Menseneters kiezen voor Christus in Hunts eerste standplaats

John Williams, de „apostel der Zuidzee", was juist in Sydney, toen John Hunt er met zijn vrouw aankwam. Over Williams hebben we al het een en ander gehoord. Niemand wist, dat deze zendeling een jaar later als martelaar zou moeten sterven.

Vanuit Sydney voer Hunt naar Lakemba, het voornaamste eiland van een archipel van 33 eilandjes. Hier worden ze verwelkomd door twee zendelingen. Deze beslisten, dat Hunt naar de zuidoostpunt van Viti Levoe moest vertrekken, omdat daar een zendeling ziek was. Bewa, de hoofdstad, zou het centrum worden van Hunts arbeidsveld. In deze plaats was de ontvangst heel hartelijk. De inboorlingen kwamen onder de indruk van de grote statuur van Hunt; ook zagen ze voor het eerst een blanke vrouw. De vorst toonde ook grote belangstelling voor de nieuw-gearriveerden.

In Rewa lag het zendingsveld niet braak: er was al gearbeid om het Koninkrijk van Christus onder de woeste bevolking te doen komen. Al spoedig moest Hunt optreden, toen hij tot zijn grote verwondering zag, dat er iemand levend begraven zou worden.

Dit levend-begraven gebeurde niet zelden. De inwoners van de Fidsji-eilanden hadden de minste eerbied voor het leven. Het waren kanibalen (menseneters), en bij allerlei gelegenheden werden mensen levend begraven; ook ouden van dagen en mensen die ongeneeslijk ziek waren, stak men heel rustig onder de grond.

Toen Hunt die schandelijke daad aanschouwde, kon hij zich niet inhouden. Koelbloedig kwam hij tussenbeide en maakte dat het vreselijk bedrijf geen voortgang kon vinden. De inlanders luisterden naar hem met tegenzin; niet omdat ze zonde deden lieten ze het; het Evangelie had die kracht op hen nog niet.

Zo spoedig Hunt maar kon, ging hij zich toeleggen op de studie van de taal. Dat de zendeling daarin grote vorderingen maakte, bewijst wel, dat hij na anderhalve maand zijn eerste preek al kon voorlezen. Toen duurde het niet lang meer of hij had het papier niet meer nodig. Van zijn prediking ging kracht uit. Men luisterde aandachtig en de Waarheid begon door te werken, zodat er verscheidene kanibalen kozen voor Christus.

We weten het spreekwoord: als Christus een kerk bouwt, dan bouwt de duivel er een kapel naast. Dit gezegde kwam ook hier tot zijn recht. Een grote woede maakte zich meester van diegenen, die niet voor Christus wilden bukken. Een broer van de koning had gezworen, dat hij de Leer van de zendeling in de kiem zou smoren. Door een bende van 500 man liet hij al de huizen der Christenen plunderen, zodat er niets meer overbleef dan de slaapmatten op de vloer. De vervolger dacht, dat ze nu allen wel het Christendom zouden afzweren, maar dan had hij verkeerd gedacht: met groot geduld verdroegen de vervolgden de smaad, het verlies en de hoon. Wat verwonderde Hunt zich hierover! Hij schreef hiervan: „Alleen Gods genade heeft hen daartoe in staat gesteld, en ik feliciteer mij, dat de HEERE deze beproeving heeft toegelaten, al was 't maar om mij onze Fids-

ji-Christenen in het vuur te laten zien. Gode zij dank, zij hebben 't dapper doorstaan. Ik dank God voor deze vervolging nog uit een ander oogpunt. Zij heeft mij gedrongen tot het onderzoeken van mijn hart voor Zijn aangezicht en het resultaat daarvan is een diepe verootmoediging voor Hem geweest en het besluit, nóg vaster te steunen, op het reinigende en verzoenende bloed van Jezus Christus en mij met lichaam, ziel en geest aan mijn God toe te vertrouwen.

Ik heb een inniger gemeenschap met God nodig. Mijn prediking moet het zwaard des Geestes en de kracht Gods tot behoud worden. Deze kracht zal mij alléén ten deel vallen, wanneer ikzelf een rijkere mate van de Heilige Geest zal ontvangen hebben. Ik wil dichter bij God leven. Ik ben niet die ik zijn moet. Mij ontbreekt een hogere graad van geloof, door cle Bijbel verlangd. Vol van geloof en van cle Heilige Geest te zijn, daarnaar jaag ik."

Ruim een half jaar arbeidde Hunt te Rewa. In die tijd had hij zoveel van cle taal geleerd, clat hij kon beginnen om het Nieuwe Testament in de inlandse taal over te zetten. Onge-veer honderd personen hadden openlijk met het heidendom gebroken en schaarden zich onder de vanen van Koning Jezus. Bovendien kwamen mensen uit de omgeving vaak naar Rewa om kennis to nemen van de nieuwe godsdienst. Het kon zodoende niet uitblijven, of Iiunt zou moeten worden overgeplaatst naar een zwaardere post. Die plaats zou Somosomo zijn, een omgeving, die bij de inwoners van Rewa berucht was.

Het viel niet mee voor Hunt en zijn vrouw om Rewa te verlaten, maar Hunt begreep, dat dit nu eenmaal het werk van een zendeling was, om aan alle wateren te zaaien. „Als mensen zijn wij daarover bedroefd, " zei hij, „maar niet als zendelingen. Wij verwachten daar met tranen te zaaien, doch vertrouwen ook met gejuich te zullen maaien."

Het opperhoofd van Rewa stuurde een boot met geschenken naar de vorst van Somosomo met het verzoek om de nieuwe zendeling vriendelijk te ontvangen. Zozeer was de vorst van Rewa op Hunt gesteld!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen