Joh. 3 : 36.

(Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen