De ezelin van Bileam

RONDKIJK

Het is zo af en toe wel eens nuttig ook eens rond te kijken, wat er op de erve van andere kerkelijke groepen gaande is. Soms kunnen wij daarvan lezen, anderzijds ons verbazen.

De Hervormde Kerk heeft een organisatie van hervormde gemeenteleden. „In dienst der kerk", die eens in het jaar bijeenkomt. Verleden jaar deed men dat te Kampen, waar het thema van de besprekingen was: „Zijn wij met de Hervormde Kerk op de goede weg? " En dezer dagen had men een bijeenkomst te Aioeldoorn, waar het onderwerp van behandeling neerkwam op: „Moet er in Nederland anders worden gepreekt? " Bijna tweeduizend gemeenteleden en ambtsdragers waren naar Apeldoorn getrokken om aan de bespreking van dit onderwerp deel te nemen. De deelnemers verdeelden zich dan over een aantal zaken en kerken en gaven hun vragen naar de Loonlaankerk, waar het „forum" zetelde, door.

Prof. dr. E. L. Smelik, kerkelijk hoogleraar aan de gemeentelijke universiteit van Amsterdam, hield vooraf een lezing waarin hij het genoemde onderwerp belichtte en tal van zaken naar voren bracht hoe er diende te worden gepreekt. Het is niet de bedoeling om dit hier allemaal weer te geven, we willen er slechts enkele punten uit aan halen. Prof. Smelik zeide o.m. dat de prediker eerlijk behoorde te zeggen op de kansel, dat hij zelf niet voor bepaalde dingen een oplossing kende. Zo deed hij de mededeling, dat hij niet geloofde, op grond van onze natuurkundige-kosmografische conceptie van het heelal, dat de zo/x in het dal van Ajalon voor Gideon had stilgestaan! Als men dat leest is er toch wel reden om zich te verbazen. Hij heeft er dan ook de knuppel mee in het hoenderhok gegooid, in de discussie riep dit veel protest en correctie op. Welk protest ons weer verheugt.

In de forum discussie kwam ook nog naar voren de geloofwaardigheid aan het spreken van de ezel van Bileam. Of liever de ezelin. Ds. A. A. Koolhaas, praeses van de generale synode van de Ned. waardige verhalen? " Men kan ook nog twisten of Jona werkelijk doc-r de keel van de walvis kon, en over het spreken van de slang in het paradijs! Als men dat leest, wrijft men zich toch even de ogen uit. Het is met onze oude vaderlandse kerk wel droevig gesteld, wanneer de voorgangers des volks, met grote titels voor hun naam, op deze wijze aan de waarheid van de „verhalen" ons in de H. Schrift genoemd, gaan tornen. Begrijpelijk zijn er nog meer zaken omtrent „de preek" naar voren gekomen: de taal van de preek zou te veel versleten pasmunt bevatten; de stijl te slordig; te veel moraal prediking; te weinig kennis van de moderne mens in zijn levensverhoudingen en tientallen zaken meer. In de kerkelijke pers zal, dunkt ons, over deze uitlatingen de komende maanden wel een en ander te lezen zijn.

Hoe trekt men de mensen en hoe moet er gepreekt worden om de mensen in de kerk te houden? Dat is de vraag die in alles doorklinkt. In-droevig. Hoe meer men afwijkt van de eenvoudige bediening van Woord en Sacrament, hoe lediger de kerken worden. Ik herinner mij een gesprek met een ouderling van een van onze kerken uit Amerika, die mij vertelde, dat een Amerikaanse dominé hem vroeg: hoe komt het toch dat jullie in de Geref. Gemeenten altijd zoveel volk houden en geen verloop hebben? Wij moeten het met allerlei aantrekkelijkheden proberen; onze kerken versieren met bloemen, een maaltijd na de diensten inlassen enz. Het antwoord luidde: „omdat wij bij de eenvoudige waarheid van het Woord Gods blijven. Jullie zetten de hoorders zwijnendraf voor, dat geeft aan de zielen magerheid."

Mag het geen wonder heten ook in ons land, dat er in onze gemeenten, die weinig predikanten hebben, onder de lezing van het overjarig koren steeds zo'n grote opkomst is, dat de gemeenten nog uitdijen en worden gebouwd? Laten wij daar eens erg in hebben.

Wijlen ds. Kersten als docent aan de Theologische School, maande de studenten altijd om eenvoudig te blijven. Eenvoudig in de bediening des Woords, omdat het Woord Gods eenvoudig is. Zo eenvoudig, dat het voor de wijzen en verstandigen is verborgen en de kinderkens geopenbaard. De kennis van de moderne mens in zijn levensverhouding komt er dan niet bij te pas. Dat is in de prediking onder één noemer te rangschikken: van nature totaal verdorven. Allen, zonder onderscheid.

Niet: we gaan verloren, maar we liggen verloren. Een harde leer. Behalve voor hem of haar voor wie de ogen open gaan. Die zeggen: dat is de waarheid, die daar wordt gepreekt! En die krijgen scherpe oren om te luisteren, ook, bij het uitzien naar het middel, om de welverdiende straf te ontgaan en wederom tot genade te komen.

Voorts geldt van de prediking, tenzij niet gesproken wordt naar dat Woord, het zal geen dageraad hebben.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen