De begrafenis (1)

Omdat wij straks de Heere ontmoeten, is het nodig dat er in ons leven, die wij de genadetijd mogen noemen, orde op zaken gesteld wordt en wij verzoening zoeken met de Heere in het bloed van de Heere Jezus Christus. Vreselijk zal immers de ontdekking zijn straks geen olie in de vaten te hebben en zonder Borg voor God te moeten verschijnen.
Maar als we heengegaan zijn, blijft ons lichaam achter bij onze nabestaanden. Die worden geroepen voor de begrafenis te zorgen. Gelukkig is daar de goede hulp van de begrafenisondernemer, die de familie in alles de weg wijst. De begrafenis zelf zal zeker plaatsvinden. Maar hoe zal het op die begrafenis toegaan?
Als uw man overlijdt, dan weet u in de meeste gevallen vanzelf wat hij gewenst en niet gewenst zou hebben. Toch is het goed in uw leven samen deze dingen te bespreken.
Als u alleen overgebleven bent, is de vraag of uw kinderen echt wel weten in welke geest alles moet plaatsvinden. Stel, u hebt één dochter en die leeft al jaren met haar man midden in de wereld. Bent u er dan zeker van dat men niet zal besluiten tot crematie? Hebt u de garantie dat uw eigen voorganger de begrafenis leidt? Bent u ervan overtuigd dat er geen rare dingen op uw graf zullen gebeuren? En hoe zal het gaan met het opstellen van uw rouwkaart?
Ook als u kinderloos sterft, moet iemand het gebeuren rond uw begrafenis regelen. Wie zal dat zijn? En weet die persoon hoe u het geregeld wilt hebben?

Ergens in ons land wordt een kerkmens begraven. De dominee heeft zijn toespraak beëindigd en daar treedt een dochter naar voren om een dankwoord uit te spreken. Zij heeft zich groen en geel geërgerd aan de boodschap. Nu heeft zij de gelegenheid het een en ander recht te zetten en ze maakt er grif gebruik van.
Op een andere plaats wordt een oude man begraven. Zijn kinderen zijn in kerkelijk opzicht halfwassen en zijn kleinkinderen hebben met een spotlach in de rouwdienst gezeten. Zij hebben echter veel van opa gehouden en hebben besloten op zijn graf een stukje op te voeren, waarin het leven van hun grootvader op een ludieke wijze wordt getekend.
Dan is er de begrafenis van een man die zo uit het volle leven werd weggeroepen. Veel collegas zijn op de begrafenis aanwezig. Zijn chef heeft het woord gevraagd en spreekt de overledene toe, alsof diens gehoor nog volkomen intact is gebleven.
Genoeg voorbeelden gegeven. Kan dit voorkomen worden? Natuurlijk kunnen er ook bij dergelijke gelegenheden altijd onvoorziene dingen gebeuren. Maar in ons leven kunnen we er toch zoveel mogelijk voor zorgen dat de begrafenis zal verlopen op een manier waarover we ons voor God en de mensen niet hoeven te schamen. U kunt uw wensen op schrift stellen en in bewaring geven. U kunt uw familie ervan in kennis stellen. In die, laten we zeggen, wilsbeschikking kunt u met name aangeven wat u niet wilt hebben en wat u wel wilt hebben.
Het komt voor dat een rouwdragende familie bij de bespreking van de begrafenis de predikant voor onaangename dingen plaatst. De familie is afgezakt tot een werelds niveau en wenst een begrafenis met bloemen. Waarom kan er tijdens de begrafenis niet dat en dat lied worden gezongen? De predikant wordt in verlegenheid gebracht, zeker als hem wordt voorgehouden dat een begrafenis puur een familieaangelegenheid is. Welnu, de overledene had een dergelijke situatie kunnen voorkomen.

In de genoemde gevallen gaat het over de begrafenis van een kerkelijk meelevend iemand, maar waar door allerlei familieomstandigheden het gevaar dreigt dat de begrafenis niet overeenkomstig zijn wil zal verlopen. We moeten gedurende ons leven zoeken dergelijke dingen te voorkomen. Erger wordt het natuurlijk als het de overledene nooit heeft geïnteresseerd hoe alles zal verlopen. Hoewel een begrafenis dan wel een familieaangelegenheid is, heeft de predikant die de begrafenis moet leiden ook wel het een en ander naar voren te brengen. Ook hij mag zijn eisen stellen. Hij is verantwoording verschuldigd aan zijn kerkenraad, maar bovenal aan de Heere. En als hij dan bijvoorbeeld een toespraak van een collega of familielid op het graf niet kan weigeren, moet hij erop toezien dat hij als dienaar van God de laatste spreker is, zodat Gods Woord het laatste woord heeft. Maar ik kom er nog op terug!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen