VRAGENBUS

T. G. te II. wil gaarne hebben, dat ik nog eens schrijf over de Nieuw-Testamentische Sabbath. Beste vriend, ik heb met aandacht uw brief gelezen, maar ik kan niet telkens over hetzelfde onderwerp schrijven. Sinds ik deze rubriek verzorg heb ik er al tweemaal over gehandeld. De bewijzen, die ik genoemd heb dat de Oud-Testamentische Sabbath vervangen is door de Nieuw-Testtamentische zijn toch klaar genoeg, dat er bij ons nog twijfel zou bestaan over deze zaak.

De J.V. te E. vraagt het volgende: „Wat is de reden, dat in de kanttekening der Statenvertaling staat geschreven, dat Jozefs gebalsemd lichaam 155 jaar lateiwerd meegevoerd naar Kanaan, terwijl men in „Diichsel leest: „Totdat zij 144 jaar later hem meenamen."

Antwoord: Helaas moet ik hierop het antwoord schuldig blijven. Ik heb gezocht in vele bijbelverklaringen, maar ik weet de oplossing niet. Is er iemand van de lezers, die het wel weet, welnu hij of zij schrijve even aan mij en ik zal het doorgeven.

Dezelfde J.V. weet ook uit hoe de berekening is van de 430 jaar, waarover geschreven wordt in Exodus 12 : 41.

In het 40ste vers van dit hoofdstuk lezen we: „De tijd nu der woning, die de kinderen Israëls in Egypte gewoond hebben, is vier honderd en dertig jaren. Calvijn merkt bij deze tekst het volgende op: „Het begin van deze tijdrekening wordt niet genomen vanaf de tocht van Jacob, dewijl uit andere plaatsen duidelijkt blijkt, dat vanaf de tijd, dat Jacob naar Egypte trok, tot op de uittocht cr hoogstens 230 jaar zijn voorbij gegaan. Mozes begrijpt er ook de tijd onder, waarin Abraham en zijn zonen het bezit van het beloofde land moesten derven. De bedoeling is derhalve, dat, sedert Kanaan aan Abraham tot een wettige bezitting was gegeven, de belofte hangende was, gedurende 400 jaar, voor dat zijn nakomelingen hun recht konden genieten. Want ook Paulus lost deze zwarigheid op in Gal. 3, waar hij zegt, dat voor de Wet is afgekondigd, God sedert 430 jaren Zijn Verbond met Abraham had gesloten. Derhalve neemt Mozës het begin der tijdrekening van het als vreemdeling in Kanaan vertoeven van Abraham daar deze wel heer was van het land Kanaan, volgens het recht van schenking. Dat God in Gen. 15 de dertig jaren weglaat, daarin is niets tegenstrijdigs te ontdekken, dewijl reeds vele jaren aan Abraham het land, waarin hij nauwelijks als vreemdeling mocht verkeren, beloofd was. Slechts kon hij niet zijn heerschappij cr over horen. Derhalve maakt God hem opmerkzaam, dat er nog 400 jaren zouden voorbij gaan, aleer Hij zijn nakomelingen in het bezit zou zetten, en dat daarom .die kleine tijd, welke hij heeft doorgebracht, niet voldoende is om zijn geduld te beproeven, maar dat zowel voor hem zelf als voor zijn nakomelingen een buitengewone standvastigheid nodig zou zijn, opdat het niet uit verdriet, om het langer vertoef, ten onder ging. Verder, dewijl Hij nu niet precies de jaren telt, wijkt hij niet af van het gewone spraakgebruik. Wel restten er meer dan 420 jaren of daaromtrent maar dewijl er bij God geen ander voornemen is, dan de Zijnen tot verdraagzaamheid te vermanen, berekent of bepaalt Hij het niet tot een vast getal jaren, dewijl het genoeg was, dat hun in hoofdsom 400 jaren werden voorgesteld. In dezelfde zin voegt hij er ook het volgende vers bij: „Ten einde van 430 jaren, " namelijk sedert Abraham begonnen was de wettige bezitter van het land te zijn. Want Mozes wil leren, dat, ofschoon God Zijn belofte lange tijd na haar gedaan te hebben in vervulling bracht, verder Zijn waarheid en trouw althans voor beproefd moest verklaard worden, niet slechts, omdat Hij getrouw vervulde, wat IIij beloofd had, maar ook. omdat Hij de vastgestelde tijd had bewaard."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen