Even maar...

Biddag
Binnenkort houden we weer - zo de Heere wil en wij leven - onze jaarlijkse biddag ‘voor gewas en arbeid’. We komen dan als gemeente samen om Gods Naam met en voor elkaar aan te roepen voor de acht maanden die vóór ons liggen. Biddag is een dag van afzondering. Of … zijn we het dágkarakter aan het kwijt raken? Nee, toch? Weet u/jij een betere bestemming voor een ‘vrije’ dag dan om met elkaar de noden van hart en huis, van ons dagelijks brood, ons schoolwerk en ons goddelijk beroep de almachtige Onderhouder voor te leggen? Zeker in onze tijd van geestelijke en geldelijke crisis, waarin aan de welvaart geknaagd wordt. Onze vast gewaande zekerheden wankelen. We mogen biddag houden in een tijd, waarin blijkt dat er aan ‘het kan niet op’ een onverwacht einde is gekomen. Op de biddag mogen we onze plaats in de huidige samenleving en onze gang door de tijd aan de Heere voorleggen. Ook mogen we gezamenlijk luisteren naar Gods Woord. En dat in een samenleving, waarin de laatste restanten van het christendom worden opgeruimd en er meer en meer plaats komt voor het heidendom. Biddag is een dag waarin ik hoop, dat we allen onze afhankelijkheid van de Schepper van hemel en aarde biddend en luisterend mogen beleven. En zelfs de kleine dingen van elke dag – samengevat in ‘ons dagelijks brood’ - voor Gods aangezicht mogen neerleggen. Het is een dag waarop niet slechts om Zijn algemene genade wordt gesmeekt, maar zeker ook om Zijn herscheppende genade. Wat zou het groot zijn als de werking van Gods Geest ervaren zou mogen worden, zodat er op Biddag méér is dan vorm en buitenkant. Afhankelijkheid moeten we - steeds weer - leren. Bidden moeten we - elke keer weer - leren. Vraag maar net als de discipelen: ’Heere, leert U ons bidden?’ Opdat we op en onder de kansel door de Geest van Immanuël woorden mogen voorgesproken krijgen van de hoogste Profeet en Leraar. Opdat we vrijmoedigheid mogen krijgen vanuit Zijn Priesterlijke verdiensten en voorbede. Opdat we de zaken in ons hart toegepast zouden mogen krijgen door Zijn Koninklijke genadeheerschappij.
In Johannes 17 vindt u een schoon voorbeeld van Christus’ gebedsleven. Van Zijn (voor)bidden, zelfs in de nacht. Hij bidt, omringd door mensen, die straks zullen slapen als Hij worstelt. Die zullen vluchten als Hij gevangen genomen wordt. Die zich zullen ergeren aan Zijn Persoon en aan Zijn weg. Die Hem zullen verloochenen als Petrus. Die in de eenzaamheid zullen treuren en wenen. Voor zulke mensen bidt Hij. Hij slaat ‘Zijn ogen op naar de hemel (vers 1)’. Een eerbiedige gebedshouding in de open lucht, want een bidvertrek heeft Hij niet. Hij blijft tijdens het gebed naar Boven staren. Wat een les voor ons nietige mensjes, die het altijd maar van de aarde verwachten. Hij begint met Zijn Vader eerbiedig aan te spreken. Soms zelfs met ‘heilige Vader’ (11) en ‘rechtvaardige Vader’ (25). Wanneer er Eén het recht had om Zijn Vader met ‘lieve Vader’ aan te spreken dan was Hij het toch zeker wel. Maar dat doet Hij niet. Hij begint Zijn gebed met Gods eer (vers 1) en beëindigt het met Gods recht (vers 25). Wat een les, ook op de biddag! Zó in ons bidden allereerst gericht te zijn op Gods eer, recht en deugden. Die alleen maar verhoogd worden, als de Middelaar in hart en leven verheerlijkt wordt. Anders niet. Wat een teerheid. Tegelijk is het gebed ook zakelijk.
Hier komen we nooit in uitgeleerd. Laten we maar vragen: ‘Heere, leert U ons bidden.’ In die weg kunt u een biddag krijgen met Eén, Die wél kan bidden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen