Veters strikken

Floris had op ergotherapie geleerd z’n veters te strikken en daar was hij erg trots op. Hij wilde dus geen klittenbandschoenen meer, maar schoenen met echte veters. Thuis liet hij aan de keukentafel zien hoe hij de veters keurig kon strikken. Schoen op het tafeltje en een mooie strik erin. In de schoenenwinkel, waar we een nieuw paar schoenen gingen kopen, werden alle schoenen zonder veters abrupt teruggestuurd. Niet mooi, vond hij. Het mooiste paar met veters werd uitgezocht en ging mee naar huis. Elke ochtend wilde hij nu zelf z’n schoenen aan doen en trots liet hij de gestrikte veters aan iedereen in het huis zien. Het viel me wel op dat hij in een lage stoel ging zitten of op de rand van z’n eigen bed. Maar goed, ook wij waren maar wat trots op hem omdat hij weer iets geleerd had.

„Ik kan steeds minder”
Op een ochtend zat hij te huilen aan de keukentafel. Z’n schoenen lagen op de grond. „Wat is er, ben je niet lekker?” vroeg ik, want de zussen van Floris lagen ook al ziek op bed. „Nee”, snikte hij, „ik kan mijn veters niet meer strikken.” „Ben je het verleerd, het knoopje en lusje?” „Ik kan er niet meer bij”, kwam er hortend en stotend uit. Zittend op het keukenstoeltje probeerde hij nogmaals zijn schoenen aan te doen en zijn veters te pakken, maar inderdaad, z’n handen grepen iedere keer mis. „Ik kan steeds minder”, huilde hij nog steeds. Tijd voor een uitgebreid gesprek hierover had ik niet. Het busje waarmee hij naar school gebracht werd, stond al toeterend voor het huis.
Terwijl ik me bukte om hem te helpen, zei ik: „Daar heb je mij natuurlijk voor; als jij alles zou kunnen, kan ik hier wel vertrekken.” En als ik er niet ben, dan kunnen papa en de zussen jou helpen en daarna noemde ik een aantal namen van vrienden, familieleden en bekenden die hem vast allemaal graag wilden helpen.
Gelukkig, dat hielp, hij begon te lachen. De veters waren inmiddels strak gestrikt en hij stond op. „Laat mij je jas ook maar even aantrekken want dat doe ik eigenlijk ook liever zelf”, zei ik. Hij begreep de humor en liet zich gewillig helpen. Vrolijk stapte hij het busje in en hij zwaaide enthousiast.

Blindelings vertrouwen
De volgende morgen trommelde ik hem uit bed. Hij kroop nog even lekker bij mijn man en mij tussenin. We waren een beetje laat, dus zei ik: „Probeer jij je alvast een beetje aan te kleden, dan ga ik douchen.” „Nee, geen zin”, bromde hij terug. Terwijl ik in de badkamer aan het rommelen was, hoorde ik mijn man ook een poging doen om Floris te activeren om zijn kleren in ieder geval alvast te pakken. „Nee hoor”, zei hij, dat moet jij doen en als je er geen zin in heb, dan bel ik...” De hele lijst met namen die ik de dag daarvoor had opgenoemd voor het strikken van zijn veters passeerde de revue. Hij greep al naar de telefoon.
Tja, mijn man sprong zijn bed uit, natuurlijk op de hoogte van het voorval van de dag daarvoor. Floris werd keurig aangekleed en ook de schoenen werden weer gestrikt. Uiterst tevreden zat hij aan het ontbijt. Nee, spijt had ik niet van mijn positieve draai van de vorige dag. Ik was blij dat mijn zoon blindelings vertrouwen had in al die mensen die wat voor hem kunnen betekenen. Hij moet tenslotte om hulp durven vragen en dat is vaak moeilijker dan hulp geven. Floris had weer iets verloren maar gelukkig ook iets gewonnen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen